Our Boyfriends ft. Why Don't We

68

POV Emma

We zijn nu al een paar weken verder, ik heb vandaag mijn operatie. Ik loop samen met Daniel het ziekenhuis in. We lopen naar de balie en we moeten even in de wachtkamer zitten. Naar een paar minuten komt een assisente naar ons toe gelopen. "Mevrouw Seavey? Zou u met mij mee willen lopen?" We lopen achter haar aan en ik krijg mijn kamer toe gewezen. Ik ruim even mijn spullen op die ik moest meenemen en ga dan zitten op bed. "Hey Em het komt goed." Zegt Daniel en legt gerust stellend zijn hand op me been. "Ik wil gewoon dat het afgelopen is." Zucht ik zachtjes. "Na vandaag lieverd is alles afgelopen." Ik knik en wacht tot er eindelijk een arts komt om me te verlossen.

"Emma ga je mee naar de operatie kamer?" Ik knik hevig. Ik geef Daniel een kus en wordt dan naar de operatie kamer gebracht. "We gaan zo dit kapje op je mond doen, je zal langzaam in slaap vallen. Je voelt niks straks als je wakker wordt kan je misselijk en veel pijn hebben. Als je overgeeft en er zit bloed of water in doen moet je dat melden oké?" Ik knik. "Oké dan geven we je nu dit kapje en kan je gaan slapen." Ik gun hem nog een kleine glimlach en krijg dan het kapje op.

POV Daniel

Ik wacht in de wachtkamer en de jongens zijn er en Emily. Katelyn is bij mijn moeder omdat ze toch in de buurt was wou ze oppassen. Jack die is behoorlijk gespannen de rest is best kalm en Emily en Zach zijn uiteindelijk in slaap gevallen. "Daniel waarom duurt het zolang?" Vraagt Corbyn. "Omdat het een operatie is van 12 uur." Zucht ik. Corbyn knikt en staat op. "Ik ga eten halen, nog meer liefhebbers?" "Ik ga mee ik wil ook eten." Zegt Jack en springt omhoog. "Doe mij ook maar wat." Zegt Jonah. "Daniel jij nog wat?" "Doe maar iets." Zeg ik en ze knikken en lopen weg.