Baby Sitter.

17

Hatırlatma;

Kahveyi makineden çıkarttım ve tepsiye koydum. Yanına da dolaptan sunumu hazır yaş pastayı çıkarttım. Tepsi elimde ön tarafa geçtim ve adımlarımı masaya yönlendirdim.

O sırada açılan kapıyla bakışlarım oraya kaydı.

Gelen kişi elimdekilerin düşmesine ve tuzla buz olmasına yol açmıştı.

"Evelyn?"

***

Zayn.

Hissettiğim acı,yalnızlık, hüsran karşımda duruyordu. Tüm kötü hislerimin vücut bulmuş haliydi o.

Benim dükkanımda, benim kızımı almak isteyen, bizi terk eden kadın burdaydı. Onun duyması gereken utancı,üzüntüyü,özlemi ben duyuyordum.

Kabusum olarak geri dönmüştü işte.

"Zayn?" Bana yaklaşmaya başladığındaki her adım sesi beynimde çalınan bir kapı tokmağıydı. Çıkan ses bana ben geldim işte burdayım karşında dimdik sana yürüyorum diyordu.

Bir an önce kendimi toparlamam lazımdı.

"Senin ne işin var burda?" Ağzımdan çıkan kelimeler daha da fazlası olmalıydı. Neden gittin? Neden bıraktın ? Neden çocuğuna bakamadın olmalıydı.

"Sizi görmek için geldim. Seni ve kızımı." Bakışlarım istemsizce Marlena'ya kaydı. Huysuzlanmıştı ve Faith'in kucağındaydı.

"O senin kızın değil!" Sesimde kalbi kırık bir adam sesi yoktu. Kendinden emin bir ses vardı bu sefer.

"Zayn. O benim de kızım. İster kabul et ister etme ama o benim de kızım."

Söylediği kelimeler beynimin en ücra köşelerine değiyordu. Hayatımda daha önce hiç bu kadar rahatsız olmamıştım. Bizi bırakıp giderken bile bu kadar kızmamıştım. Şu an annelik duygusunu bir nebze bile bilmeyen bir insanın benim kızımı sahiplenmesi beni benliğimden uzaklaştırıyordu. Kalbimin dört odacığı sevgi doluyken söylediği sözler yavaş yavaş kalbimi yakıp kül ediyordu. Bu küllerin doğuşu ise nefretten oluyordu.

Faith'e döndü ve kucağındaki kızıma baktı. Sonra bana dönüp sorgulayıcı bir ses tonuyla konuştu.

"O-o. Kızımız mı?" Adımlarını Faith'e atmaya başlamıştı. "Onlardan uzak dur."

Ondan önce davranıp Faith ve Marlena'nın önüne geçtim. Faith mümkünmüş gibi Marlena'yı daha çok kendine bastırıp sakinleştirmeye çalışıyordu.

"Önümden çekil,Zayn. Onu görmek en doğal hakkım." Alayla güldüm. Kızının adını bile bilmiyordu. Şimdi gelmiş beni kızımdan koparmaya çalışıyordu.

"Sen hangi hakkından bahsediyorsun?! Sen daha adını bile bilmediğin bebeğe nasıl kızım diyorsun? Sen şu an karşıma geçmiş konuşuyorsunda konuşma vasfın ne? Sen kimsin Evelyn? Karım değilsin. Çocuğumun annesi hiç olamadın zaten! Şimdi bana onu görmek istiyorum,sizi merak ettim deme. Çünkü ben bıraktığın gibi değilim artık. O yüzden şimdi bu siktiğimin mekanı terk et!" Ses tonum sonlara doğru daha da artmıştı.

"Sen benim neler yaşadığımı bilmiyorsun. Neden gittiğimi, neden bebeğimi bıraktığımı bilmiyorsun!" Deli gibi merak ediyordum bu soruların cevaplarını.