Drug:Sober |H.S|

Chapter 8

Lydia's POV.

<<Θεε μου Lydia, είσαι καλά.>>

Η μαμά μου έπεσε με δύναμη πάνω μου και με έκλεισε στην ζεστή αγκαλιά της, ανακουφισμένη που πλέον ήμουν σπίτι.

<<Μου έλειψες τόσο πολύ κοριτσάκι μου. Συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη. Έπρεπε να σε προστατέψω, έπρεπε να ήμουν εκεί για σένα. Συγχώρεσε με γλυκιά μου.>>

Τα δάκρυα της έπεφταν ασταμάτητα πάνω στον λαιμό μου.

Με τα χέρια της χάιδευε απαλά τα μαλλιά μου και με φιλούσε στο κεφάλι.

<<Δεν φταις εσυ μαμά. Δεν φταίς εσυ σε καμία περίπτωση απλά ο Jason δεν μπορούσε να αποδεχτεί οτιδήποτε έγινε. Μην ρίχνεις ευθύνες στον εαυτό σου.>>

Έγνεψε θετικά σε μένα χωρίς να με αφήσει ούτε λίγο απο την αγκαλιά της.

Σήκωσα το κεφάλι μου και η ματιά μου έπεσε πάνω στον αδερφο μου, τον Jeremy. Τον υπέροχο, αγαπημένο μου αδερφό.

Τα μάτια του ήταν και αυτουνού κόκκινα, δεν προσπαθούσε να κρύψει το πόσο ανακούφιση τον κάλυψε ολοκληρωτικά αυτήν την ώρα, το πόσο φαινόταν η λύπη και ταυτόχρονα η χαρά στα μάτια του.

Άνοιξα τα χέρια μου και του έκανα νόημα να έρθει και αυτός, και αμέσως το έκανε.

Ήρθε δίπλα μας και αγκάλιασε εμένα και την μαμά σφιχτά.

<<Πόσο χαίρομαι που είσαι εδώ, αν είχες πάθει το παραμικρό.. >>

Δεν τον άφησα να συνεχίσει αυτο που ήθελε να πει, τώρα είμαι εδώ, και αυτό εχει σημασία.

<<Ηρέμησε. Είμαι εδώ.>>

Απομακρύνθηκα απο την αγκαλιά τους και σκούπισα τα μάτια μου πριν τρέξουν δάκρυα απο αυτά.

<<Ο Harry με έσωσε, για ακόμα μια φορά.>>

Γύρισα το βλέμμα μου και τον κοίταξα.

Με πλησίασε αργά αλλά σταθερά και τύλιξε τα χέρια του γύρω απο την μέση μου.

<<Κάθε φορά. Κάθε φορά είμαι εδώ και θα σε παίρνω μακριά απο τον κίνδυνο, αλλά δεν θα χρειαστεί αυτό γιατί δεν θα επιτρέψω να μου ξανά φύγεις.>>

Χαμογέλασα λίγο σε αυτόν και η μαμά μου προσπάθησε να κρύψει έναν λυγμό.

<<Σε ευχαριστώ αγόρι μου, σε ευχαριστώ που την έφερες πίσω.>>

<<Θα το έκανα ξανά και ξανά, με οποίο τίμημα.>>

Γύρισα απότομα προς αυτόν και τον αγκαλιά δυνατά. Σαν να παίρνω δύναμη απο αυτή την αγκαλιά.