Drug:Sober |H.S|

Chapter 12

Harry's POV.

<<Πάμε λοιπόν.>>

Μουρμούρισα μόλις μπήκαμε και οι δυο στο αυτοκίνητο μου και έβαλα μπρος.

Ξυπνήσαμε και εγώ και η Lydia αρκετά νωρίς το πρωί. Απο άγχος ίσως ή δεν ξέρω. Είχα την σκέψη του πως θα αντιδράσει σήμερα στο σχολείο.

Ήταν νευρική και αυτο φαινόταν απο τις απότομες κινήσεις όπου έκανε απο την ώρα που ξύπνησε.

Έβαλε την ζώνη της και δάγκωσε νευρικά το κάτω χείλος της. Με έκανε και μένα να αγχώνομαι με το πως αντιδρούσε.

<<Πως νιώθεις?.>>

Την ρώτησα και ανασήκωσε τους ώμους της.

<<Σαν να πηγαίνω πρώτη φορά σχολείο σε ολόκληρη την ζωή μου.>>

Το πόδι της κουνιόταν πάνω κάνω έντονα σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει τον εαυτό της αλλά δεν έπιανε.

Είχε άγχος για τα πάντα. Τα ψέματα που θα πρέπει να πούμε, τις εργασίες της, το αν θα πάει σε ψυχολόγο και το πως θα είναι η ζωή της απο εδώ και πέρα.

<<Μαζί θα τα καταφέρουμε όλα μωρό μου, σου υπόσχομαι πως οτιδήποτε και να γίνει θα το ξεπεράσουμε μαζί, και το πρώτο βήμα θα γίνει απο σήμερα.>>

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και αμέσως μετά έπιασα το χέρι της και έμπλεξα τα δάχτυλα μας.

Μια τόσο απλή χειρονομία για όλους τους άλλους. Όμως εμένα αυτό με κάνει να νιώθω γεμάτος, γεμάτος ζωή. Με κάνει να νιώθω ότι εχω κάποιον άνθρωπο δίπλα μου να με νοιάζεται, και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ερωτευμένος με κάποια άλλη πέρα απο την Lydia.

Τόσα πρωτόγνωρα συναισθήματα, τόσα λόγια γεμάτα αγάπη. Ποτέ δεν θα με φανταζόμουν έτσι, όμως τώρα δεν θα ήθελα τίποτα άλλο πέρα απο αυτό.

Είναι μια πληγωμένη, ευαίσθητη κοπέλα. Έχει ζήσει πράγματα τον τελευταίο χρόνο που άλλοι δεν θα τα ζήσουν ούτε σε ολόκληρη την ζωή τους.

Είναι εύθραυστη, και την λυπάμαι. Όχι με τον τρόπο όπου βλέπεις κάποιον στον δρόμο και σκέφτεσαι το τι μπορεί να έχει περάσει, όχι με τον τρόπο που θα δει κάποιον και θα πείς "λυπάμαι για ότι έπαθες", όχι.

Λυπάμαι που έχει περάσει τόσα εξαιτίας μου, που έζησε όλα αυτά τα πράγματα. Που δεν ήμουν εκεί νωρίτερα για αυτήν και που οταν την γνώρισα την πλήγωσα τόσες πολλές φορές.