Drug:Sober |H.S|

Chapter 47

Harry's POV.

Είναι τόσο όμορφη και γαλήνια όσο κοιμάται, δεν ξέρω τι έχω κάνει για να την αξίζω.

Δεν έχει δεί τον χειρότερο μου εαυτό, ούτε καν στις αρχές της γνωριμίας μας. Η Lydia είναι ο μόνος άνθρωπος που απο την αρχή της συμπεριφέρθηκα -σχετικά- καλά.

Με έχει αγαπήσει, δεν ξέρω πως μπόρεσε. Της συμπεριφέρθηκα απαίσια και αυτή ήταν εκεί για εμένα, πάντα ήταν.

Αν ήταν κάποια άλλη θα τα είχε παρατήσει.

Αν όμως ήταν κάποια άλλη και όχι η Lydia, τώρα δεν θα βρισκόμασταν εδώ.

Τα καστανά μαλλιά της πέφτουν γύρω της κάνοντας την να φαίνεται σαν άγγελος.

Τα σαρκώδη χείλη της είναι μισάνοιχτα και με καλούν να τα φιλήσω.

Το φως πέφτει πάνω στις γωνίες του προσώπου της κάνοντας την εικόνα της μαγική. Γαμώτο, είναι πανέμορφη.

Αυτό θα είναι το τέλος μας?.

Τόσες δυσκολίες και εμπόδια για το τίποτα?.

Οι άνθρωποι είμαστε συνηθισμένοι να τα παρατάμε στις δυσκολίες. Όμως αν είναι να τα παρατάμε τόσο απλά, γιατί να προσπαθούμε εξαρχής?.

Αν απο την αρχή την είχα απομακρύνει δεν θα είχε να ανησυχεί για αυτές τις μαλακίες τώρα, όμως είναι τόσο πεισματάρα που πάλι θα έβρισκε τρόπο να εμπλακεί σε όλο αυτό.

Τι γνώμη θα έχει τώρα για εμένα?.

<<Είσαι αηδιαστικός.>>

Οι δύο απλές λέξεις της παίζουν ξανά και ξανά στο μυαλό μου και με αναστατώνουν.

Στα αλήθεια το πιστεύει?, θα με αφήσει μετά απο αυτό?, γαμώτο πιθανόν να το κάνει, και θα έχει δίκιο.

Δεν θα την κατηγορήσω αν θέλει να φύγει μακριά μου, μόνο προβλήματα της έφερα εξαρχής.

Αλλά δεν θέλω να με αφήσει.

Είμαι αξιολύπητος, δεν μπορώ ούτε για μια ώρα να μείνω μακριά της.

Το σώμα της κουνήθηκε και έπειτα τεντώθηκε πάνω μου, θα μου λείψει αυτό.

Άνοιξε τα μάτια της και τα καστανά δικά της έπεσαν στα πράσινα δικά μου, και ένιωσα οτι όλος ο κόσμος βρίσκεται σε αυτή ακριβώς την στιγμή, στα μάτια της και στον τρόπο που με κοιτάει.

<<Τι ώρα είναι?.>>

Η φωνή της βραχνή ακόμη απο τον ύπνο, έκανε τους χτύπους τις καρδιάς μου να αυξηθούν.