Drug:Sober |H.S|

Chapter 37

Lydia's POV.

<<Τα είπε όλα αυτά ο μπαμπάς μου?.>>

Ρώτησα σοκαρισμένη τον Harry μόλις φτάσαμε σπίτι και κάθισα στον καναπέ, όπως και ο Harry.

<<Ναι. Το ίδιο σοκαρισμένος ήμουν και εγώ.>>

Με κοίταξε και γούρλωσε τα μάτια του κάνοντας με να γελάσω.

<<Λοιπόν, χαίρομαι για αυτή την εξέλιξη.>>

Χαμογέλασα και αναστέναξα κουρασμένη.

Ολόκληρη την εβδομάδα εχω σχολείο, το συμμάζεμα του σπιτιού που ευτυχώς με βοηθάει ο Harry, την εκπαίδευση, τόσα πολλά σχέδια για κάθε περίπτωση που τα πάντα χαλάσουν.

Είμαι σωματικά και ψυχικά κουρασμένη, όμως πρέπει να αντέξω.

<<Πως τα πας με το διάβασμα?.>>

Ρώτησε ο Harry και αναστέναξα βαριά.

<<Δεν αντέχω άλλο.>>

<<Λίγο έμεινε ακόμη, πιστεύω σε εσένα.>>

Πέρασε το χέρι του γύρω απο τον ώμο μου και με τράβηξε προς το μέρος του. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω απο τον κορμό του και ακούμπησα το κεφάλι μου στο στέρνο του, πόσο ωραία και χαλαρωτικά με κάνει να νιώθω αυτό.

Με αγχώνει να σκέφτομαι όλα όσα πρέπει να κάνω σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, κυρίως το διάβασμα. Σε λίγο καιρό θα κριθούμε για το αν είμαστε ικανοί να περάσουμε εκεί όπου θέλουμε, και θέλω να τα καταφέρω.

Η ψυχολογία είναι όνειρο ζωής για εμένα. Θέλω να βοηθάω ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, να τους ακούω όταν κανείς άλλος δεν το κάνει. Θα ήθελα να ήταν κάποιος δίπλα μου όταν εγώ το είχα ανάγκη, χαίρομαι που στον δρόμο μου βρέθηκε ο Harry.

<<Harry?>>

<<Μμμ?>>

Πήρα μια βαθιά ανάσα πριν ξεκινήσω να μιλάω και τον κοίταξα.

<<Πρέπει να σταματήσεις με τα ναρκωτικά. Ξέχνα τις μαλακίες οτι πρέπει να το κάνεις για μένα και όλα αυτά. Παραλίγο να πεθάνεις πριν λίγες μέρες, και αν πάθεις κάτι τέτοιο ξανά δεν ξέρω πόσο ψύχραιμη θα είμαι και πως θα αντιδράσω.>>

Το βλέμμα του απομακρύνθηκε απο το δικό μου όση ώρα τα έλεγα αυτά και αναστέναξε αμήχανα.

<<Το ξέρω οτι πρέπει, όμως είναι δύσκολο Lydia. Δεν είναι οτι δεν θέλω να τα σταματήσω, γιατί πραγματικά θέλω να μείνω μακριά απο αυτά πλέον, αλλά δεν μπορώ, όχι τόσο απλά.>>