İMTİHANIM~TAMAMLANDI~

🌟Bölüm 32🌟

Bölüm 32" Benimle kal"

Batın DİNÇER;

Anlattıklarımı sabırla dinledi. Yüzündeki şaşkınlık belli oluyordu. Açıkçası bende kendimden beklemiyordum bu kadar.

"Hastalığını buldum" dedi yüzündeki gülümsemeyle. Hastalığıma mı sevindi bu?kaşlarımı cattığımda konuştu.

"Senin hastalığının adı: Aşk" Bunun üzerine koca bir kahkaha attım. Aşk mı? Aşk....

"Sen buraya boşuna otrumuşsun. Bir şey bildiğin yok" dedim.

"Kalbinde çok masum bir aşk büyüyor" lan benim nerem masum?  aşk var bir de büyüyor.

"Ya sen kafayı mı yedin? Ne masumu ne aşkı? " dedim küçümseyerek.

"Temiz bir aşk seninki. En güzel aşk seninki. Masum bir şekilde seviyorsun onu."

"Ya çok konuştun bence" diyerek ayağa kalktım.

"Batın" tam kapıdan çıkacakken seslendi. Ona baktığımda konuştu.

"Sen onu seviyorsun. Ondan ayrı yapamazsın. Sen yapsan bile kalbin dayanamaz. Senin hastalığının tedavisi burada değil onun kalbinde" onu takmadan çıktım dışarı.

Seviyor musum. Hıh! Ben birini sevip sevmediğimin farkına varabilirim o kadar da salak değilim yani.

İyi bir dayak hakediyor bu çocuk ama zamaninmi buna hacayamam.

Kolumdaki adeta 'ben pahalıyım' diye bağıran saate baktığımda okul çıkış saatinin geldiğini gördüm. Arabaya binip okula ilerledim. Almam gereken bir karım var.

🎈🎈🎈🎈🎈

Yobaz arabaya bindiğinde arabayı çalıştırdım.

"Ee nasıl geçti okulun?" Dedim alayla.

"İyi. Senin nasıl geçti günün?"

"İyi değildi " dedim aklıma gelen doktorla olan anılarımıza.

"Neden? Öğlen namazını kıldın mı?"

"Evet" diyerek ona yukardan baktım.

"Allah kabul etsin" dedi yüzündeki gülümseme ile. Gözlerindeki gurur verici ifade beni mutlu etti.

"Eve gitmeden önce annemlere uğrasak bir kitap almam gerekiyor" dediğinde korkuyla sordum.

"Babaanne orda mı?"

"Yani en son gitmişti."

"Bu kitap bizde yok mu?"

"Yok" deyince mecburen direksiyonu onların evine doğru kırdım.

🎈🎈🎈🎈🎈

"Hoşgeldiniz " diyerek bizi içeri aldı yobazın  annesi.

" Hoşbulduk anne. Nasılsın?" içeri girerken sohbete başladılar. salona geçip kltuklardan birine oturdum.

"Batın abiiii!" bağırarak bana doğru gelen bücürle biraz doğruldum. koşarak kucağıma atladı. Bu niye bu kadar beni seviyor anlamış değilim. Çocuklarla genelde pek anlaşamayız da.

" kızım yavaş olsana!" dedi annesi ama bücür onu takmadı bile.

"Batın  abi seni çok özledim" dediğinde şaşırdım. kaç gün oldu ki sanki?

"Zaten ben kimim ki?" dedi yobaz.  kıskandı ya.

"Abla senin yanınada geleceğim ama şuan beni lunaparka götürebilecek kişi Batın abi yoksa ben ne yapayım bunu?" aklınca yobaza fısıldadı. bana niye sarıldığı belli oldu. lunaparkmış! hıh ben kim lunapark kim? asla gitmem! hele de bücürle!