İMTİHANIM~TAMAMLANDI~

🌟ÖZEL BÖLÜM🌟

~İmtihanım Özel bölüm~

" Senden geriye kalan..."

Erva DİNÇER;

Gözyaşı...

Ağlamak eylemi benim için konuşmak kadar sıradanlaşan şu son yıllarda gözlerim hep dolu doluydu. Aynen şimdi olduğu gibi... 

Her sorana söylediğim gibi; ben ağlamıyorum, gözyaşlarım akıyor.

Tam tamına 5 yıl. Dile kolay 5 yıl geçti.

Gelmeyeceğini, gelemeyeceğini bile bile sürekli gözlerim kapıya gidiyordu.

Bir parçamı bir yerlerde unutmuş gibiyim. Eksik. İçimde bazı organlar eksik gibi. O olmadan yaşayamazmış gibiyim. Ama ölmüyorum da.

"Kimi benden çok seversen onu senden alırım. Ve ekler'onsuz yaşayamam' deme seni onsuz da yaşatırım. "

Uzun zaman önce Hare'yi uyarmıştın halbuki.

Sanırım fani dünyaya kandım ve onu Rabbimden çok sevdim.

Nefes alamıyormuş gibi oluyorum bazen. Göğsümü onun gözlerindeki sarmaşıklar sarıyor.  Aynı onun bana sarıldığı gibi sımsıkı sarıyor yüreğimi.

Ondan bana kalan iki küçük emanetime iyi bakıyorum sadece. Tek tesellim onlar benim.

Batın'dan gelen mektup son değilmiş, başlangıçmış. Orada kaldığı günler boyunca sürekli yazmış benim için, kızlarımız için.

O gün -Benim kıyamet günüm- dünya küçücük oldu. Sığamaz oldum.

Bir insanı dünyanız haline getirince koca dünya umrunuzda olmuyor.

Babam o gün yanımdan hiç eksik olmadı. Elini elimden hiç ayırmadı, yerini doldurmak ister gibi.

Hamileliğim boyunca hep babamın evinde kaldım. Bazen birkaç günlüğüne Meryem annelerde kalıyordum. Ama onları görmek hiç de iyi gelmiyordu bana. Her Meryem anneye baktığımda gözlerinde Batın'ı görüyordum. Uzay zaten aynı dayısına benziyordu büyüdükçe.

Çalan zil ile gözlerimi okuduğum kitaptan kaldırdım.

"Uzay geldi!" Küçük adımlarla kapıya koşan Hilâl ve Ceren'e baktım.

Güliz abla neredeyse her gün yanıma uğruyordu.

"Ben açacağım." Hilal Ceren'in dediğiyle kaşlarını çattı.

"Hayır. Uzay beni daha çok seviyor." Kollarını birbirine bağlayıp küçümseyerek baktı Ceren'e.

"Geçen gün arabalarıyla oynattı beni." Tam tartışmaya devam edeceklerken ayağa kalkıp kapıyı açtım.

"Nasılmış benim yeğenlerim?" Neşeli, gür sesiyle içeri giren Güliz ablanın bacağına sarıldı iki kızım.

O olmadan ailesi ile görüşmek... Ne bileyim bir garip geliyor. Gerçi alışıyor insan bir süre sonra. En çok da yalnızlığa.

Yanında kızlar  ile koşuşturan Uzay'a baktım. Sağ eliyle önüne gelen düz siyah saçlarını geriye attırıp alayla kızlara baktı.

Bir insan bir insana bu kadar mı benzer? Oğlu olsa bu kadar benzerdi herhalde.

"Çok şükür." Her zaman olduğu gibi kırık bir gülümseme gönderdim. Güliz abla gözlerini devirdi.

"Senin gözlerinde ki kara bulutlar hiç gidecek gibi görünmüyor. Ne zaman yaz gelecek?" Derin bir iç çektim.