İMTİHANIM~TAMAMLANDI~

🔥Bölüm 35🔥

Bölüm 35 "Seni Seviyorum"

Batın DİNÇER;

Ne olacak şimdi? Bitti mi yani şimdi? ayrılacak mıyız?

Beni terk eden bir karım dahi olsa uykumdan ayrılamam. Uyanınca düşünürüm artık.

🎈🎈🎈🎈🎈

Gözlerimi araladığımda tavan karşıladı beni. Uzun zamandır görüşemiyoruz kendisiyle. Malum her sabah yobaz uyandırdığı için onun yüzünü görüyordum. Açıkçası tavanı pek özlemiş değilim onun yüüzünü tercih ederdim.

Alışmışım artık 'Batın kalk' demesine. Şimdi bir garip oldu. Sanki uyanamamışım gibi, bir yanım eksik gibi..

Uyuşuk hareketlerle yataktan çıkıp banyoya girdim. Elimi yüzümü yıkadıktan sonra aşağı indim. Evde sanki kimse yok gibi ıssızdı. Salonda kimse yoktu. Mutfaktan tıkırtılar gelince oraya ilerledim. Bir tane teyze beni görünce hafifçe gülümsedi. Bu kim ya?

"Hayırlı sabahlar.Kahvaltıyı hazırlayayım mı?"

"Evde kimse yok mu?"dediğimde beni meafeli sesiyle cevapladı. Hayır utanmıyor da değilim. Yaşlı başlı kadın benim gibi birini sanki karşısında çok önemli biri varmış gibi konuşuyordu. Tamam bende önemliyim ama o konu farklı.

"Agah bey şirkete gitti. Meryem hanım bir arkadaşını ziyarete gitti. Güliz hanım Uzay'ı okula götürdü. Eliz hanım okula gitti. Erva hanımı bugün hiç görmedim." bende hayal meyal hatırlıyorum zaten onu.

Git dedim gitti. Bu kadar mı bıktı benden? Hiç mi tahammülü yok beni görmeye? bak yine sinirlendim!

"Yok ben dışarıda yaparım" diyerek odama geri çıktım. Üzerimi giyinirken aynı zamanda ne yapacağımı düşünüyordum.

Ya gideceğim onu alıp evliliğime sahip çıkacağım, ya da mahkemeye gideceğim. O gitti, bir kere ben niye onun peşinden koşuyorum?!ben kendine kaç kere şans tanımışken o ilk fırsatta gitti. Kendi bilir. Bunu o istedi.

Arabadayken düşüncelerim daha da çıkmaza girince kafamı dağıtmak amaçlı düşüncelerimden uzaklaşırım diye daha da hızlandım. Radyodaki şarkının sesini de sonuna kadar açtıktan sonra biraz olsun rahatladım.

Otobanda arabaların arasından hızla geçerken camdan sarkıp bana el kol yapanları takmıyordum.

Hep sinirimi atmak için bunu yaparım; Hız.

Beni ben yapan bu. Yaşadığımı hissediyorum. Her ne kadar bir çok kaza geçirsemde umursamıyor,  yine hız yapıyordum. Arkamdan en çok annemin üzüleceğini düşünüyorum o da alışır bensizliğe. Yani burada kaza yapıp ölsem arkamdan kim ağlar ki? kim üzülür?

Telefonun ışığı yanınca gözüm oraya kaydı.

☎yobaz arıyor..

Gözlerimin içi parlarken dudaklarım kıvrıldı. Tamam bunlar olur da, kalbime ne oluyor? niye ritmini bozuyor ki? benden izin almadan hemde!

Tam telefonu elime alacakken kulağıma ilişen korna sesi ile kafamı kaldırdım. Bir tane araba değil bir çok araba çaldığı için duymuştum. Önümde koca bir tır vardı,  eğer ona çarparsam benim canıma pek bir şey olmaz ama etrafta bir sürü can yanar. Eğer ona çarpmaz isem tek çarem var; uçurum.

Direksiyonu uçuruma doğru kırdım. Her ne kadar şımarık, egoist olsam bile insanları tehlikeye ben atmıştım sonuçta. O kadar da kötü değil kalbim.

Araba hızla boşluğa doğru ilerlerken aklıma yobaz geldi. Besmele çek demişti. Uçuruma daha da yaklaştığımda gözlerimi sımsıkı kapatıp fısıldadım.