İstenmeyen Üye | Min Yoongi | ✔️

1 🍬 'Başlangıç'

Hello! Umarım bölümü beğenirsiniz, olaylar biraz yavaş gelişecektir, iyi okumalar 💜💜💜💜💜💜💜

Bölümün Yayınlanma Tarihi: 06/09/2018

Medya Mi Cha

-Şimdiki Zaman-

Choi Mi Cha

Aynadaki yansımama bakarak kahkaha attım, o kadar acı bir kahkahaydı ki, kahkahanın yerini anında hüzün ve göz yaşları kaplamıştı. Göz yaşlarım bir bir yanaklarımdan süzülürken, yüzümdeki domates suyu, göz yaşlarım sayesinde siliniyordu. Sadece göz yaşlarımın yolundan tenim gözüküyordu, gerisi sadece domates suyuyla kaplıydı.

"Seni kaltak VİS!" VİS, bu istenmeyen üye olarak BTS grubuna katıldığımda bana bu sahne adını vermişlerdi. Sözde bu sahne adı: 'Güç' anlamındaydı hem hayranlara güç vermem için hem de güçlü olduğumu göstermek içindi ama bu tamamen bir yalandan, bir gösterişten ibaret. Güçlü değilim, nasıl güçlü olabilirim ki?

Güçlü olduğum tek zaman havaalanındaki fanların önüne atlamaktı, vücudumdaki darbelere alışmıştım, vücudum artık yaralarıma tepki vermiyordu, hani vücudumuz bir şeye alışır ve artık tepki vermeyi keser ya, işte vücudumda o şekilde darbelere alışmış ve tepki vermeyi kesmişti.

"Keşke... keşke o zamanlara dönebilsem" sesim fısıltı gibi ve güçsüz çıkmıştı. Zaten nasıl güçlü olabilirdim ki? Bunu benden kimse beklememeli.

"VİS!" menajerin meraklı ve şefkat dolu sesini duymamla, kenardaki peçetelikten bir kaç tane peçete alıp yüzümü hızlıca silerek, peçeteleri çöpe attım. Yüzüme de bir kaç kez su çarpıştırdıktan sonra kızaran gözümün çıktığımda belli olmamasını dileyerek, kızlar tuvaletinden çıktım. Menajer, beni baştan aşağı süzerek: "Bunu yapmaları çok fazla acımasız, özür dileriz Mi Cha daha fazla koruma vermemiz gerekiyordu sana" omuzlarımı umursamazca silkip:

"İstenmeyen bir üyeye, istenen üyelerden daha fazla koruma verirseniz, sizin başınız belaya girer. Zaten sadece bir yıl bu işkenceye katlanmam gerek. Herhalde bunu yapabilirim." menajerin yüz kasları gerildiğinde derin bir nefes alıp vererek, hiçbir şey olmamış gibi yüzüme bir gülümseme yerleştirip, saklandığım o boşluktan çıkarak tekrar fanların arasına geçtim.

"Kaltak geri geldi! Domatesleri atmaya devam!" diyerek bağıran fanın ardından durdum, hepsi ellerindeki sepetin içinden birer domates alıp ellerini havaya kaldırdıklarında gözlerimi sıkı sıkı kapattım.

Domateslerin yerle veya duvarla buluşup çıkardı o vıcık sesi duyabiliyordum ama henüz yüzüme veya vücudumun herhangi bir yerine domates yememiştim. Gözlerimi araladığımda daha önce hayatımda görmediğim ama bir ünlüyü çok fazla andıran bir çocuk tam karşımda duruyordu. Yüzündeki ifadeden, bana gelmesi gereken tüm domateslerin ona gittiğini anlamıştım. Ani bir hareketle elini kavrayıp, önümden çekip onu arkama aldığımda artık tüm domatesler benimle buluşuyordu.

"Bırak beni!" sesi öfkeli çıkmıştı.

"Benim yüzümden kimsenin domates yemeye hakkı yok" dedim yüzümü sağ tarafa çevirip, domatesin sol yanağıma değmesine izin vererek.

"Sen bir idolsün, bende senin fanınım ve bir fan olarak seni korumak benim görevim" sesindeki netlik, kalbimde ve vücudumda daha önce hissetmediğim bir şeyi hissettirmişti: 'Koruma' evet. Ailem dışında ilk kez birinin beni korumasını hissediyordum.

"Yeter! Kesin şunu!" Namjoon'un sert sesi bulunduğumuz yerde yankılandığında domatesler kesilmişti. Bakışlarımı önüme çevirdiğimde tüm üyeler ve fanlar bana: 'Acıyarak' bakıyordu. Sanırım bu 'Acıma' bakışlarına çoktan alıştığım için pek bir etki bırakmamıştı.