İstenmeyen Üye | Min Yoongi | ✔️

40 🍬 'Gerçek Katil'

Hello! Umarım bölümü beğenirsiniz. İyi okumalar <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3

Sınır: 110 vote, 110 yorum

Bölümün Yayınlanma Tarihi: 10/02/2019

Finalle son 5 bölüm...

Choi Mi Cha 

Bulunduğumuz yer çok karanlıktı, burada ölümüz çıksa bile şaşırmamak gerek. Yoongi'ye iyice sokularak ellerimizi birleştirdim. Elimi destek olurcasına sıkıp, kulağıma doğru eğilerek: ''Korkma'' diye fısıldadı. 

Korkuyordum ama ölmekten değil, onu kaybetmekten korkuyorum ya amcası kanıt olmasın diye onu da öldürürse, buna katlanamam.

''Yoongi ben tek gelecektim'' diye fısıldadım. 

''Hayır, bu konu tartışmaya dahi açık değil'' dedi sert bir ses tonuyla. Derin bir nefes alıp vererek başımı salladım ve karşımdaki parkı incelemeye başladım. Park terk edilmiş gibiydi, öyle ki bir daha çocuklar sanki buraya uğramamışcasına aletlerin hepsi pas tutmuştu, normalde belediye pas tutan çocuk parklarını baştan sonra değiştirirdi. Burayı değiştirmemişse, çocuklar uzun bir süredir bu parka uğramıyor demek oluyor.

Aslında parkta olmak beni rahatlatmıştı. Park, çocukların ruhunu içinde barındıran bir kale gibi. İçeriye bir kez girdiniz mi artık ruhunuz burada hapis kalır ve siz her defasında ruhunuzla tekrar bir araya gelmek için bu kalenin içine tekrar ve tekrar girersiniz. Büyüdüğünüz de bile. Acaba, Yoongi bu parkı hatırlıyor mu? Acaba onun da çocuk ruhu onu tekrar gördüğü için yerinde durmaksızın zıplıyor mu?

''Buraya gelir miydin?'' diye sordum. Her an başımıza bir şey gelebilirdi ve ben bunu soruyordum. Belki aptallık olabilir lakin ben buna aptallık demem. Merak derim, önemsemek derim.

''Evet'' dedi ve arkamızdaki banka oturdu, elimden çekiştirerek beni de kucağına oturtarak başını omzumun üzerine koyup, eliyle parktaki aletleri göstermeye başladı.

''Bu salıncaktan kaç kez düştüğümü sana anlatamam'' dedi. Salıncağın bir zinciri kopmuştu bu yüzden yamuk duruyordu, hava karanlık olsa da parkın içindeki ışıklar parkı aydınlatıyordu. bu yüzden her şey netti. Salıncağın yanındaki tahterevalliyi gösterip:

''Bu tahterevalli, Seesaw şarkımın kahramanı.'' derin bir iç çekerek devan etti: ''Tahterevalli sanırsam babamla en çok bindiğim şeydi, yerde durup beni havada bıraktığı o anlarda gözlerimi kapatarak yerimi sabitleyip, kollarımı açarak uçuyormuş gibi hissediyordum. İşte o anda gözlerimin önüne bir kız geliyordu.'' başını yanağıma yaslayıp: ''Üzerine düştüğüm o küçük kız'' dediğinde ayağa kalkıp önüne geçerek: ''Ne?'' dedim. Ayağa kalkıp, ellerimi kavrayarak: ''Dondurmasını düşürdüğüm kız. Benden çok fazla küçüktü hem de çok, buna rağmen nedense aklımdan çıkmıyordu. Neden aklımdan çıkmıyordu bilmiyorum ama onu düşünmek güzeldi sanırım.'' dedi ve beni kollarının arasına alıp:

''Eğer o kız olmasaydın sanırım hayatımın her dakikasında o kız aklıma gelecekti. Tekrar karşılaşmak şu anda beraber olmak tesadüf mü bilmiyorum ama kader olduğu kesin. Tanrı bir kez kaderi oluşturur ve bizde sadece bir kez Tanrının oluşturduğu kaderi takip ederiz. Bazen kaderin yolundan saparız, bir kestirme ya da daha uzun bir yol ararız. Kestirme de olsa, uzun bir yol olsa da yolun sonunda yine o kader vardı.'' sustuğunda kokusunu uzun uzun içime çektikten sonra onun yerine devam ettim:

''Yani benden o kadar çok kaçmana rağmen yine aynı yola girerek bana ulaştın. Demek istediğin bu mu?'' dedim ondan ayrılarak. Başını olumlu anlamda sallayıp: ''Tam olarak bu'' dedi.