Hyung? [ChanBaek]

Hissedemiyorum?

İki şey söylemem lazım kısa yazacağım.
1: Hyung devam bittiğinde yeni kitaplar(unutmazsam inş)
2: Bu bölüm Baekhyun'un nasıl hissettiğini anlatmak ve diğer bölüme hazırlık olarak yazıldı.

Okuduğunuz için teşekkürler 🙏

Her gün bir önceki günün aynası olmuş aynaya bakan aynı,ayna aynı. Sıkıldığımda verdiğim nefeslerin uzunluğuna kadar her şey aynı.
Çıldırmışım ama sanki ortalamaya göre zekiymişim gibi. Zorundalık hissi çok büyük, sorumluluklar büyük ama ben küçük, küçücük.

Derince nefes alıyorum, biraz içimde tutup bırakıyorum. Düşüncelerim bile aynıyken ben nasıl farklı olabilirim?
Ağzımdan çıkan kelimeler birbirinin türetilmiş haliyken nasıl konuşabilirim?

Bana yapışmış olan sahte gülüşüm... o artık bir organım gibi, kalp kadar önemli.
Ama zararlı.
Zehirli,
Ölümcül.
Ve ben son evredeyim,en azından öyle düşünüyorum,

Hiçbir şey bana haz vermezken, o tutkuyu yaşayamazken, nefes almamın ne önemi var?

Bir zamanlar burada olmak için günler sayardım.
Bir zamanlar idol olmak için can atardım.
Bir zamanlar pratikten başka bir şey yapmam.
Ama sanki artık o bir zamanlarım bitmişti, ellerimde günler yerine kurumuş yapraklar vardı.

Gardenya yaprakları, belkide gül veya öylece bir ağacın yaprağı. Benim gibi...

Ne zamandır yaptığım şeyler beni mutlu etmiyor?
Bilmiyorum.
Neden mutlu etmediklerini çok iyi biliyorum.
Çünkü mutluluk duygusunu unutmuştum. Tıpkı konuşmak gibi, konuştuğunuz dil ana diliniz dahi olsa tekrar etmezseniz unutursunuz. Ben uzun süredir mutlu olmamıştım,veya başka bir duyguyu hissetmemiştim.

Kalbim çürüklerle dolu olduğundan böyle bir yola başvurmuştu demek ki.

Artık kemanım bile bana bir şey hissettirmiyor, sevdiğim şarkılara eşlik etme hissiyatım yok, kitap okumak istemiyorum çünkü orada insanlar duygu hissedebiliyor, ben yapamıyorum.

Dayanaklarım birbir yıkılmıştı benimle birlikte. Su bile bu yabancı,kirli hissi atamıyordu.
Kalbimdeki ağrıyı alamıyordu.
Isınan vücuduma bir şey yapamıyor, düz çizgiden ibaret dudağımı düzeltemiyordu.

Kemanımın tellerinden çıkan sese yanıt veremiyorum duygularımla.

Yürürken aklımda bir şey yok, hiçbir şey aklıma gelmiyor.
Düşünmek bile zor.
Bakmak zor.
Anlamak zor.

Kalbim ve ağırlaşmış hissiyatını çok güzel bağlaştırmıştım. Ne kadar az adım kaldıysa gökyüzüne kalbim heyecanlanıyor ve ağırlaşıyor.

Mutlu olmak istiyorum
Üzülmek istiyorum
Endişelenmek istiyorum
Korkmak istiyorum
İstiyorum
Ama hiçbir şey olmuyor, bozulmuş bir değneğe sahibim sanırım.

Şey gibi günler;

"Canım yanıyormuş gibi ama hissedemiyorum."

🌑🌒🌓🌔🌕🌖🌗🌘🌑
#YouDidWellJonghyun