Hyung? [ChanBaek]

Kaçmak?

Şu an kapı gıcırtısını duymak istemezdim. Gelmesin isterdim. Çünkü aklıma gelen tek çözüm yolu onu görmek, cidden görmekti. Ummuştum ki gelmez, olmadı.
Yavaşça yaklaştığında derin bir nefes aldı ve yumuşacık dudakları önce alnımı sonra yanağımı ve çenemi öptü. Yumuşacık öpüyordu tıpkı dudakları gibi. Eli saçlarıma karışmış mayıştırırken beni,dudaklarından çıkan nefesiyle gözlerimi kırpıştırdım ve sonrasında uyanmış gibi davrandım.

"Chanyeol?" Pürüzlü çıkarmaya çalıştığım sesimle konuştum.

"Ba-Baekhyun? Sen uyanık mıydın? Tanrım!" Fısıldayarak bağırdığında, ki nasıl olduğunu siz anlamışsınızdır.

"Senin üzerimde ne işin var?"
Geriye çekilerek sırtımı dikleştirdim ve uzaklaşmaya çalıştım ondan.

"Baekhyun bak, hiçbir şey yapmadım." Söylediğinde ürkmüş bir şekilde konuştum. Aslında nasıl isterdim dudaklarını hissetmeyi ama...

"B-beni öptün! Dudaklarımdan öptün..."

"Baekhyun sakin ol. Ben sadece..." hiddetle sordum.

"Sen ne?! Ne gibi bir saçmalık bunu yapmanı sağlar ki?! Sen sadece kendini beğenmiş ap-"

İşte bunu tahmin edemezdim. Dudaklarını dudaklarıma kapattığında şaşırma zorunluluğumdan dolayı onu geri ittirdim.

"Sen.. ne yaptığını sanıyorsun?" Kısık sesimle sordum.

"Baekhyun....Ben seni seviyorum. İnan ya da inanma ama ben sen tarafından fena çekiliyorum. Bu yüzdendi her şey. Yaptığım aptallıklar. Ben seni seviyorum." Ah cidden şimdi mi?

"Chanyeol ben-" hızlıca sözümü kesti.

"Beni cevaplamak zorunda değilsin. Zamana ihtiyacın vardır değil mi?" Umutsuzca sordu. Şu an reddedilmeye hazır değildi, bense bu itirafa.

"Chanyeol ben gruptan ayrılıcam, büyük ihtimalle .Bunu biliyor muydun peki?"
Gözleri şaşkınca açıldığında ağzından 'Neden?' Sorusu çıkmadı, çıkamadı. Yaptıklarını biliyordu çünkü.

"Yarın bunu beraber konuşalım." Başımı iki yana salladım.

"2 haftalık tatilimi sizsiz bir yerde geçireceğim." Kolumu tuttu ve gözlerimin içerisine baktı.

"Seni ikna etmemize izin ver." Kafamı hayır manasında salladım.

"Baekhyun sana seni sevdiğimi yeni söyledim şimdi gidemezsin." Saçmalamaya başladığında söyledim.

"3 yıl önce neredeydin? Şu an yirmilik bir insan olarak kendi kararlarımı verebilirim ve burada durmayı bil bakalım kim istemiyo, zeki çocuk?"

"Ben..."

"Ah bırak ben söyleyeyim. En başında pislik davranışların bundandı değil mi? Güya beni sevdiğinden ama yanılıyorsun Park, senin sevgin gerçek değil. Seven insan sevdiğinin gülümsemesinde yaşar,sense benim gözyaşlarımın sebebi olmuşken bunları söyleyemezsin." Sırtımı arkamdaki duvara yasladım. Yorganda olan gözleri beni buldu.

"Ben öyle yapmak istemedim. Sadece gülüşün bana özel olsun istedim ve-"

"Diğer üyeleri doldurdum? Benden nefret etsinler diye?"

"Hayır.. Baekhyun seni cidden seviyorum ve sana benden başka kimse yaklaşsın istemiyorum. Bunun psikopatlık derecesinde olduğunu çok sonra öğrendim ama geri dönemedim. Gülerken kısılan gözlerin, kare şekline bürünen dudakların ve kahkahan cidden bende büyük bir etki bırakıyor. Hiçbir şey duyamıyorum kahkahandan başka, göremiyorum kimseyi senden ayrı. Beni kendine çekerken gidemezsin."
Sıkıldım. Cevap vermekten sıkıldım.