Miserable Life

Chapter 14 Acceptance

Jade POV

"I accept my defeat!" isang malungkot na wika niya.

Tinignan ko lang siya, hindi umimik at nananatiling naka-tayo. Kitang-kita ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam ko kung ano ang tumatakbo sa isipan niya.

'Kung hindi ang kanyang pagka-talo.'

Napansin kong papasok na sila Mayzie, dahil sa sinusubukan na nitong buksan ang pinto. Tahimik pa rin at walang nag-takang mag-salita sa pagitan naming dalawa. Uggh!

Nang naka-pasok na silang lahat at takang lalapit sa amin, ay nag-salita ulit si Yuina dahilan para mapa-tigil sila. Dahilan para basagin niya muli ang katahimikan.

"It's fvcking annoying, right?" she said in a irritated way. "Now, I accept my defeat. For the first time, I admit that I'll never beat you for the last time, even if I gave all my strenght, all my best." Tumawa siya ng napaka-lakas pero dama ang lungkot at pait.

"You know, what I really hate you now?.." she ask me, pero hindi ako kumibo. Naramdaman ko ang sakit at pagod dahil sa ginawa namin kaya napaupo ako at unti-unting napahiga. Inaantay ko lang ang susunod niyang sasabihin. Ughh!

"That, you are so unfair! Na nakalimutan mo kung ano ang meron tayo. Akala ko nagkaka-mali lang ako nung makita kita ulit, pero hindi. I aproach you and ask you, but damn! malalaman ko lang na hindi mo ko kilala? na hindi mo ko matandaan? Hindi lang ako nainis, kung hindi nainsulto.." alam ko.. nararamdaman ko..

"..For all the years, iniisip ko ang gagawin, nag-sasanay para kung sakaling makita kita, mag-kita tayo ay lalabanan kita ulit at tatalunin. Pero, you dont even remember what you did, maybe you remember me, my name but not all we have in past 8 years.." you are wrong.. b'cos i remember all. Naalala ko na ang lahat ng namamagitan sa atin. Lahat ng ginawa ko, kung ano ang dahilan ko.

May mga imaheng nabubuo kanina sa isipan ko habang nag-lalaban kami. Kaya nga hinayaan ko siyang suntokin at sipain ako kanina bago matapos ang laban. Iyon lang ang paraan ko para maka-bawi. Alam kong hindi sapat yon pero alam ko, na sa ginawa ko ay mababawasa ang galit niya para sa akin.

"..But, what I realize now is.." She pause. Tinignan ko siya, nakita ko ang mga luhang tumulo sa mata niya habang naka-tingin sa kisame. "Na hindi lahat ng kakayahan ng tao ay pantay-pantay, merong limitasyon ang kakayahan ko. Merong ipinanganak na mas magaling sa akin, mas aangat sa kakayahan ko at mas malakas." she's serious and full of sincerity.

"Jade." tawag niya sa akin.

"Uhmmn?"

"Now, Let me apologize for what I did to you while ago. Hindi ko man maintindihan ang ibig mong sabihin sa mga sinabi mo. Hindi ko man alam ang nangyari sa mga lumipas na taon. Hindi ko man alam kung bakit ka nandito, kung bakit iba na ang taong nakilala namin. Alam kong may mga dahilan ka sa lahat ng ito, Alam kong may mabigat ka na dahilan kung ano man iyon. I'm sorry!" pilit niyang pinipigilan ang luhang bumabagsak sa mga mata niya.

"Lahat ng bagay may dahilan, Oo tama ka may mabigat akong dahilan. Maybe it's too late to explain to you all of this. But let me tell to you, what is the reason behind all of this.." tumingin ako sa kisame at sinimulan alahanin ang lahat.

"..Sabi mo kanina, Ang ayaw mo sa akin ngayon ay ung hindi kita maalaala? Na ang natatandaan ko lang ay ang pangalan mo, ikaw? at hindi kung ano ang meron tayo sa nakaraan walong taon.. Mali ka! Kasi kanina habang nag-lalaban tayo, habang iniiwasan ko ang bawat suntok at sipa na ibinabato mo sa akin, May mga imahe na nabubuo sa isipan ko, may alaala na nabubuo at bumabalik na para bang nangyari na. Kung ano nga ba ang meron tayo." malumanay at puno ng lungkot kong wika. Alam kong nasaktan ko siya.