Miserable Life

Chapter 33 Miss her

Mayzie POV

Haayyyys!

Isang napaka-laking buntong hininga ang pinaka-walan ko. Andito ako naka-upo, nakapalumbaba. Malayo ang tingin at iniisip ang nakaraan, paano nga ba kami umabot ni Jade sa ganto? Hays.. *Buntong-hininga* Hindi ko na nga maintindihan ang sinasabi ng teacher naming nasa harapan, Feeling ko para siyang alien.

Four days na ang nakaka-lipas, simula ng nangyari ang labanan nila Jade at ang TSG. Apat na araw na din hindi kami nag-papansinan ni Jade, cold pa rin ang treatment ko sa kanya. Alam kong nasasaktan ko siya pero kailangan kong tiisin para malaman niya ang nararamdaman namin kapag bina-balewala ang pag-aalalang binibigay namin. Madaming ngang nag-tataka kung bakit hindi pumapasok si Jade.

Hindi lang 'yon, pati rin ang grupo nila Dylan. Four days na rin hindi puma-pasok, kagaya ni Jade. Pero excuse naman siya dahil sinabi na ni ate dianna sa mga teacher namin na may sakit si Jade. -____- sakit ng katawan 'yon. Pero, namimiss ko na siya. Namimiss ko na siya sobra! Sobrang miss ko na! Ang boses niya, kahit na minsan ang sungit niya, ang cold niya. Pero andyan naman ung times na malambing siya sa akin, patatawanin ako. Namiss ko na, na lagi kaming mag-kasama. Aasarin ko siya pag may nakita ako bago sa kanya o kapuna-puna. *Buntong-hininga*

I'm so Damn miss her!

Hindi ko na nga siya masyadong nakikita sa apat na araw, siguro isang beses lang sa isang araw. Kahit na nasa iisa kaming bahay, hindi na kasi ako sumasabay sa pag-kain. Dito na ako sa kwarto kumakain, nag-papahatid na lang ako. Si jade, sabi ng katulong madalas lang nasa kwarto. Hindi rin sumasabay sa hapag kainan, minsan hindi nababawasan ung mga pag-kain na pinadadala sa kwarto niya. Nakaka-inis!

Nalulungkot ako kapag naisip ko na ganon siya. Naaalala ko tuloy ung dating siya, ung dating walang paki-alam sa amin. Hindi nag-sasalita, ngumingiti, tumatawa o nakikipag-usap kahit kanino man, maging ang ate niya. She so miserable that time, madalas na nananaginip ng mga masasama.

*Flashback 9 years ago*

"Mom, may balita ka na po ba? Nahanap mo na ba sila?" I ask my mom, nasa kwarto nila ako with dad.

"Baby, huwag mo kaming madaliin. Hindi madaling hanapin ang taong nag-tatago. Ginagawa na namin ang lahat." paliwanag ni mama. Hindi ko na naman napigilan ang maiyak, I want to see her. She need me!

"M-mom! Eun hee needs me. Maybe she's sad, I wanna see her. She needs me mom, dad. Please, find her.. Find her for me.." umiiyak na wika ko. Gusto ko na makita ang bestfriend ko. She need me, I know that. "Dad! do something! Please!" Lumapit sa akin si Dad, he wipes my tear.

"Shhhhh..Stop crying baby, Gumagawa kami ng paraan. We get the best investigator to find her, just be patience. Mahahanap natin siya." alo sa akin ni Dad and he hug me tight.

1 year na ang nakakalipas, simula non wala na akong balita kay Eun hee, 10 yrs old na kami pareho. Namimiss ko na siya. Asan ba siya nag-punta? Nabalitaan namin nung isang taon ang nangyari sa mga magulang ni Eun hee, pinatay ang mga ito. Walang naka-pag-sabi kong sino ang may gawa non sa kanila.

Nasa U.S kami nung time na 'yon, vacation kaya walang pasok. Lumipad kami doon para asikasuhin nila mama at papa ang business nila, isinama nila ako. Ayoko sana pero sabi ni Dad hindi niya daw ako maiiwan. 1week na kami doon ng nangyari 'yon sa mga magulang ni Eun hee. Laman sa lahat ng balita at mga T.V news ang parents niya. Sikat na business man ang papa niya kaya ganon na lang kung pagka-guluhan ito. Her Dad is the top billionaire business man.

I told to my dad na umuwi na kami agad ng korea, I want to see my bestfriend kung okay ba siya. Sobra talaga akong nag-aalala that time. But dad say na hindi na muna kami makaka-uwi dahil hindi pa daw okay ang lahat. Dad's mean masyado pa daw delikado kung pupunta kami doon, pwede daw na mapahamak din kami. Lalo't na wala pang suspek kung sino ang gumawa non sa kanila.