31 Gün Önce
Bu öğlen, annemin iş yerine, yemek yemeye gittim ve bana bile tuhaf gelecek bir şekilde, heyecanlı gibiydim. Oradaki herkes beni tanıyor ve annem de orada doktor olduğu için, ona gelen gıcık hastalara kapak oluyor.
Yukarıdaki paragrafı açıklarsam, beni herkes tanıdığı için torpilli sayılırım. Yani oradaki doktorun kızı olmak, beni her açıdan şanslı kılıyor.
Her neyse, bu öğlen de işte kitaplardan konu açıldı. Tabii ben durur muyum? Hemen lafa karıştım. İşte, oradaki başka bir doktor teyze -teyze dediğime bakmayın, kadın gencecik- tatile gitmeden önce, kitap almak istiyormuş.
İşte ben de konuşmaya başladım favori kitaplarımdan. Sonra annem demez mi "Hadi kızım, sen evden getir o dediğin kitapları." diye! Ameleyiz ya biz, elbette getiririz.
Ve ben yine o sıcakta yürümek zorunda kaldım. Sıcağı geçtim, eve gitmek için bildiğiniz dağ gibi olan bir yokuşu geçmeniz gerekiyor. Tavşan olmayı hiç bu kadar istememiştim.
***
Saat dokuza geliyor ve biz yeni kuaförden geldik. Saçlarımın önünü kat kestirdik, deyip bu sıkıcı şeyleri geçiyorum. En sinir bozucu şey ise, saçlarımı omzumun arkasına atamıyorum, inatla önüme geliyorlar.
Bugün de bir akrabamızın düğünü varmış, ama Ankara'da değil, şehirdışında. Elbette ki tanımıyoruz, benim binlerce ve binlerce tanımadığım uzaktan kuzenim olduğunu biliyor muydunuz? Geçen seneye kadar ben de bilmiyordum.
***
Babamın oyununda iki bölüm geçtim az önce. Tutturdu, yok bu bölümleri o çoktan geçmiş. O 261'deydi ve ben iki bölüm geçtim, ama nedense 264. bölümde şu an. Nedenini ben de bilmiyorum, bizle takıla takıla oyun da kafayı yedi galiba.
Başka ne yazabilirim hiç bilmiyorum.
Pek özel bir şey olmadı zaten;
Yazarların dünyasına hoşgeldiniz!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Yazarın Hayatı
Non-FictionSayfaları çevirin ve hayatınızdaki parçalarla tekrar tanışın, çünkü bu; ❝benim hikayem❞ Bizim hikayemiz. »»» Durum şu; panonun önünde, birbirini ezmeye çalışan, bağırıp çağıran bir hayvan sürüsü var. "Sakin ol dostum, onlar senin okul arkadaşların...
