Bir Yazarın Hayatı

22 Gün Önce - Sponsor Değiliz! İki Nokta Parantez!

22 Gün Önce

İnanamıyorum.

İnanamıyorum.

İnanamıyorum.

Saat 8-9 gibi uyanmam gerekirken, 12 gibi uyandığıma inanamıyorum.

Hala şaka gibi geldiğini biliyor musunuz? Sanki biri, bilgisayardaki, tabletlerdeki, televizyondaki saatleri değiştirmiş gibi hala. Planladığım şeyi, bugün de yapamayacağımı belirtirim. Eğer erken uyansaydım, yapabilirdim.

Yarın da bilmiyorum, çünkü dün bahsettiğim Hira ve Aylin'i, o olay olmadan önce bizim eve davet etmiştim. Hira'nın annesiyle arası kötü olduğundan gelmeyebilirler, ama gelme ihtimalleri de var.

Perşembe, hiçbir fikrim yok, çünkü annem evde olacak öğleden sonrası.

Cuma, belki. O zamana kadar benden soğumazsanız hani.

Her neyse, hani dün bahsetmiştim ya, bayağı fazla şey olduğunu, işte onlardan bazılarını unutmuştum, bu yüzden onları şimdi yazmayı planlıyorum.

***

DÜNDEN HABERLER

#1- Sapığım olduğunu öğrendim. Nasıl mı? Dün, evde yalnızken biri aradı, bilmediğim bir numara, ama sırf beş yüzle başlıyor diye açtım, belki tanıdıktır diye. Olur ya filmlerde, sadece adamın sesini duyarsın falan. İşte o olmadı, ama arka taraftaki kişi hiç konuşmadı. "Alo?"

Yine ses yok.

Bu yüzden kapattım telefonu 'Manyak mıdır, nedir?' düşüncesiyle. Aynı numara yine aradı. Ben tırsmaya başladım tabii, numarayı bir yere not ettim ve annemi aradım;

Açmadı.

Bir daha aradım, yine açmadı. Ben de babamı aradım, neyseki o açtı. Ne kadar korktuğumu anlatamam size, zaten korku filmlerinde, karakterlerin başına ne geliyorsa telefonlarından geliyor değil mi? Sesin "Yedi gün." diyeceğinden korktum ben.

Neyse, babam beni sakinleştirdi ve ben telefonu kapattım. Yine aradı ve yine, yine, yine.

Nereden baksanız, beni yirmi kere aramış olmalı. En sonunda, aramayı engellemek aklıma geldi ve ben engelledikten bir dakika bile geçmeden, başka bir numara aradı beni. Onu açtım ve ne oldu tahmin edin?

Yanlış numaraymış.

Küfredip kapattım telefonu. Allah'ın belaları. Evde de yalnızım, bana en yakın olan kişi annem telefonunu açmıyor, psikopat biri beni yirmi kere arıyor. Mutfağa giderken, aynadan gözüken sandalyeyi insan sandım, siz düşünün ne kadar kafayı sıyırdığımı, ama iyi haber, hala yaşıyorum.

#2- Başka da yok ki. Şöyle bir düşündüm de, cidden yok.

***

Bu arada başlığımız "22 Gün Önce"ye dönüştü, ama normalde "27 Gün Önce" olması gerekiyordu. Dediğim gibi, okulun erken açılacağını öğrendim ve sizin için daha yirmi yedi gün var, ama benim için, yirmi iki gün.

Sevineyim mi, üzüleyim mi, bilemiyorum.

En azından, tatilimiz olacak, oley!

Ama okula erken başlamış olacağız, ıyk.

***

Bu arada arkadaşlar, bu okuduklarınız, benim gerçek günlük yazılarımdır.

Şahsi hayatımı paylaşmaktayım sizinle ve açıkçası, bunu kimsenin okuyacağını düşünmemiştim, okumak bir yana, oy verenler bile oldu.