Pas veshtiresise vjen lehtesimi, pas shiut lind dielli. Keshtu po ndodhte dhe ne jeten e Defnes dhe Albanit. Po afrohej dita e lindjes se vajzes se tyre e ata ishin shume te lumtur. Grindeshin ndonjehere per emrin, per gjinine, e serish pajtoheshin ngaqe dashuria fiton gjithmone.
-Shpirt, kjo do jete dhoma e princeshes sone. A te pelqen?-po I tregonte ai nje reviste per dhoma femijesh.
-Hmm. Jo dhe aq, ja kjo tjetra me e bukur-ia beri me gisht ajo nje tjeter fotografie e Albani u acarrua.
-Kenaqesh kur me kundershton. Duket sikur te shtohet jeta-ia ktheu ai me shaka.
-Fiks per zotin, e qellove-qeshi ajo dhe u shtri te pushonte.
-Ja se keto dite do lindesh, e shohim pastaj. Per cdo gje do ma paguash-dhe u shtri afer saj.
-Skam me borxhe ndaj teje, te gjitha I pagova me dashurine time. Apo jo shpirt?-dhe e puthi fort.
-Prit te mendohem..hmmmm me ke borxh akoma dicka-dhe iu afrua provokueshem e filloi ta guduliste embelsisht. E ajo vetem qeshte.
-Buzeqeshja jote me jep shpirt. Te dua shume ...
-Alban shpejt ne spital. Shpejt-bertiti ajo.
-Pse moj? Pse ta shpreha dashurine ke nevoje per spital"?-dhe qeshi.
-Alban femija. Do lind ketu. Shpejt ne spital-dhe ja ku Albani u hutua I teri. Sdinte cte bente. Sillej andej e kendej e nga tja fillonte haberin se kishte.
-O I cmendur, mere canten te dhoma ime dhe nisemi shpejt-dhe ashtu veproi ai. Me te shpejt u nisen per ne spital dhe e moren Defnen ne sallen e operacionit.
*********************
-Alban, ulu pak te keqen gjyshja, mi more mend duke u sorollatur andej e kendej-I tha gjyshja duke qeshur.
-Shume u vonua gjyshe. Athua ka lind deri tash?-fliste percart ai e te gjithe qeshen me te. Pas disa minutash doktori doli jashte dhe I informoi se bebja kishte lindur shendosh e mire.
-Urime bir-e uroi e ema e para e ai nga gezimi sdinte si te reagonte ne ato momente. Nje lot gezimi I doli papritmas dhe e perqafoi te emen fort.
-Une..une u bera baba. U bera baba-dhe nga gezimi I madh e perqafoi ede mjekun.
-Urime vella. E pac me jet te gjate vajzen-e uroi Bledi dhe gjithe te tjeret. Pasi u fut ne dhomen e Defnes, ua sollen edhe vajzen e vogel bukuroshe.
-Me ke bere njeriun me te lumtur ne bote Defne. Cdo dite I falenderohem zotit qe me njohu me ty sepse kete lumturi vetem ti mund tma dhurosh. Rroft ai borxh se perndryshe nje Zot e di se ku do isha une tani-dhe e puthi lehte ne buze.
-Te dua shume shpirt. Te dashuroj si nje e cmendur. –dhe e shikuan njeri tjetrin ne sy sikur te ishte takimi I tyre I pare. Pas disa minutash ne dhome hyri infermjerja me nje princesh te vogel ne dore. Ia dha te emes vogelushen e ajo e ndjeu aromen me te embel ne bote.
-Sa arome te embel ka. E dua qe tani te jete prane nesh pergjithmone-dhe e puthi lehte ne koke.
-Kok e kemb si une moj, ja e sheh-e talli Albani dhe I dhuroi nje puthje te embel vajzes se vet.
-Dafina, bije. Je dhurata me e bukur qe zoti na ka dhene.
-Prit moj, e paske vendos per emrin e ? je nje kokmushk qe se ke shoqen.-I tha ai si ne tallje.
-Kete emer e kam dashur gjithmone, dhe keshtu do quhet bija jone. Fruit I nje dashurie te madhe.
-Tani eshte koha te ma kthesh borxhin-I tha Albani dhe u ul prane tyre.
-Cfare borxhi shpirt?
-Borxhin tone pra, borxhin e dashurise.
FUND
