You and I

Μια μικρη βοηθεια

Niall's POV:

Εφυγα   απο   το   σχολειο  και   πηγα   σπιτι   μονος   μου. Οταν   εφτασα,μπηκα   μεσα   και   πηγα   στο   δωματιο   μου   για  διαβασμα.  Ευτυχως   δεν   ειχαμε  πολλες   ασκησεις   για   αυριο! Τελειωσα   το  διαβασμα   και   πηγα   στο   υπογειο   του   σπιτιου   μου  για   να   δω   φωτογραφιες  απο   τοτε   που   ειμουνα   μικρος   και   φωτογραφιες   με   τους   γονεις   μου   πριν   χωρισουν.  Εκει   που   ψαχουλευα   σε   κατι   ντουλαπια  βρηκα   μπροστα   μου   ενα   αλμπουμ   φωτογραφιες   που   απεξω   ελεγε   με   μεγαλα,   ασημενια   γραμματα   "Niall    and   Eva".  Το   ανοιξα   και   εβλεπα   φωτογραφιες.  Εβλεπα,  ποσο   χαρουμενοι   ειμασταν    και   οι   δυο,  κοιτουσα   τα   βλεματα   μας   και   εβλεπα   οτι   δεν   μας   ενοιαζε   τιποτα,  σκεφτομουν  πως   ηταν   η   ζωη   μου    χωρις    τους    one   direction  και   αναρωτιομουν   τι   θα   γινοταν   αν   δεν   τους   ειχα   γνωρισει.  Πηρα   το   αλμπουμ   στα   χερια   μου  και   ξεκινησα   για   το   σπιτι   της   Ευας.  Οταν   εφτσα,  χτυπησα   το   κουδουνι  και   μετα   απο   μερικα   δευτερολεπτα   μου   ανοιξε   η   Ευα. Φαινοταν   οτι    ηταν   κλαμμενη   κι  ας   προσπαθουσε   να   το   κρυψει. Μου   ειπε   να   περασω   μεσα  ενω   με   το   χερι   της  μου   εδειχνε   τον   καναπε   για   να   καθισω. "Εγινε   κατι?"  με   ρωτησε    ενω   μπορουσα   να   διακρινω   ενα   βλεμμα   περιεργειας   και   ανησυχιας   στα   ματια   της. " Οταν  τελειωσα   το   διαβασμα,  κατεβηκα   στο  υπογειο   και   βρηκα   αυτο" ειπα   και   της   εδωσα   το   αλμπουμ. Το   πηρε,   καθισε  και   αυτη  στον   καναπε    και,  το   ανοιξε   και   αρχισε   να   κοιταει   τις   φωτογραφιες. Το   ειδε   απο   την    αρχη   μεχρι   το   τελος,  μου   το   εδωσε   και   μου   χαμογελασε.  " Ειδες   πως   ειμασταν?"  μου   ειπε   ενω   ηταν   ετοιμη   να   κλαψει   παλι. "Ναι" της   απαντησα   χαμηλονοντας   τον   τονο   της   φωνης  μου. Πηρα   μια   βαθια  ανασα   και  συνεχισα: "  Ειδες  πως   ηταν   οι   ζωες  μας  τοτε?"   την   ρωτησα.  " Ναι,  σε   αντιθεση  με  τωρα   που   εχουν  γινει   ανω   κατω"  μου   ειπε   παλι   ενω   ηταν   βουρκωμενη.  Ενα   δακρυ   ξεφυγε   απο   τα   ματια   της  αλλα   το   σκουπισε   γρηγορα   και   χαμογελωντας   μου   ψευτικα   με   ρωτησε:   "Λοιπον,  εσυ   τι   αλλα?" " τιποτα,  εγω   να   φευγω   σιγα  σιγα"  της   ειπα   και   αρχισα   να   κατευθυνομαι   προς   τη  μεγαλη,   ξυλινη   πορτα  οταν  ακουσα   τη   γλυκια    φωνη   της    να   μου   λεει:  " Γιατι   φευγεις??Βαριεμαι   μονη   μου   στο  σπιτι" " Πρεπει   να   συναντησω  τα   παιδια  γιατι  πρεπει   να  κανονισουμε   κατι   τελευαιο   για   το   δισκο"   της   ειπα.  Βεβαια  ηταν   ψεματα   γιατι   δεν   μπορουσα   να   τη   βλεπω   ετσι!   Νομιζα   οτι  το   καθε   λεπτο   που   ειμουνα   μαζι   της   την   πληγωνα!  "Ενταξει,  τοτε"  μου   ειπε   και   εφυγα.