CORDIVILLA: Breathless

Chapter 17

Chapter 17

Irritation is not the word to describe the emotion flickering inside me like a wavering light of a bomb ready to explode. 

No matter how hard I try to name it, the raw and unbounded feeling... hindi ko mapangalanan kung ano. And that what stressed me more.

I was more than fine and calm for the past months! I forgot his presence. His dark aura. His fair features. His promise. The couple of things he did that baffled me. The cheeky and menacing smile. His breathtaking cerulean eyes. I forgot about it!

Pero ngayon ay parang talon na hindi mapigilan ang pag-agos ng mga malalabong memorya! Why the hell would he show up and cause chaos inside me?! At bakit nga ba ako naaapektuhan?

For what reason am I affected with the easily overlooked details that occurred in a brief term of time? Why am I noticing the corners of his fineness? Why would I care if he suddenly shows up out of nowhere after leaving me clueless and wondering? Why would that matter to me? He is just a stranger! An alien! So this is just pure nonsense!

Get to your senses you, Veil!

I managed to finish my Friday without thinking anything disturbing to my senses. Kung may sumagi man sa isip ko ay patungkol iyon sa kapatid ko at sa mga plano ko kung sakaling haharapin ko na siya. Sa mga pagkakataong may sumasabit na iba ay kaagad kong inaabala ang sarili sa ibang bagay.

Sa ilalim ng madilim na kalangitan at sa mga poste ng ilaw na tumatanglaw sa paligid, tiningala ko ang gusali kung nasaan ang gym ni Kev. Kitang kita ko ang liwanag na nagmumula roon, sa mga bintanang gawa sa salamin. 

Hindi muna ako papasok ng SeLo ngayon. Sa pangambang baka naroon na naman si Stan Verdejas. Hindi ko itinatanggi na 'yon ang rason kung bakit hindi ako papasok at isa pa, gusto ko ring linawin ang utak ko upang hindi na ako maapektuhan pa sa mga bagay bagay.

Maybe I'm just overthinking things. Things will simply get progressively entangled if you perceive things that shouldn't be paid attention to in any case.

"E 'di wala ka nang problema sa pera? Bakit kaya hindi mo tawagan ngayon ang kapatid mo para makapag-usap na kayo?" Kevin asked, trailing behind me.

I frowned and stepped on the elliptical machine. Sinulyapan ko si Kevin na nakamasid sa gilid ko. I told him what happened in the admin office days ago and now he's forcing me to call my brother immediately. Well aside from Kaizer, Kevin also knows my true background.

"Hindi ko pa alam Kev. 'Tsaka, I'm not rushing things. Nagpapalamig pa ako." Tugon ko.

I began pedaling on the machine, after turning it on, I started pedaling on an even pace.

"Anong nagpapalamig? Veil, that's your brother! Kung hindi ka pa handang harapin sila, at least pasalamatan mo man lang." Kunot noong aniya.

Ngumuso ako, kung alam lang niya ibang pagpapalamig ang ibig kong sabihin. Bumuga ako ng hangin at nagpatuloy sa pagpedal.

"Alam ko. Siguro pagkatapos na lang ng finals para wala na akong iniisip. Huwag lang muna ngayon."

"Mabuti naman kung ganoon. If you're meeting him, isama mo ako ha. Para naman makilala ko ang kapatid mo." Ngumisi si Kev at iginalaw ang kilay.

I gazed at him darkly and with suspicion.

"My brother is just eighteen, Kev! Don't you dare." I glared at him.

His eyes widened then he laughed ridiculously. Sinapak niya ang braso kong nakahawak sa kanang swing arm pagkatapos ay sinamaan din ako ng tingin.