Bloom of the innocent Flower

- قسمت هفتاد و سوم ♡

-"به نظر میرسه هیچ کس نمیاد که منو نجات بده.
اشکالی نداره،من تو جهنم خوبم"

داستان از نگاه يونگي

كلماتي كه از دهن سوكجين،دوست و رفيق بچگي هام،كسي كه هميشه حامي من بود بيرون اومد مثل خنجري آلوده به سم كه هر لحظه ممكن بود من رو بدون هيچ جوني بندازه توي قلبم فرو رفت!

عمقش اونقدر زياد بود كه ميتونم به جرأت بگم از درد بي حس شده بودمو تنهاي چيزي كه ميفهميدم سنگيني عصبانيت از حقيقتي تلخ كه توي دلم جا خوش كرده و با خيال راحت نشسته بود!

هميشه ميدونستم تنهام،هميشه ميدونستم نميخوام تنها باشم اما تنها بودم اما هميشه ادعا ميكردم نيازي به حمايت ندارم در حالي كه عشق دروغين تك تك اون شاخه هاي گلي كه هر سال دم خونمون،نه نه،خونه ي جين،ظاهر ميشدن رو غير مستقيم وارده قلبم ميكردم هر چند هميشه اجازه ميدادم خاطره ي نحس زندگيم بر اون علاقه اي كه حالا ميدونم هيچوقت وجود نداشت غلبه پيدا كنه!

اما مگه منه هجده ساله چي كار كردم جز دنبال روياهام رفتن؟تنها هدفم دست يابي به جايگاهي بود كه هر شب توي خواب ميديدمو كاش كسايي كه تردم كردن ميفهميدن كسي كه سر نوشتم رو نوشته خودم نبودم و حتي كسي كه سر نوشتم رو انتخاب كرده هم من نيستم! وگرنه مطمئنن الان همه چيز خيلي متفاوت تر از اوني ميبود كه حالا اتفاق ميفته و ميگذره.

صداي نفس نفس زدن هام،صداي هياهو و غوغايي كه توي وجودم ايجاد شده بود و صداي پدر و مادري كه با محبتي مصنوعي از بچه ي بيچاره و ساده لوحشون خداحافظي كردن توي سر و گوشم ميپيچيد تا اين كه صداي فرياد جين بهش اضافه شد:"از اين خواب لعنتي بيدار شو! پاشو يونگي،به خودت بيا چون.."

و وقتي تهيونگ با دادي جين رو ساكت كردو اون رو از اتاق بيرون كشيد ديگه نتونستم اين وضع حال بهم زن رو تحمل كنم!

جونگ كوكي كه هنوز سعي در متوقف كردن من داشت محكم كنار زدمو اولين چيزي كه جلوي چشم هام ديدم برداشتم.صندلي رو با دو دست بلند كردمو به آينه ي روي ديوار كوبيدمو هردوي اونارو به هزار تيكه تبديل كردمو از ته دل فرياد زدم و بعد سمت ميزي رفتم كه تمام شعرهايي كه از اين دل داغون بيرون اومده روش نوشته شده!