"პანტერა"

Chapter 17

ჰოსოკი იგინება, ოთახში ბრუნდება, რადგან არც კი იცის, რა მოუვიდა მის ორგანიზმს, რადგან ახლა მხოლოს საცვალში დგას თავისი საწოლის გვერდით და არ უნდა თავისი სმოკინგის დასაბრუნებლად უკან შენს ოთახში დაბრუნება.

მას გარდერობში ასეთი კიდე ბევრი აქვს, ამიტომ ამის აუცილებლობა არ არის, თუმცა თავს მაინც სულელურად გრძნობს. მოკლე დროში საკუთარი უცროსი ძმა ცემა და შენთან იწვა, დამნაშავე ვირთხამ კი არც კი იცის რა ბედი ელის.

ჰოსოკი ხვდება, რომ ძმაზე იმიტომ ბრაზობს, რომ მან ჯერ კიდევ ვერ ისწავლა ადამიანებში მათი ნამდვილი სახეების დანახვა, ვერ ხვდება, რომ მას იყენებენ, რომ შემდეგ ბინძური ტილოსავით გადააგდონ, თუმცა ყველაზე მთავარი, ის ისეთივე კეთილი და რბილია. წინააღმდეგობა არც კი გაუწევია, დარტყმებს იღებდა, უბრალოდ ითმენდა, თითქოს ჰოსოკი ავადმყოფია და მის სიბრაზის გადავლას უნდა დაელოდო, როგორც ცუდ ამინდს.

პანტერა კუთხიდან კუთხეში დადის, ახალ გაუთავებულ პერანგის ღილებს კრავს და ტუჩებს იკვნეტს. სოკჯინი მართლა ჭკვიანი ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებდა, ზედმეტადაც კი, რომ უნივერსიტეტში უბრალო ლექტორი ყოფილიყო. მან იცოდა ხელმოწერების დოკუმეტების შემადგენლობა, თითქოს ყველაფერი წინასწარ გათვალა, წინასწარ იცოდა რა შეიძლებოდა ჰოსოკს მისთვის შეეთავაზებინა. მისი შინაგანი სიმშვიდე და თავაზიანობა ყოველთვის ძაბავდა ჰოსოკს, ტკბილად იღიმოდა, იდეალური გარეგნობის უკან იმალებოდა და ჰოსოკი ყოველ ჯერზე ფიქრობდა თუ საიდან ჰქონდა ასეთი სამსახიობო ნიჭი უბრალო ლექტორს.

ნამდვილი სახე გამოაშკარავდა, ხელისგულზეა განთავსებული და ბრწყინავს, აბრმავებს გამაღიზიანებლად. ჰობის ხელები ეფხანება, უნდა ეს ჭიამაია გაჭყლიტოს.

როდესაც შენი საძინებლიდან გამოვიდა ის გაბრაზებული უყო. ახლა გულში ეს სიბრაზე ეჩხირება ეკალივით , რომელიც დაგროვდა, როდესაც იფიქრა, რომ სოკჯინმა პირველმა გაგსინჯა. ფოტოებიდან გამომდინარე ამას დიდი ხანი აკეთებდა, რამდენჯერმე, არ დაკმაყოფილდა კოცნით, შენ კი მის ქვევით, თვითონ გამოთქვამდი ინიციატივას და მადლიერებით უყურებდი, თითქოს მის ხელებში თავშესაფარში იმყოფებოდი.