Mga Kuwentong Pambata

Alibangbang

Sa madilim na tirahan ako isinilang at lumaki. Masaya naman ako roon dahil kasama ko ang mga kapatid kong binhi na sina Butbot, Kuya Pod, at Ate Syd. Lahat kami ay nangangarap maging matayog na puno pagdating ng panahon gaya ng aming ama.

"Naiinip na ako rito. Gusto ko nang lumabas," sabi ko.

"Ako nga rin... Gusto ko nang makita ang mundo sa labas," sang-ayon ni Kuya Pod.

"Sabi ni Ina, may tamang panahon daw para sa ating paglabas," turan ni Ate Syd, ang pinakamalaki sa aming magkakapatid.

"Kailan naman kaya iyon?" tanong naman ni Butbot, ang pinakamaliit sa aming apat.

"Oo nga! Hindi na ako makakapaghintay," sabi ko.

"Huwag nating madaliin ang paglago natin. Iyan ang madalas sabihin sa atin ng ating mga magulang. Sige na, matulog na tayo," utos ni Ate Syd.

Wala kaming nagawa kundi ang matulog nang matulog. Lagi naman kasing gabi sa loob ng bahay namin.

Sa paglipas ng mga araw, palaki kami nang palaki. Natutuwa kami dahil nararamdaman na namin ang aming paglabas.

Nang bumuka ang mga bubong ng bahay namin. Nasilayan namin ang liwanag sa unang pagkakataon.

"Wow, ang ganda!" bulalas ko nang makita ko ang kapaligiran.

"Kuya Ben, nasaan ka? Bakit ako, hindi pa nakalalabas? Nasaan sina Ate Syd at Kuya Pod?" sunod-sunod na tanong ni Butbot.

"Wala na sila sa kuwarto nila, Butbot. Nakakainis! Hindi man lang sila nagpaalam."

"Ha? Paano ako? Iiwanan mo rin ba ako?" malungkot na tanong ng aming bunso.

"Hindi kita iiwanan. Aabangan ko ang paglabas mo," sabi ko.

"Sige. Pangako mo iyan, ha?"

"Oo, Butbot. Kahit anong mangyari, hindi kita iiwan. Sabay tayong lalabas."

Natuwa si Butbot sa pangako ko.

Nagtago muna ako sa aking silid. Alam kong hindi magtatagal, bubuka na rin ang silid ni Butbot.

Isang araw, humangin nang malakas. Nauga ang tirahan namin.

"Butbot, kumapit ka!" utos ko, pero hindi yata ako narinig ng kapatid ko. Ako na lang ang kumapit nang mahigpit.

Umihip pa ang hangin. Sa kabila ng aking pagkapit, tinangay pa rin ako palayo. Bumagsak ako sa lupa.

"Patawad, Butbot, hindi ko natupad ang pangako ko sa 'yo." Natatanaw ko pa rin ang dati kong tirahan. Ligtas naman ang bunso kong kapatid. Kahit paano maaari pa kaming magkita.

Hindi nagtagal, bumuhos ang ulan. Palakas iyon nang palakas.

"Ate Syd! Kuya Pod! Nasaan kayo? Natulungan ninyo ako!" Pasinghap-singhap na ako. Marami na akong nainom na tubig, ngunit wala man lang sumaklolo sa akin.

Sa malamig at madilim na lugar ako nagising. Basang-basa pa rin ako. Pero lubos ang aking pasasalamat dahil buhay pa ako.

"Magandang gabi po, Ginoo!" bati ko sa kakaibang nilalang na mahaba ang katawan at kaya nitong ibaluktot at pahabain.

"Magandang umaga!" Nginitian niya ako.

"Umaga po pala ngayon."

Tumango siya lang

"Gusto ko pong makita ang araw. Puwede po ba ninyo akong tulungang makaahon?" sabi ko.

Tumawa muna siya nang malakas. Naubo pa nga siya. "Kung gusto mong makita ang araw, manatili ka rito... May tamang panahon para sa paglabas mo." Tinalikuran na niya ako.