Cicibebe | Texting

18

Medya: Zeynep

;;

On saniye kuralı için gözlerimi kapattım. Sakinleşmem lazımdı. On'a kadar sayarken göz yaşlarımı silmeye çalışan ellerle irkilip gözlerimi açtım. "Ağlama."

Yaklaşık on bir yaşında bir kız çocuğuydu. Tatlı ve güzeldi. Üstünde kırmızı bir tişört ve altında siyah şortu vardı.

"Neden ağlıyorsun? Annen mi kızdı?" diye konuşmaya başladı adını bilmediğim kız çocuğu.

Gözlerimin altını sildim ve kulaklığı çıkartıp ona döndüm. Güldüm. "Hayır." dedim.

"Sevdiğin çocuk yüzünden mi?" diye sordu bu sefer. Kafamı iki yana salladım.

"Yalan söylüyorsun. Çok mu üzdü?"

Ne diye hesap veriyorum bu çocuğa?

"Yaşın kaç senin? Annen nerede?" diye sordum sorusunu es geçip.

Yine sorduğum soruları umursamayıp "Eğer aşk birbirini kırmaksa, üzmekse, acı çekmekse ben istemiyorum aşık olmak. Sevdiğim çocuk beni asla üzmemesi lazım." dedi kollarını göğsünde bağlayarak.

Tepkisine güldüm. "Keşke senin dediğin gibi olsaydı." deyip konuyu değiştirdim. "Hem senin adın ne? Annen yok mu yanında?"

Soruma gülümsüyerek "Ben Zeynep, senin adın ne?" diye sordu.

"Sude." deyip, "Annen nerede?" diye sordum.

"Ne anneymiş be! Annem önde oturuyor." dedi eliyle ön tarafta oturan haki elbiseli kadını göstererek.

"Güzelliğini anneden almışsın."

"Evet, çok güzel tıpkı melek gibi. Tek kanatları eksik." dedi hayran hayran annesine bakarak. Gülümsedim.

Annesinin seslenmesiyle "Ben gidince ağlama, olur mu? Hem ağlayınca çirkin oluyorsun." dedi masum bakışlarıyla bakarken. Kafamı salladım.

"Görüşürüz, Sude." deyip saçlarını geriye doğru atıp annesinin yanına gitti.

"Görüşürüz." dedim arkasından.

Bir iki durak sonra ben de inmiştim. Evin önüne geldiğimde dış kapıyı açıp asansöre bindim.

Beş yazan tuşa basıp beklemeye başladım. Asansörün kapısı yavaşça açıldı. Asansörden inip evin kapısına doğru yürümeye başladım. Kapının önünde siyah büyük bir kutu vardı. Kutuyu almak içinde çömeldiğimde kutunun altındaki not olduğunu gördüm.

Bu kutuda neyin nesiydi?

;;