როგორც კი ეს მითხრა,ხელები მკერდთან გადავიჯვარედინე და კმაყოფილი ღიმილით ვთქვი:
-ყოველთვის იმას ვიღებ,რაც მინდა-ვიცოდი,რომ ბოლოს მაინც დამიჯერებდი,უფროსო ძამიკო
არაფერს მეუბნებოდა-უბრალოდ მიღიმოდა-დიდხანს ჩუმად ყოფნის მერე კი გულში მაგრად ჩამიკრა და მითხრა:
-ჩემო ლამაზო პინგვინო,არც კი ვიცი შენი დახმარების გარეშე რა მეშველებოდა.
ვერაფერს ვამბობდი-უბრალოდ ვურებდი და ჩუმად ვიცინოდი-ბოლოს კი,როცა ოდნავ მაინც დავმშვიდდი,ვუთხარი:
-ლუკ,დამპირდი,რომ ბიჭები ვერაფერს გაიგებენ
არაფერს მეუბნებოდა-უბრალოდ მიღიმოდა-დიდხანს ჩუმად ჯდომის მერე კი ჩაიცინა,გულში ჩამიკრა და მითხრა:
-სემ,ჩემო საყვარელო,დამშვიდდი-გპირდები,რომ ბიჭებს არაფერს ვეტყვი
ცოტა არ იყოს დავეჭვდი,როცა ეს გავიგე-დაახლოებით ათი წუთი ვუყურებდი წარბაწეული-ბოლოს კი ბოროტი დედაბერივით ჩავიხითხითე და ვუთხარი:
-გოლიათო,დამიჯერე-ყველაფერი შესანიშნავად ჩაივლის.
ცოტა არ იყოს დაეჭვდა,როცა ეს გაიგო-მაგრამ ბოლოს,როცა მიხვდა,რომ სხვა გზა არ ჰქონდა,მითხრა:
-როგორც იტყვი,დაიკო
ამის შემდეგ ფეხაკრეფით გავიპარეთ სახლიდან,მანქანაში ჩავსხედით და ციხის გზას დავადექით
მთელი გზა თავჩახრილი ვიჯექი და გაურკვევლად ვბუტბუტებდი რაღაცას-როგორც ყოველთვის ლუკმა ეს შეამჩნია-შემომხედა თუ არა,მაშინვე გამიღიმა და მზრუნველი ხმით მკითხა:
-ძვირფასო,ყველაფერი რიგზეა?
-ლ... ლუკ
-გისმენ,პატარა პინგვინო-აბა მითხარი,რაშია საქმე-მითხრა და ისევ გზას გახედა-მე კი თავს ძალა დავატანე და თითქმის ჩამწყდარი ხმით ვკითხე:
-დარწმუნებული ხარ,რომ სწორად ვიქცევით?
პასუხად მხოლოდ გაბმულ სტვენას მოჰყვა-დიდხანს სიარულის მერე კი,როცა ციხეს მივადექით,მანქანა შეაჩერა,ღვედი მოისხნა,შემომხედა და მკითხა:
-მზად ხარ,დაიკო?
პასუხად მხოლოდ თავი დავუქნიე-როგორც კი მიხვდა,რომ საშიში აღარაფერი იყო,კარი გააღო და მანქანიდან გადავიდა-ბოლოს კი,როცა მეც გადავედი,ვკითხე:
-ლუკ,რა გეგმა გვაქვს?
დიდხანს იდგა გაუნძრევლად და თან გაბმულად უსტვენდა-ბოლოს კი ისეთი სახე მიიღო,თითქოს რაღაც გაახსენდა-მაშინვე უკანა კარისკენ გაიქცა და მანიშნა-მომყევიო
დავუჯერე და ისე მოვიქეცი.როგორც მითხრა-ორსაათიანი წვალების შემდეგ კი გაკოჭილი ჯონათანი რის ვაივაგლახით გამოვათრიეთ ციხიდან,მანქანასთან მივიყვანეთ და საბარგულში ჩავსვით-ბოლოს კი,როცა მანქანაში ჩავსხედით,ტყის გზას დავადექით
დიდხანს დავდიოდით-ბოლოს კი,როცა ტყემდე მივაღწიეთ და ლუკმა მანქანა იქვე ახლოს გააჩერა,მითხრა:
-პრინცესავ,გადასვლის დროა
დავუჯერე და ის გავაკეთე,რაც მითხრა-როგორც კი მანქანიდან გადავედით,ის ნაძირალა მაშინვე გადმოიყვანა საბარგულიდან,ბოლოს კი ხესთან დააგდო,ჯიბიდან იარაღი ამოიღო,გადატენა,დაუმიზნა და გააფთრებულმა უღრიალა:
-არაკაცო,როგორც იქნა ხელში ჩამივარდი!-თუ ახლავე არ იტყვი,ეს რატომ ჩაიდინე,გაჩენის დღეს გაწყევლინებ!-ბოლოს კი,ის ის იყო უნდა ესროლა,რომ შეშინებულმა მაშინვე მასთან მივირბინე,იარაღი ხელიდან გამოვგლიჯე და ვუყვირე:
-ლუკ,შენ რა-სულ გაგიჟდი? გინდა,რომ ამ არაკაცის გამო მკვლელად იქცე?!
-სემ,გთხოვ,იარაღი მომეცი და გვერდზე გადექი-მითხრა და სცადა იარაღი გამოერთმია,მაგრამ ვერაფერს გახდა-მაშინვე ხელი ვკარი,იმ მანიაკთან მივირბინე,იარაღი შუბლზე მივაბჯინე და ვუყვირე:
-ნაძირალავ,იცოდე,თუ არ იტყვი,ეს რატომ გააკეთე,ნაკუწებად გაქცევ!
ის ის იყო,უნდა მესროლა,რომ დაიყვირა:
-ყველაფერი შენი ნაძირალა ძმის ბრალია!
-ხმა ჩაიწყვიტე!-უყვირა მოთმინებადაკარგულმა ლუკმა,მასთან მივიდა და მუცელში წიხლი ჩაარტყა-თანაც ისეთი ძალით,რომ საწყალი ჯონათანი დაახლოებით ათი წუთი მკვდარივით ესვენა მიწაზე-ბოლოს კი,როცა გონს მოვიდა,ძლივსგასაგონად ამოიხავლა:
-ეს მხოლოდ სემის და ეშტონის დასაშორებლად გავაკეთე-არ მინდოდა,რომ იმ შეშლილის გვერდით ყოფილიყო და ახლაც ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის,რომ წამებში ჩავაძაღლო-ის ამას იმსახურებს.
YOU ARE READING
"ორმაგი ცხოვრება"(A.I&L.H Fanfiction) (დასრულებულია)
Fanfictionეშტონი და ლუკი დიდი ხნის მეგობრები არიან-მართალია მათი ბენდი საკმაოდ წარმატებულია,მაგრამ არის რაღაც,რაც არც მათმა ფანებმა,ოჯახის წევრებმა და არც მეგობრებმა იციან-ისინი საიდუმლო აგენტები არიან-ამის დამალვას კი დიდი ხნის მანძილზე ცდილობენ,მაგრამ მათი...
