GİTMEME İZİN VERME

3.GİTMEME İZİN VERME

(arkadaşlar iki ülke arası değişim var ama ben hikayenin kurgususuna göre böyle bir şey hiç gerçekleşmemiş diye yazdım...
Yorum ve beğenilerinizi bekliyorum☺)

İşte o gün geldi,sinav günü.Çok fazla heyecanlıydım ve her şeyi mahvetmekten korkuyorum.Sonra kendimi sakinleştirip sorulara yöneldim,sınavın son dakikasını bile boş geçirmedim ve sınavı bitirip çıktım. Tabi son zamanlarda çalişmanin cezasini çekiyorum,çünkü bir çok bilmediğim soru ile karşilaştim.Ama yinede bildiklerimi yaptim ve bilmediklerimi ya salladim yada boş bıraktım.Tahminime göre pek iyi not gelmeyecekti.Ümiterim son bulmuştu, hergün ailemin ne kadar haklı olduğunu düşünerek sabahlara kadar ağladım ,Allah'a bile dua edemedim ,çünkü buna bile hakkım yoktu.Yüzüm de yoktu,onca sene çalışmayıp sınav gelip kapıma dayandığında çalıştım ama ne faydaki,bunun işe yaramayacağını düşünüyordum.

Sonra sınav sonuçları açıklandığın da anladım ki zararın neresinden dönersen kardır.Önemli olan inanç ve azim,benim gözlerimdeki perde çok geç açılmış olsa bile bir şeyler için çabalamıştım ve unuttuğum birşey vardiki Allah kimsenin emeğini ve çabasıni boşa çıkarmazdı.Notumu görünce sanki dünyalar benim oldu,puanım yüksek gelmisti.Evin içinde çıldırmış gibi bağırıp havalara uçtum.Aynı zamanda da sevinçten ağlıyordum,ailemde puanıma çok şaşırmıştı.Hiçbirşey diyemediler sözlerini tutmak zorundalardı bunun için Milli Eğitim Bakanlığina gittik orada teyzemin oğlu yani kuzenim Yunus abi çalışıyordu.

Yardım için yanina gittik ve olanları anlattık oda bilgisayarda bir şeylere baktı sonra KORE'yle böyle bir anlaşma daha önce yapılmadığını söyledi.Ama sene sonları ortalama puanlarım yuksek olsaydı bir şeyler yapabileceğini söyledi tabi yüksek olmadiğı için böyle bir şey imkansız dedi.Bu sözde beni bitirdi hayallerimi kendi ellerimle yok etmistim,hayallerime bile ihanet etmiştim kalbim acıyordu.Gözyaşlarıma engel olamadım teşekkür edip ayrıldık.Günlerce ağladım yemek yiyemedim,ailem artık bu hayalin özenti olmadığını anlamışlardı.

Ben uyurken annem yanıma geldi ,misafir geldiğini söyledi beni görmek istiyorlar mış bende kalkıp yanlarına gittim.Bunlar Yunus abi ve eşi Naşide yengeydi,beni görmeye gelmişler.Tabi benim durumum vahimdi biraz sohbet ettiler arada bende katılıyordum,sonra konu benim KORE işime geldi o konudan bahsedildiğinde bile kalbim acıyordu.Birden bana biz sana yardım edeceğiz dedi.Hem maddi hemde manevi yönden,bununla tekrar doğdum,onun bu teklifini teşekkür edip geri çevirmem gerekti ama yapamazdım.Gerçekten mi diye sordum Naşide yengede senin için önemli olan bir konu hakkında şaka yapılmaz,ben seni anlıyorum dedi. İşte bu sözdü beklediğim ,duymak istediğim .Ağlayarak ona sarıldım.Onların durumu bizimkisinden kat ve kat iyiydi,ayrıca Naşide yengede doktordu ve iyi bir maaşa sahiplerti.Ağlayarak orada okuyup iyi bir mesleğe sahip olunca onlara borcumu ödeceğimi söyledim,oda tebessümle gülümsedi ve başını salladı.

(Bunca yükIe öIeceksin dedim hammala... 'ÖIüm koIay sen umuttan haber ver.' dedi ve şöyIe devam etti sözüne 'Umut var oIdukça, dünyayı ver sırtıma... hayatın yükü vız geIir bana.' dedi.)