Çekirdek | Texting ✔

2.3

Mehir Sırma Olukçu

Acaba neden fazla bir tepki vermemişti?

Tamam.

Sormuş olabilirdi ama sonuç olarak beklediğim tepkiyi vermemişti.

Hem... neden onu engelleyen biriyle hâlâ konuşmaya devam ediyordu?

Yoksa anlamış mıydı?

Belki de eve geldiği gün anlamıştı. Kendimi ele vermiştim belki de.

Tam bir malım.

Anlamış olabilirdi ve bozuntuya vermiyor olabilirdi.

Ben olsam anlar mıydım acaba?

Hayır, anlamazdım. Çünkü, ben salağım.

Oflayıp test kitabımı çantama koydum. Diğer kitaplarımı da kontrol edip çantamı kapattım.

"Sırma! Hadi kızım!" Annemin bağırmasına tepki vermeyip bıkkınca telefonumu ve çantamı alıp çıktım odadan. Kapının önüne gittiğimde annemin bakışları pek de iyi değildi.

"Çabuk olsana kızım! Abin bekliyor." Gözlerimi devirdim.

"Anne, okula kendim de gidebilirim," deyip ayakkabılarımı portmantodan alıp kapıyı açtım. Ayakkabılarımı giyip doğrulduğumda annem konuştu.

"Arkadaşıyla bırakacak seni. Arabayla gideceksin, mızmızlanma." Yutkundum.

"Hangi arkadaşı?"

"Ne bileyim kız ben?! Hadi okula!"

"Sen ne biçim annesin ya?! Ya itin, kopuğun tekiyse?!" Annem gözlerini kıstı.

"Beni kudurtma, Mehir." Ofladım.

Bir Mehir ismini kullanıyordu, bir Sırma.

Anlamıyordum bunları.

Annemin yanağını öptüm hemen.

"Kuduruk annem benim!" Yanağımı sıktı.

"Seninle iletişimim çok tuhaf. Ama çok güzel." Sırıttım.

"Görüşürüz, minnoşum." Gülüp kapıyı kapattı. Merdivenlerden indim ve apartmandan çıktım. Eğer gelen kişi Yalın'sa boku yerdim.

"Mehir?" Abim bana doğru geliyordu.

"Efendim abi?"

"Sen Yalın'ın arabasına bin. Okula götürsün seni. Geç kalırsın yoksa. Benim çarşıya uğramam gerek."

Yalın.

Arabası.

Okula gitmek.

Yalın beni okula götürmek.

Bismillahirrahmanirrahim.

"Mehir." Abimin homurdanarak ismimi söylemesiyle çemkirdim.

"Abi, o çocuğa ne kadar güveniyorsun?! Ben güvenmiyorum!" Ofladı. Kolumdan tuttu.

"Yürü bacaksız!" Gözlerimi devirdim.

"Abi!" Umursamayıp beni sürükledi.

Görüş alanıma giren araba ve hemen sonrasında arabadan inen Yalın ile ufak çaplı kalp krizi geçirmiş olabilirdim.

Beni görünce gülümsedi, mütevazi bir şekilde.

"Yalın, sen Mehir'i okula bırak. Beni çarşıdan alırsın, olur mu?" Abimin sözleri üzerine Yalın başını salladı.

"Olur, kardeşim." Abim bana baktı ve gözlerini kıstı.

"Yaramazlık yapmak yok." Ofladım. Yanağımı sıkıp gitti. Bakışlarımı Yalın'a çevirdim.

Niye bu kadar uzundu ki?

"Buyur, bakalım," deyip arka kapıyı açtı ve gülümsedi. Tedirgin bir şekilde arabaya bindim.

Çok kötü hissediyordum.

Direksiyon başına geçti ve dikiz aynasından bana baktı.

"Yanlış anlama. Öne de oturabilirsin. Ama rahat hissetmezsin diye, arka kapıyı açtım. İstersen, öne de geçebilirsin." Boğazımı temizledim.

"Yok, iyi böyle."

"Peki," deyip arabayı çalıştırdı. "Okulunu biliyorum. Merak etme, yetiştiririm seni derse."

"Hıhım," diye mırıldandım.

"Konuşmayı pek sevmiyorsun, sanırım."

Neden susmuyorsun ki?

Uzun şerefsiz.

"Yani... pek sayılmaz. Biraz da sınav stresi diyelim."

"Anladım," deyip sağa döndü ve yola devam etti. "Sorun etme. Ben de geç başladım. Ne zaman nasipse o zaman." Başımı salladım.

"Öyle."

Kısa kesip durduğum için o da sustu ve yol boyunca bir daha konuşmadı.

Okulun önüne gelince arabayı durdurdu. Arabadan indiğinde yutkundum.

Ne yapacaktı?

Kapımı açtığında dudaklarımı ısırdım. Okulun önünde biri varsa, kesinlikle ayvayı yerdim.

Arabadan indiğimde çevreye bakındım. Ve sinir olduğum tayfayı görünce kendimi doğramak istedim. Hepsi şaşkın bir şekilde bana bakıyordu.

Hemen bu gösteri bitmeliydi.

Yalın'a döndüm.

"Teşekkür ederim," deyip zoraki bir şekilde gülümsedim. O ise, daha içten bir şekilde gülümsedi.

"Rica ederim, ufaklık. Her zaman." Arkamı döndüm ve okul kapısına yürüdüm.

Kızların önünden geçip okul bahçesine girdiğimde şaşkın bakışların sırtımı delip geçtiğini hissediyordum.

Ve tuhaf olan, ağlamak istediğimdi.

Kendimi kötü hissediyordum.

Çünkü, Yalın'ı kandırıyordum.

Ona bunu yapmaya hakkım yoktu.

Bir an önce bu şey bitmeliydi.

Çünkü, Yalın artık tamamiyle hayatımda olacaktı.