Çekirdek | Texting ✔

6.6

Medya: Bu amca sinirlerimi bozuyor, her yerde görmekten bıktımmmm xjhdkshkdhemffjmehdmsh

***

Arada zaman geçişleri oluyor ve ben bunları belirtmiyorum. Yavrularım büyüyor ühühühühü. Mesela bücür ve yelloz artık mezuniyet senesine girdi.

Mehir ve Yeliz benden küçüktü lan. Şimdi benden büyükler.

Zaten bir zenginlerin çocukları, bir de Wattpad çocukları hızlı büyüyor. Ben fakir olduğum için yavaş büyüyom hdhmwhdmwndhemdjemd

***

Gözde Olukçu

Fakülteye girdiğim zaman etrafa göz gezdirdim. Egemen'i göremeyince ofladım. Her zaman fakültenin bahçesinde, banklarda oturuyordu. Zaten onu görmek için haftalardır hep bir çaba veriyordum, beş dakika olsa da onunla konuşunca mutlu oluyordum.

Ancak günler hatta haftalar geçmesine rağmen tek bir adım atamıyordum ona. Sadece fakültede ara sıra karşılaşıyorduk. Zaman ilerledikçe ve ben bir şey yapamadıkça kaybediyormuş gibi hissediyordum.

"Okul bitince aklın başına gelecek herhalde. Tamam çocukla ikinci sınıfın sonunda tanıştın ama adım atman gerekiyor artık."

İç sesim haklıydı. Nefesimi dışarı verdim, başımı iki yana sallarken. Dersin başlamasına daha vakit vardı. Banklara doğru yürüyüp oturdum. Etrafı incelerken gülümsedim.

Herkesin samimi bir arkadaş grubu vardı. Ama ben henüz üniversite ortamına ayak uyduramamıştım. Zaten son zamanlarda işim gücüm Egemen olmuştu.

Çoğu zaman kendimi geri planda tutan biriydim aslında. Bu yüzden babam beni ne zaman görse "Bir kızım daha vardı benim. Doğru ya," diyordu. Kendi kendime güldüm.

Ablam da kendimi neden dışlanmış gibi gösterdiğimi sormuştu bana. Ama alakası yoktu. Böyle olmasını isteyen bendim. Yapım böyleydi.

Her ortamda bulunmayı sevmiyordum.

Evet, ailemi seviyordum ama kalabalık olunca bunalıyordum. Çoğu zaman dışarıya tek başıma çıkıyordum. Kafamı dinlemek istiyordum. Girdiğim ortamları seçiyordum.

Ablam veya abim gibi değildim. Onlar her türlü ortama ayak uydurmakta mükemmellerdi. Ama ben geriliyordum. Kalabalık bana fazla geliyordu.

Böyle olmama rağmen Egemen ve Egemen'in arkadaşlarının içine girme isteğim de kendimle çelişmeme neden oluyordu. Sevdiğim adam sayesinde belki de ortamlara ben de ayak uydurabilirdim.

Öte yandan kendimi değiştirmiştim. İtiraf etmem gerekirse, herhangi bir ortama girmemem iyi olmuştu. Çünkü, zamanında ablamla kilosu nedeniyle dalga geçip bunun sadece bir eğlence olduğunu düşünmüştüm. Böyle biriyle kimse arkadaşlık yapmak istemezdi. Herkesle dalga geçen biriyle...

Halbuki ablam çok tatlı ve minnoş biriydi. Çok güzeldi.

Ona zayıflamasan da olur dediğimde; sağlığım ve kendim için zayıflıyorum, nasıl mutluysam öyle olmalı demişti. Haklıydı.

İç çekip çantamdan bir kitap çıkardım. Sırf Egemen'i görürüm diye erken gelmiştim. Derse kadar kitap okusam iyi olacaktı sanırım. Kitabı okumaya başladığımda bir süre sonra bir ses duydum.

"Egemen! Burdayız!" Başımı kaldırıp sesin geldiği yere baktım. Sonra bakışlarım yan tarafa döndü.

Ve Egemen'i gördüm.