Çekirdek | Texting ✔

2.9

Mehir Sırma Olukçu

"Ay anne!" diye çemkirdim.

"Kızım şu elmayı atsana çantana! Kursta yersin. Ne inat ettin!" Ofladım.

"Anne yemiyorum ya yemiyorum!" Gözlerini devirdi.

"O zaman akşam çekirdek yok!" Gözlerimi kıstım.

"İyi be tamam!" deyip elmayı aldım elinden ve çantama attım.

"Kursta iyice soru çöz, tamam mı? Anlamazsan hocalarına mutlaka sor."

"Hıhı," diye mırıldandım.

Kursa gitmiyorum ki, canım annem.

Yalın'la yüzleşmeye gidiyorum.

Onun yerinde olsam ne hissederdim acaba?

"Mehir! Daldın gittin yine!" Dikkatimi anneme verdim. "Hadi, geç kalacaksın." Başımı salladım. Mutfaktan çıkacakken annem yine seslendi.

"Mehir?" Arkamı döndüm.

"Efendim?"

"Bir sorun yok, değil mi? Her şey yolunda?" Boğazımı temizledim.

"Evet, anne. Her şey yolunda."

Gerçekten öyle miydi?

Bunu görecektim.

"Dikkatli git." Anneme bakıp başımı salladım. Mutfaktan çıkıp kapının önüne gittim ve portmantodan spor ayakkabılarımı aldım.

İç çekip ayakkabılarımı giydim. Evden çıkıp kapıyı çektim.

Evet.

Yalın'la yüzleşecektim.

Buna hazır olup olmadığımı hâlâ bilmiyordum.

Ne yapacağımı da.

Ne tepki vereceğimi de.

Eğer hayatıma girmeseydi onunla sanaldan konuşmaya devam edecektim belki de.

Hayatıma girmesi kafamı öyle karıştırmıştı ki, onunla yüzleşmem daha iyi olacaktı.

Bu korkunç değildi.

Ama Yalın'ın tepkisi korkunç olabilirdi.

***

Parktaki banka oturdum. Bugün hava yağmurluydu. Özellikle bugünü seçmiştim. Park boş olacaktı ve ağaçların gizlediği bankta rahatça konuşabilecektim, Yalın ile.

Telefonum titredi.

Aynı zamanda kalbim de.

Korku muydu?

Heyecan mıydı?

Yoksa suçluluk duygusu muydu?

Bilmiyordum.

Yalın: Nerdesin? Göremiyorum seni.

Tabii ki göremezdi.

Boydan dolayı belki de.

Tamam, ciddi olmalıyım.

Ağacın arkasına saklanmıştım.

Hadi ama, çık ve mertçe yüzleş. Bunu sen istedin. İşini bitir.

Ona cevap vermedim ve telefonu montumun cebine koydum. Ağacın ardından başımı çıkardım.

Kalbim tekledi.

Onu görmüştüm.

Yutkundum ve ağaca yasladım bedenimi.

Tamam.