my place... | R.B

37. #Bradley's 23

Reece's Pov:

Obudziłem się rano czując zapach jej kwiatowych perfum. Odwróciłem się w jej stronę, a ona już nie spała. Położyłem rękę na jej talii wtulając się w nią mocno.

Ja; Dzień dobry.

Weronika; Hej.

Powiedziała przeglądając w telefonie instagrama, po czym odłożyła go na szafkę nocną i odwróciła się w moją stronę całując mnie w czoło.

Ja; Gdzie idziesz?

Spytałem widząc, że wstaje z łóżka.

Weronika; Przebrać się.

Ja; Jest jeszcze wcześnie. Chodź poleżymy chociaż chwilkę.

Weronika; Forma sama się nie zrobi.

Uśmiechnęła się do mnie, a ja pomyślałem, że jestem zbyt leniwy na bieganie rano. Zdjęła koszulę nocną i nałożyła na siebie szarą bluzę. Włożyła legginsy, buty i zapięła bluzę pod samą szyję.

Ja; Iść z tobą?

Powiedziałem, gdy przypomniała mi się tragiczna sytuacja z pewnego wieczora.

Weronika; Nie, czemu?

Ja; Jesteś pewna, że chcesz iść sama?

Weronika; Tak. Dam radę.

Ja; Może jednak?

Weronika; To słodkie, że się tak o mnie martwisz, ale poradzę sobie. Będę chodzić tam, gdzie będzie dużo ludzi. Nie stanie mi się nic złego, obiecuję.

Ja; Zadzwoń, albo napisz sms'a, jak coś cię zaniepokoi. Jak nie wrócisz w ciągu godziny, to pomyślę że coś ci się stało i zadzwonię na policję.

Zaśmiała się.

Ja; Nie śmiej się. Boję się o ciebie, bo cię kocham.

Weronika; Awwhh ja ciebie też. Będę za czterdzieści minut.

Podeszła do mnie i przytuliła się mocno, po czym wyszła z pokoju zamykając cicho drzwi. Położyłem się na łóżku patrząc w sufit. Jakim trzeba być szczęściarzem, żeby mieć u boku kogoś takiego. Jak bardzo nie zdawałem sobie sprawy z tego, że ją mam. Wstałem i zszedłem na dół do kuchni. Przy stole siedział Brad.

Ja; Cześć, wszystkiego najlepszego stary.

Podszedłem i przytuliłem go po przyjacielsku.

Brad; Dzięki.

Ja; Powiedziałeś już Natalce?

Brad; O tym, że dzisiaj pozna moich rodziców i siostrę? Nie... Źle się z tym czuję, bo ona nic nie wie, a ja nie mam pojęcia, jak jej to wyjaśnić.