Storm In The Middle Of Summer

Chapter 7

Hacky De Belen POV

Hindi na ako nakabalik sa opisina namin ni sir Roman. Dinala ako ni Sir President dito ulit sa penthouse niya. Nakaupo ako sa high chair dito sa kaniyang counter habang pinapanuod ko siyang nagluluto. Nakaputing long sleeve na lang siya ngayon. Ang sleeve nito ay nakataas hanggang siko. Kasalukuyan siyang naghihiwa ng mga ingredients.

Tahimik ko lang siyang pinapanuod. Hindi ko maalis ang mga mata ko sa kaniya na para bang kinakabisado ko siya. At kapag titingnan niya ako ay agad kong iiwas ang mga mata ko sa kaniya na para bang masusunoh ako ng mga tingin niya.

Kahit ilang araw ko na siyang nakikilala ang misteryoso niya parin para sa akin. I feel like he has a lot of things that he hide behind that dark eyes. I think even I'm still with him for the next month or years he will always be mysterious for me. He will always keep me wondering. He will always keep me asking. And I will always begged for him to let me in.

We never really talk about our relationship. I guess it's because we already know it. We are just each other past time. I mean if it's not then what our relationship, then? He has a fiancee. We met in a club and found our selfs in a hotel the next morning. From the way we started it I know this will not end in a right way.

"Are you not bored? You can watch TV." He asked. Nilalagay niya na iyung mga hiniwa niya sa isang lalagyan.

Umiling ako. "Dito lang ako." Mas masarap kang panuurin keysa TV.

"Fine then." Tinalikuran niya na ako. Naging abala na siya sa stove. Isa-isa niyang nilagay ang mga ingredients duon.

Kahit na nakatalikod siya gusto ko parin siyang panuurin. It's still amazed me. I feel like I can watch his back for a whole a day. I thin I'm crazy. I'm obsessed with him.

Tahimik kami parehas habang siya nagluluto at ako ay pinapanuod siya. Ang nag-iingay lang ay iyung niluluto niya. Hanggang sa matapos na siya ruon. Tumulong ako sa paghahanda ng mesa. Nang nakahanda na ang lahat ay naupo na kami sa dining table niya.

Siya ang naglagay ng kanin sa pinggan ko. Siya din ang naghiwa ng karne para sa akin at nilagay niya din iyun sa pinggan ko. Sinamahan niya din ng gulay ko. Hindi na agad maganda ang tingin ko sa kulay berdeng gulay. Masarap iyun tingnan kasama na ang karne pero alam kong hindi talaga iyun masarap.

"Eat it." Utos niya.

I don't like it but if he want me to do it then I will do it. Tinusok ko ng tinirdong ang berdeng pagkain. Marahan ko itong nilagay sa bibig ko. Nang malasahan ito ay agad umasim ang mukha ko.

The President is watching me. He chuckled when he saw my reaction because of eating that leaves.

"Just try eating some everyday. You will get used to it too. It will prevent you from getting sick." He said still with a smile because of my sore face.

I know he's right. Hindi na ako bata para iwasan ang gulay. I don't like being sick too because no one will take care of me. I remember when I get fever I'll just stay in my room until I get better. No one ever come for me. No one really care. I'm just lucky that I'm still young that's why I don't get sick too much.

Halos nakalimutan ko na ang mga kaibigan at si Nathan dahil kay Sir Tom. Kung hindi pa sila tumawag ay hindi ko pa nasabi na mauna na sila. Ihahatid kasi ako ni sir Tom. Gabi-gabi akong tumatambay sa malapit na convenience store sa amin dahil ayaw kong umuwi agad ng bahay pero hindi ko na magagawa iyun ngayon. Pagkatapos kumain ay ihahatid niya na ako agad sa bahay namin. I'm fine with that. I'll just stay in my room and think about him. That's is my hobby now anyway, thinking about him. I'm just happy that he will send me home.

Days passed until week passed too. We stay like that. I work as his secretary secretary. I buy our lunch using his card and we will eat it together in his house. We watch sunset with our milk and coffee. He cook for our dinner and send me home. Madalas lang kaming tahimik kapag magkasama kami. Hindi ako ganuon kadaldal pero hindi rin naman ako ganito katahimik. Though I'm still happy. Being just with him makes me happy.