Hotel de Botel

H1 Normale werkdag

Zuchtend stapte ik over de drempel van het hotel. De drempel van de personeelsuitgang wel te verstaan waar ik nu een maandje werk. Het Amstel Hotel is een van de luxe hotels van het land en ik mag blij zijn met mijn kans.

De eerste weken moest ik onderaan beginnen wat in het geval van een hotel betekende dat ik koffers aan het sjouwen moest. Omdat ik nog een jonge vrouw ben van achttien jaar hoefde ik dat maar anderhalve week te doen. Kai, die de zelfde week als mij begon, is nog steeds bezig om als piccolo te figureren. Hij hoopt net als mij om later achter de incheckbalie te zitten.

Op dit moment zijn ze mij nog aan het testen en ben ik voornamelijk inzetbaar voor roomservicediensten.

'Aafke, je hoeft pas over een kwartier te beginnen. Wat doe je hier al zo vroeg?' vraagt mijn leidinggevende van vandaag. Chantal is een kleine dame die er charmant uit ziet in haar uniform. De donkerblauwe jas en broek met gouden accenten staan haar mooier dan bij mijn wittere huid.

'Ik ben altijd vroeg. Ik moet mij nog omkleden en hier is altijd wel iets te doen,' antwoordde ik met een glimlach.

'Prima, jij je zin. Ik klaag ook niet, ben gewoon verbaasd,' zei Chantal waarna ze weer naar de planning op de muur draaide.

Ze moest is weten dat ik mij verveelde en niet kon wachten om uit mijn twee bij drie kamer te vertrekken. Thuis bij mijn ouders heb ik twee kamers tot mijn beschikking. Eigenlijk drie als je de omgebouwde schuur erbij telde die ook nog vol staat met mijn spullen. Niet alles kon mee toen ik hier drie maanden geleden heen verhuisde, maar toch blijft mijn ouderlijk huis mijn thuis. Elk weekend probeer ik met de trein naar huis te gaan en bij mijn moeder en vader te zijn. Mijn broer Adam is veel ouder dan ik en heeft een eigen bedrijf en woning.

Nu ik in het hotel werk moet ik ook weekenddiensten draaien en zal ik minder vaak naar huis kunnen. Gelukkig houd mijn opleiding er rekening mee dat ik in een hotel werk en krijg ik elke maandag vrij.

Toen ik omgekleed was kreeg ik mijn sjaaltje niet goed omgeknoopt in de zelfde wijze als Chantal het altijd heeft. Dan maar op mijn eigen manier. Eenmaal weer in de personeelsruimte keek ik naar de planning.

Ik volgde de lijn van Aafke maar er stond nog niets achter mijn naam. Chantal zit in het bij behorende kantoortje en ik ziet mij kijken en wenkt mij naar haar toe.

'Je bent vandaag een vliegende keep,' zei ze met een lach, 'je zal veel lopen en niet alleen ik, maar ook Sander zal aanspraak op je maken.' Sander gaat over gasttevredenheid van het hotel. Ze krijgen vaak rare verzoekjes van klanten die last minute moeten worden opgelost. Zoals snel nog een naaier regelen om een jurkje in te nemen of het uitlaten van een huisdier. Ook was er een keer een man die niet kon rijden op navigatie en daarom een taxi wilde die voor hem uit reed. Dat zijn de verzoeken die ik ken, maar ik weet dat ook andere vreemde verzoekjes zijn. Sander zocht ervoor dat de gasten niets missen en tevreden zijn over het verblijf. Ze betalen er anders wel genoeg voor.

'Erg bedankt voor de kans,' zei ik tegen Chantal met een lach, 'ik ben erg benieuwd wat ik voor Sander kan doen.' Dit is echt een goede kans, als ik dit niet verpruts mag ik vast vaker dingen gaan regelen. Zo kom ik steeds dichter bij de droom om achter de incheckbalie te staan en uiteindelijk misschien zelf de boel te managen.

'Geen probleem, je hebt het verdient. We kunnen altijd op je rekenen en je bent een van de hardste werkers.'

De compliment komt hard bij mij aan en ik moet mij inhouden om niet te opgewekt over te komen. Ik knik en loop naar de keuken of ik daar iets voor ze kan doen voordat Chantal of Sander mij al een opdracht geeft.

Al snel is het een uur later en ik heb al meer dan tien maaltijden weggebracht. Toen ik voor de kamer stond van een rijke sjeik uit Dubai, ging mijn werk telefoon zoemen. Sander, staat er met grote letter op. Snel klop ik op de deur en ik rij de kar de kamer in.

Elke keer als ik in deze kamer ben, ben ik weer ondersteboven en moet ik mij concentreren op mijn werk. Het is niet echt een kamer te noemen maar meer een huis in een hotel.

Snel zet ik het eten neer en vraag ik of ik nog meer voor ze kan doen. Ze vragen bij de andere kar weer naar beneden te nemen, wat ik natuurlijk al van plan was.

Terwijl ik de kamer uitliep kwam ik Kai tegen in de hal met twee koffers onder de armen.

'Kai, waar ben jij nu ingepland?' vraag ik snel voordat hij het mij kan vragen en ik hem moet vertellen dat ik weer een sprongetje heb gemaakt voordat hij dat doet.

'Piccolo, zoals gewoonlijk,' zucht hij.

Ik zie aan hem dat hij dit werk niet leuk vind. 'Kop op jongen, jij krijgt te minste nog wat extra geld als je de koffers aflevert.'

De opmerking zorgt voor een lach op zijn gezicht. Hij is veel ouder dan mij vast eind twintig en ik zeg 'jongen'.

'Je hebt gelijk,' zei hij terwijl hij mij passeerde en vroeg het gelukkig niet aan mij.

Eenmaal aangekomen in de te kleine personeelsruimte zag ik Sander staan.

'Je had mij nodig?' vraag ik wetende dat hij niet houd om met 'u' aangesproken te worden.

'Ja,' hij draaide zich om en zijn bril zit scheef op zijn neus wat mij iets aan het lachen maakte.

Hij heeft donkerblond haar en ik schat dat hij eind dertig is. 'Ik heb iemand nodig die deze tickets,' hij zwaait met een waaier met blauwe kaarten,' naar de andere kant van Amsterdam wil brengen.'

Fronsend keek ik hem aan, 'je wilt dat ik tickets wegbreng?' wat een raar verzoek. Ik moet toch hier blijven?

Hij lacht en ziet mijn reactie, 'nee, zou jij en taxi of koerier willen bellen met de vraag of hij het wil afleveren?' dat klinkt beter ja. Ik zag mijzelf al in mijn mantelpakje in de metro zitten.

'Natuurlijk doe ik dat,' en ik nam de tickets aan.

'het adres staat op dit briefje,' zei hij terwijl het overhandigde, 'zo snel mogelijk Aafke.'

Ik knik en loop al naar de balie toe om te vragen welke taxi's te vertrouwen zijn.

Na tien minuten sta ik buiten te wachten op de taxi. De chauffeur is op tijd en leek het verzoek om tickets weg te brengen normaal te vinden. Zou wel vaker gebeuren in de stad. Ik zou het niet weten. Sinds twee maand woon ik in Amsterdam en kan moeilijk wennen aan de hoeveelheid mensen en de drukte. De metro nemen vind ik nog steeds een hele opgave en ik kan het niet helpen om nog steeds te staren naar de daklozen.

De dag verliep vlot en ik was na de laatste klus mocht ik naar huis. Van zeven 's ochtends tot vijf uur 's middags de benen uit mijn lijf gerend. Ik was kapot en kon niet wachten om thuis op bed te liggen een filmpje kijken.

Morgen zou ik weer heen gaan en begint de dag weer opnieuw.