Hotel de Botel

H9 Relaxte werkdag 2

'Ik neem hem niet op,' en druk Thijs weg terwijl Joey mij vragend aankijkt.

'Wie was dat?' vraagt hij heel voorzichtig alsof hij weet dat mijn humeur veranderd is.

'Mijn ex-vriend,' zeg ik met een zucht, 'dat was mijn ex-vriend die mij maar niet ophoud lastig te vallen.' Ik draai mij op mijn zij zodat ik Joey niet hoef aan te kijken. Alle gevoelens komen weer naar boven die ik de afgelopen weken heb geprobeerd weg te stoppen.

'Gaat het wel met je?' vraagt hij en ik voel zijn hand op mijn schouder. Zachtjes trekt hij mij op mijn rug en ik kijk in zijn donkere trouwe bruine ogen.

'Straks wel weer,' weet ik te zeggen zonder dat mijn stem begaf.

'Wil je erover praten?' Op dit moment zit hij in kleermakerszit naast mij. Dit voelt niet gek niet raar. Ik zit met een jongen op bed en ik voel me op gemak. Nou ja, zo goed je je op je gemak kan voelen bij iemand die je nog maar twee dagen kent.

'Ik ben hier om jou op te vrolijken, mijn liefdesleven is daar geen goed onderwerp voor,' probeer ik luchtig te zeggen.

Over deze woorden dacht hij even na. 'Je hoeft mij niets te vertellen, maar als je er mee zit wil ik graag een luisterend oor voor je zijn.'

Wat moet ik hier nu weer mee? Kan ik mijn hartluchten bij een vreemde? Want ook al voelt hij alsof ik hem al maanden ken, hij is een vreemde.

'Het is een stom verhaal,' zeg ik en weet dat het woordje stupid niet klopt in de Engelse zin, maar het boeit me nu even niets.

'Vertel me je stomme verhaal,' hij geeft mij een bemoedigend lachje, 'alleen als je wilt. Ik wil niet dat je je verplicht voelt om alles te doen wat ik zeg.'

Die zin maakt dat ik ga glimlachen. Alsof iemand mij iets kan laten doen wat ik niet wil.

'Goed dan,' ik ga rechtop zitten, klaar om het meest gegeneerde verhaal te vertellen wat me is overkomen.

'Voordat ik iets vertel moet je weten dat ik en Thijs, de ex-vriend, elkaar al vanaf de basisschool kennen. Onze ouders zijn goed bevriend en sinds ze verhuisden naar onze straat waren we onafscheidelijk.'

Zichtbaar blij dat ik hem iets toevertrouw knikt hij mee met mijn uitleg. Ga ik nu echt mijn verhaal vertellen? Niemand weet het nog.

'Niemand weet waarom we uit elkaar zijn gegaan. Alleen zijn vrienden vermoeden waarom. Dat kan bijna niet anders. Het zit zo, we zijn gaan daten toen we beiden zestien waren. Gewoon omdat we toch altijd al bij elkaar waren en het was gemakkelijk.'

'Easy?' vraagt Joey niet begrijpend.

'Ja, iedereen dacht dat we samen waren dus we gaven gewoon toe. Ik kan zeggen dat ik niet echt verliefd op hem ben geweest, maar ik denk dat hij dat later wel op mij was. Hoe dan ook...' ga ik verder met mijn verhaal. '...Omdat we pas op onze zestiende zijn gaan daten en we echt goede vrienden waren, hadden we een afspraak gemaakt. Namelijk dat we pas seks zouden hebben als we allebei achttien waren. '

Joey's ogen zijn groot en zijn hoofd rood. Amerikanen zijn ook zo preuts. Misschien deel ik ook wel te veel. 'Wil je dat ik verder vertel, of voel je je ongemakkelijk?'

'Vertel maar verder. Ik ben negentien, geen kind van twaalf.' Zegt hij geruststellend maar zijn wangen worden rooder.

Ik moet me concentreren om weer de draad op te pakken en kijk weg van zijn gezicht.

'Dus toen hij net als mij achttien werd, was het in zijn ogen zover. Ik had niet voor niets een tijdslimiet ingesteld. Ik had het niet moeten doen, maar ik was er gewoon niet klaar voor. En dus een paar weken geleden ook nog niet.'

Ik neem een goede teug lucht en ga nu verder naar het geneerde stukje van het verhaal. 'Dus toen ik het hem vertelde dat ik nog wilde wachten werd hij boos. Erg boos hij had het namelijk al verteld tegen zijn vrienden...'

Op dit moment rollen de tranen over mijn wangen net zoals toen. Dat hij iets zo intiem had gedeeld met zijn vrienden. Joey legt aarzelend een hand om mijn knie, iets wat ik waardeer.

'... Omdat ik het niet wilde en het nog wilde uitstellen schelde hij mij uit. Hij heeft vaker wel eens een bui maar dit was echt erg. We hadden de verkering niet uitgemaakt, maar we hadden gewoon ruzie.'

Nog een keer hap ik naar lucht om te proberen het snikken onder controle te houden.

'De volgende dag was er een feestje van een van zijn vrienden, dus ik was er ook. In de keuken hoorde ik hem opscheppen over onze ''eerste keer'' wat niet eens echt gebeurd was!' begon ik nu te schreeuwen.

'Hij zat leugens te vertellen en hij had geen idee wat het voor mij kon betekenen.' Mijn handen heb ik nu voor mijn ogen. Alleen al als ik terug denk aan het kleine keukentje met Thijs en zijn vrienden die elk detail geloofden werd ik weer zo verdrietig.

'Mijn reputatie is naar de kloten en hij doet net of het weer kan goedkomen tussen ons, maar dat kan het niet. Dit kan ik hem niet vergeven. Niemand weet er nog van. Je bent de enige die het weet,' zeg ik nog steeds tegen mijn handen pratend.

Zijn hand verdwijnt van mijn knie en zachtjes trekt hij mijn handen van mijn gezicht. Ik wil niet weten hoe ik er nu uitzie. Mijn make-up is vast uitgelopen en misschien loopt er wel snot uit mijn neus. Mijn hele gezicht voelt aan als een natte brei.

'Dat is een vreselijk verhaal,' zeg hij en trekt mij tegen zich aan met zijn handen rond mijn lichaam. Het voelt zo goed, zo vertrouwd. Hij strijkt zachtjes door mijn haar alsof we elkaar al jaren kennen. Voor hem voelt het dus ook zo, of niet?

Na een tijdje, ik denk wat tien minuten was, trek ik mij van hem af.

'Het is fijn om het tegen iemand te kunnen vertellen.' Bekende ik aan hem.

'Het is fijn dat je het tegen mij verteld hebt, ik hoop dat het je oplucht. Wat een idioot dat hij je zo laat lopen.' Voegt hij er nog aan toe.

'Dat is dus het probleem,' ik laat hem mijn scherm zijn van mijn telefoon waarop drie gemiste oproepen staat, 'hij laat mij niet zomaar lopen.'

Op dat moment gaat de telefoon weer over en Joey grist de telefoon uit mijn hand.

'Wat doe je?' sis ik en hij neem de telefoon op.

'Ophouden nu, ze wil je niet spreken!' zegt hij in een lage monotone stem.

Mijn ogen zijn groot, dat hij dat nu echt? Ik hoor Thijs stuntelen aan de andere kant van de lijn. Ik hoor hem nog net vragen wie hij aan de lijn heeft.

'Ik ben een collega van haar, je moet ophouden haar lastig te vallen of ik kom even bij je langs.' De laatste woorden spreekt hij heel langzaam duivels uit. Maar geeft mij een speelse knipoog. Ik kan niet geloven dat hij dit voor mij doet!

Ik kan het echt niet geloven. Het klonk als een bedreiging, het ís een bedreiging. Wel eentje die hij niet kan waarmaken maar toch, hij doet dit voor mij en het voelt goed.

'Hij heeft opgehangen,' zegt hij terwijl hij de telefoon terug overhandigd. 'Ik denk dat hij niet snel nog een keer gaat bellen.'

'Bedankt,' zeg ik en ik probeer een mondhoek omhoog te trekken. Ik ben nog steeds redelijk in shock.

'Graag gedaan,' was zijn antwoord maar ik zie dat hij het echt meende.

Ik zucht een keer diep en hijs mezelf overeind.

'Ik ga mijn gezicht schoonmaken voordat ze denken dat ik mishandeld ben door je.' Ik probeer een grapje te maken om de zware verdrietige sfeer te doorbreken.

'Zal niet de eerste keer zijn dat een rockster doordraait' zegt hij luchtig en gaat liggen op bed met zijn handen achter zijn hoofd.

'Ga jezelf nou geen rockster noemen.' Ik lach, gelukkig weer, en loop de badkamer in.  Terwijl ik de deur dicht trek hoor ik hem ook giechelen.