Hotel de Botel

H4 Normale werkdag??3

Het was maar goed dat ik van te voren naar lucht had gehapt want gespannen hield ik mijn adem in. Ik keek recht in de bruine ogen van iemand die ik de laatste drie jaar contant had gezien. Niet in levende lijven, maar bij mijn vriendin Iris aan de muur.

"Joe'' de beroemde Amerikaanse acteur/popster staat voor mijn neus in een zwarte T-shirt en een joggingbroek. Donkere bruine ogen en pikzwart haar.

Nog steeds zonder woorden staar ik hem aan. Ik had nooit gedacht dat ik de type was om starstruck te zijn, maar hier sta ik dan met mijn mond vol tanden. Had Sander mij maar een heads up gegeven.

Nog steeds in zijn ogen kijken blijf ik achter de kar met eten staan. Wat moet ik zeggen? Kan ik überhaupt iets zeggen? Waarom had ik hier ook al weer mee ingestemd? Ik kan mezelf wel voor de kop slaan.

'Je bent de eerste persoon die ik zie die geen Sander heet.' zei hij in het Engels.

Ik kan me niet bewegen en mijn woorden heb ik voor als nog niet teruggevonden. Ik zit te denken hoe ik er voor hem uit moet zien. Een bang konijntje in de koplampen van een auto. Of misschien een overdreven fan die stiekem zijn kamer is ingevlucht.

Hij zwaait naar mij en ik kantel mijn hoofd.

'Kan je praten?' Op zijn vraag knik ik ja.

'Praat,' zei hij lichtelijk geïrriteerd en slaat zijn armen over elkaar.

'Sorry, ik wist niet dat jij het was.' OMG ik klink als een tienermeisje die verlegen is. OMG ik bén een tienermeisje met rode kop.

Snel kom ik in actie en maak ik de tafel klaar. Dit is zó ongemakkelijk. Ik voel zijn ogen in mijn rug prikken.

'Maakt het uit dat ik het ben?' vraagt hij nog steeds op een lage toon ongeïnteresseerd.

'Nee, maar nu snap ik waarom Sander zo geheimzinnig was,' Beantwoord ik zijn vraag.

Joe zal binnenkort concerten komen geven in de Ziggodom, maar worden steeds uitgesteld. Iris had kaarten geprobeerd te regelen maar de run op de tickets was niet normaal en binnen een paar uur was alles uitverkocht. Door een fout met de organisatie waren de kaarten ongeldig verklaard en werden de drie concerten opgeschoven. Ik had geen idee dat Joe al die tijd in Nederland was, Sander had het over anderhalve week.

'Ben ik een geheim?' vraagt hij kijkend door zijn lange zwarte pony.

'Ja,' antwoord ik hem en dek de tafel netjes op.

'Waarom ben jij dan hier? Had Sander geen zin om mij weer te zien?' vraagt hij sarcastisch.

Wat moest ik hier toch op antwoorden? Ja hij vond dat het tijd was dat je met een leeftijdgenoot praat en ik was toevallig de pineut? Pff, ik weet niet eens hoe ik pineut moet vertalen. Dit was echt een slecht idee. Ik kan mezelf wel slaan.

'Sander wil het beste voor de gasten en dacht dat je een ander gezicht wilde zien,' zeg ik en ik probeer een glimlach op mijn gezicht te toveren. Was dat wel zo of had verwacht hij meer van mij.

'Mijn moeder zal pissig worden als ze hier achter komt,' zegt hij terwijl hij plaats neemt.

'Hoezo dat?' vraag ik op een onbeleefde manier. Tja ze kunnen niet van mij verwachten dat ik naast Engels praten ook nog beleefd blijf.

'De deal was dat ik hier zo blijven in het geheim. Nu jij jan en alleman gaat vertellen over mijn komst zal het snel vol lopen met fans en moet ik een andere verblijfplaats zoeken.' Hij steekt een frietje in zijn mond.

'Ik zeg niet tegen niemand.' Wie denkt hij nu die hij is? Oké, ik was overdonderd door zijn sterren allures maar ik zal dit niet door vertellen. Misschien als het allemaal achter de rug is.

'Tuurlijk,' zegt hij en rolt met zijn ogen, 'heel toevallig dat er straks een horde vrouwen onder mijn balkon staat.'

'Je hebt geen balkon,' deel ik hem mee met een kleine glimlach. 'Maar maak je geen zorgen ik zeg niets.'

'Ik geloof je niet,' zegt hij nog een keer duidelijk.

'Dat hoeft ook niet,' ik naam diep adem en probeer mij niet beledigd te voelen, 'je ziet het vanzelf.' Moet ik zeggen dat ik mij beledig voel?

Ik wacht op zijn antwoord, maar hij stopt zijn mond vol met cheeseburger. Misschien was hij zo'n persoon die alles kan eten en niet aankomt. Zijn slanke figuur die er niet uit alsof het iets uitmaakt.

Toen hij zijn mond had leeg had vroeg hij weer dezelfde vraag: 'waarom ben je hier?'

'Sander dacht dat je iemand nodig had om tegen te praten. Ik weet niet precies hoelang je er al bent, maar alleen op een kamer zitten is niet echt gezellig denk ik. Hij wilde niemand van buitenaf inschakelen omdat het tot grotere problemen kan leiden.' Eerlijk gaf ik het antwoord.

'Dus je bent een soort van gezelschapsdame?' vraagt hij met vragende bruine ogen.

Ik begin hard op te lachen een schaterende lach en ik zie hem schikken. Ik weet ook niet waar het vandaan komt, vast van de spanning.

'Je kunt dat echt niet zeggen tegen iemand,' zeg ik en zie dat hij het niet begrijpt, 'zeker niet in Amsterdam.' Weer niet begrijpend kijkt hij me aan.

'Je zegt dat ik een prostitué ben,' zeg ik en zijn ogen worden groot en ik zie een zijn licht zonbruine huid donkerder worden. Schaamt hij zich nu?

Ik heb het gevoel dat ik hem moet geruststellen. 'Dat was mijn gedachten toen Sander vroeg om naar je toe te gaan. Ze lachten me met stalengezicht uit. Maar zo gek ik het idee niet. Hij had er zelf ook aan gedacht, maar ja ''dé Joe acteur/popster in Amsterdam met een escort op zijn hotelkamer'' is een mooie krantenkop. Toen kwam Sander bij mij.'

'O,' was zijn reactie en hij denkt na. 'Dus jij wordt alsnog betaald om mijn gezelschap te houden?' er komt een klein lachje op zijn gezicht.

Nooit had ik erbij stil gestaan dat hij eigenlijk best knap is. Iris zat altijd zo over hem te zwijmelen dat ik eigenlijk gelijk een afkeer van hem had.

'Nou, niet veel hoor. Dit is mijn stage, maar als jij wilt dat ik blijf mag ik morgen pas om tien uur beginnen.'

'Ik geloof het nog steeds niet dat je het niet door verteld' zegt hij en zijn lachje is verdwenen.

'Nee, zo ben ik niet.' Hij is duidelijk achterdochtig.

'Goed dan, ik verveel me dood. Als ik morgen toch weer een ander onderkomen moet zoeken kunnen we het net zo goed gezellig maken. Hoe heet je?' vraagt hij en gebaard dat ik mag gaan zitten.

'Aafke,' en ik trek de stoel naar achteren. Moet ik nu misschien zeggen dat hij moet stoppen met mij beledigen?

'Aafke?' vraagt hij en hij spreek mijn naam helemaal verkeerd uit dat ik moet lachen. Zo beledigd ben ik dus ook weer niet.

'Mijn tweede naam is Roos,' zeg ik snel als ik hem onzeker zie worden.

'Roos,' herhaald hij, 'ik ben Joey.'