Hotel de Botel

H16 Autorit 2

We lopen richting de auto en ik loop naar de passagierskant toe. Joey trekt aan mijn arm toen ik net de deur wilde optrekken.

'Kom naast mij zitten,' commandeert hij.

Ik kijk naar mijn vader die niets door heeft en plaats neemt achter het stuur.

'Het is raar om de een plek vrij te laten voor in,' fluister ik en hij laat mijn arm los.

'Alsjeblieft?' vraagt hij en ik haal mijn schouders op. Wat zou mijn vader wel niet denken. Tja, ik weet al wat hij denkt. Dat Joey meer is dan een collega dus wat maakt het ook uit. Na vandaag zien ze hem toch niet meer terug.

Joey houdt de deur voor mij open en ik stap ik de auto. Ik wil doorschuiven, maar hij doet de deur dicht en loopt om de auto heen. Wat een gentlemen.

Mijn vader zit ongeduldig te wachten achter het stuur en hij druk het gaspedaal iets in waardoor de auto begint te grommen.

'Gedraag je!' roep ik nog snel voordat Joey naast mij komt zitten en doet zijn pet en zonnebril af.

'Klaar voor een dagje familie?' vraagt mijn vader en rijdt de weg op.

Familie? Het is niet de laatste zondag van de maand. Dan komen mijn oom en tante met mijn nichtjes soep eten die mijn moeder zelf heeft gemaakt. Adam en zijn vriendin komen dan ook, erg gezellig allemaal. Soms zelfs de buren die onverwachts langskomen met hun kinderen. Een grote zoete inval.

'Familie, het is toch niet de laatste zondag van de maand?' vraag ik aan mijn vader en ik voel mijn gezicht wit weg trekken. Mijn nichtjes Anne en Vera weten wie Joe is. Ik heb hun regelmatig betrapt op het meezingen van zijn liedjes. Anne en Vera zijn niet echt fan, maar dat maakt niet uit.

'We hebben het verplaatst, je bent er nu zo vaak niet bij. Nu je wel kwam hebben we iedereen gevraagd te komen. Adam komt alleen Sasja blijft thuis. Oom Gijs en tante Willie komen met natuurlijk Anne en Vera. Ze zijn al bij ons thuis aan het wachten op je.'

Paniek! Denk ik alleen, geen idee schiet door mijn hoofd. Ik kijk naar Joey die doorheeft dat er iets niet klopt, maar wacht geduldig tot ik weer praat. Maar dat doe ik niet.

'Vind je niet leuk dat iedereen er is vraagt?' vraagt mijn vader en ik kijk naar hem door de achteruitkijkspiegel. Mijn blik zou hem wel verbazen want hij fronst met zijn wenkbrauwen.

'Wat is er?' vraagt Joey en raakt met zijn rug van zijn hand mijn arm aan.

'Probleem,' weet ik uit te brengen en ik breng mijn handen naar mijn gezicht om me erin te begraven.

'Wat voor probleem?' Joey blijft uiterst rustig en probeert mij nu te kalmeren door met zijn palm mijn schouder te masseren.

Snel leg ik fluisterend uit wat er aan de hand is. Nadat ik mijn verhaal heb verteld perst hij zijn lippen op elkaar.

'We kunnen beter nu een taxi bellen en ik laat ons hier ergens uitzetten,' fluister ik op dringende toon priemend in zijn ogen kijkend.

'Vertrouw je jouw nichtjes?' vraagt hij en daar denk ik even over na.

Vertrouwen, ja natuurlijk zou ik in iedere situatie hebben gezegd. Maar nu, nu er zoveel vanaf hangt is het moeilijk om zomaar een antwoord klaar te hebben. Als ik ze uitleg wat eraan de hand is, zullen ze dan hun mond kunnen houden? Ja, ik denk het wel. Denken, is denken wel goed genoeg? Ze zijn naast Iris mijn beste vriendinnen en dit ik belangrijk voor me. Als ik dat goed uitleg weet ik dat ze hun best gaan doen.

Ik knik naar Joey, 'ik vertrouw hun,' fluister ik.

'Dan ga ik gewoon met je mee,' zijn mondhoeken krullen omhoog bij de laatste woorden.

Ik pak mijn mobiel en bel Anne op. Joey weet niet goed wat ik aan het doen ben. Hij denkt vast dat ik een taxi bel.

'Ik ben mijn nicht,' zegt ik zo hard dat mijn vader eventjes weer oogcontact met mij zoekt.

Na drie keer pakt ze de telefoon helemaal hyper op.

'Hai Aafie!' gilt ze door de telefoon en ik hoor Vera mee lachen. Ze zijn weer in een melige bui. Ik heb hier geen tijd voor en rol met mijn ogen.

'Hoi, even serieus doen...' en ik wil snel verder praten maar wordt onderbroken door gegiechel.

'Er is iets ergs gebeurd..,' fluister ik door de telefoon wetende dat ik nu hun aandacht heb.

'Gaat alles wel goed?' vraagt Vera dus ik constateer dat ik op de speaker sta.

'Ja en nee, ik heb een probleempje,' en ik kijk in de ogen van Joey die geen idee heeft wat ik zit te bepraten, 'willen jullie op mijn wachten in de schuur?'

Het is een gekke vraag, de schuur is koud en niet geïsoleerd. Wel is er een deur naar de keuken waardoor het niet helemaal een gekke vraag is.

'Ik moet met jullie spreken zonder dat er iemand bij is.' Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. Ik kan alleen maar bedenken welke gebaren ze nu heen en weer aan het maken zijn naar elkaar.

'Alsjeblieft?' vraag ik op een hoge piep stem. 'Ik ben er met...,' ik kijk om mij heen en herken de route, 'ik ben er met vijf minuten.'

'Natuurlijk we wachten op je in de schuur,' antwoord Anne en we hangen op.

Joey trekt zijn wenkbrauwen omhoog en kijk mij vragend aan.

'We zijn er met vijf minuten en ik ga met Anne en Vera praten voordat we naar binnen gaan,' fluister ik terwijl ik naar hem toebuig.

'Jij alleen?' vraagt hij voor verduidelijking terwijl hij ook naar mij toebuigt.

'Jij ook, ze weten wie je bent. Ik zal ze vragen niets door te vertellen. Hoe minder mensen het weten hoe beter.' Ik praat op gedempte toon en hoor mijn vader zijn keel schrampen.

Ik zit wel heel dicht op hem en misschien denk mijn vader dat ik met hem aan het zoenen ben. Snel trek ik me terug.

'Wat zit je daar toch te smoezen?' vraagt hij met zijn zware stem.

'Niets,' zeg ik en wijs naar buiten en Joey volgt mijn vinger.

'Kijk, de weilanden met de koeien.' Ik lach en hij lacht mee. Ik wijs nu naar de raam aan mijn kant.

'Daar is het dorpje waar mijn ouders wonen.'

'Alles komt goed, Roos ik bedoel Aafke' ik zie hem glimlachen en ik kopieer zijn lach.

Ik ben er klaar voor mijn familie hopelijk ook. Met een diepe zucht probeer ik de spanning van mij af te schudden. Joey is niet zo gespannen en ziet vooral de lol ervan in. Maar ja hij is eindelijk weer buiten na twee weken opgesloten gezeten te hebben.

'Let's do this.' Zegt ik nog een keer met een zucht en Joey geeft mij een bemoedigend kneepje in mijn hand, terwijl mijn vader het dorp binnen rijdt.