Hotel de Botel

H15 Autorit

In de auto toets ik de garage in waar de auto moet worden ingeleverd. Om half tien zouden we daar kunnen aankomen. Alleen zou mijn vader er rond tien uur zijn. Snel bel ik hem op om te vragen of hij eerder kan komen. Hij zegt dat hij gelijk vertrekt zodat hij er rond kwart voor tien er kan zijn. Ik blijf nog even een kwartiertje in de auto praten met Joey en daarna vertrekken we richting de stad. We kunnen beter hier de tijd uitzitten dan in de garage waar hij herkent kan worden.

'Je bent echt paranoia,' zegt hij toen ik weer een voetganger volgde met mijn ogen.

'Jij bent echt te relaxt voor iemand op de vlucht.' Hij lacht me uit en beloofd me dat er niets gaat gebeuren.

Niets zal gebeuren, voor iemand die overvallen wordt door zijn eigen fans is hij behoorlijk naïef.

'Ik heb de beelden gezien van toen je werd onderlopen door fan.' Leg ik uit om mijn argwaan kracht bij te zetten. 'Allebei de keren.'

'Ja, dat was toen wel een dingetje,' zegt Joey en laat zijn hoofd tegen de stoel vallen. 'We waren niet voorbereid en ik dacht dat het niet zo snel zou gaan. Mijn beveiligers hadden mij geadviseerd om niet naar de winkel te gaan, maar ik wilde zo graag eventjes weer gewoon door de winkel lopen. Een mandje volgooien met shit die je niet nodig hebt.'

'Heeft het je bang gemaakt?' vraag ik en draai me op mijn stoel naar hem toe.

'Bang, nee wel behoedzamer, maar toen kwam ik jou tegen. Dit is de eerste keer sinds jaren dat ik buiten ben zonder beveiliging.' Een grijns valt over zijn gezicht. 'Vrijdag is het eerste concert, dan is mijn pauze over en moet ik weer optreden als Joe, vierentwintig uur per dag,' zegt hij met een zucht.

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen dus zeg niets.

'Jij hoeft je er geen zorgen over te maken. Ik een brave jongen zijn en ik zal me gedragen en binnenblijven,' zegt hij met een knipoog.

'Oké,' weet ik uit te brengen en draai de sleutels op in het slot. De tijd gaat snel en we moeten nog naar Zwolle toe.

'Wat heb jij je ouders eigenlijk over mij verteld? Moeten we nog verhalen afstemmen of zo?'

Is hij nu zenuwachtig? Wat schattig is hij toch. Stop Aafke, stop met zo denken. Na volgende week zit hij weer in de vliegtuig richting Los Angeles!

'Ik heb vertelt dat ik een collega meeneem die geen familie heeft in Nederland. Dat ik die had uitgenodigd om mee te gaan. Mijn ouders vonden het geen probleem.' Ik haal mijn schouders op.

'Dus niet nodig om een verhaal af te stemmen?' vraagt hij voor de duidelijkheid.

'Ben je bang dat je met je acteerkwaliteiten niet kan improviseren? ' vraag ik plagend bijna flirtend.

Hij giechelt, 'ík denk dat het mij wel lukt, maar ik maak mij zorgen over jou,' zegt hij terwijl hij in mijn zij prikt.

'Kappen! Ik rijd idioot!' en ik houd mijn stuur goed vast waardoor mijn knokkels wit beginnen te worden.

'Sorry,' zegt hij en tuurt uit het raam en vanuit mijn ooghoek zie ik hem glimlachen. Wat staat die lach hem toch goed.

'Ze willen waarschijnlijk veel van je weten, dus probeer zo vaag mogelijk te zijn en naar hen te vragen. Ik heb je toch verteld over de bedrijfjes?' hij knikt. 'Nou als je daarover begint hebben we de helft van de dag gevuld met opschepperij.'

'Het komt wel goed.' Verzekerd hij mij terwijl we Zwolle binnenrijden.

---

Aangekomen bij de garage staat mijn vadersauto op de bezoekersplek. En ik haal opgelucht adem.

Joey kijkt mij vragend aan. 'Mijn vader is er al,' legt ik uit en hij knikt.

Snel parkeer ik de auto en loop naar binnen. Joey haalt de auto leeg en probeert onopvallend op een stoel te zitten. Zelfs dat doet hij met stijl en hij zet zijn pet en zonnebril op.

'Hoi pap,' begroet ik mijn vader en loop haastig langs hem heen naar de balie.

'Dat is toch geen begroeting,' zegt mijn vader en geeft een kus op mijn kruin terwijl ik de sleutels en papierwerk overhandig aan de medewerker.

Die vrouw lijkt wel rustig aan te willen doen en ik sta zenuwachtig heen en weer te bewegen.

'Waar is je collega? Ik zie haar niet?' vraagt hij en kijkt naar buiten door de grote ramen.

Haar? Hoe komt het nou weer aan háár?

'Híj zit daar en wijs naar de stoel buiten op het stoepje.' Terwijl ik wijs steekt Joey zijn hand op.

'O, brengt mijn vader uit. Is hij je vriendje?'

Echt weer iets voor mijn vader om mij ongemakkelijk te laten voelen bij vreemden. De baliemedewerkster is nog steeds bezig met alle gegevens in de computer zetten.

'Nee, hij is een collega. Joey heeft weinig vrienden en ziet zijn familie zelden. Doe lief tegen hem.' Eis ik en mijn vader haalt zijn schouders op.

'Dat kan nog interessant worden.' zegt hij alleen en ik kijk hem bedenkelijk aan.

Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en vraag: 'wat bedoel je daar precies mee?'

'Niets laat maar.'

De medewerker zegt dat alles in orde is en bedankt mij voor het terugbrengen van de auto.

Zenuwachtig loop ik met mijn vader naar buiten. Ik hoop maar dat iedereen normaal tegen Joey gaat doen thuis. Dit is nu al te veel werk en wat bedoelt mijn vader nu weer met het woordje ''interessant''? Weet hij dat Joey Joe is?

Treuzelend loop ik richting Joey met mijn vader aan mijn zij.

'Dit is Joey, Joey dit is mijn vader Wim.' Ze schudden elkaars hand en wisselen beleefd woorden met elkaar uit.

So far so good.