Hotel de Botel

H14 Boswandeling

Bij het Putterbos aangekomen. Zie ik dat het vrij rustig is gelukkig. Er was regen voorspeld en het is nog steeds vrij vroeg, namelijk half negen. De mensen die hier lopen zijn boven de vijftig jaar oud en zou Joey niet eens herkennen als Joe.

'Er klaar voor?' vraag ik aan hem, maar zonder iets te zeggen stapt hij de auto uit en begin zie dwaas te bewegen. Hij begint heen en weer te rennen en de bomen aan te tikken alsof het een spelletje is. In de war zit ik naar hem te kijken. Hij is zo uitgelaten en vrolijk.

'Zanger en acteur, duidelijk geen danser!' roep ik hem toe terwijl hij ongecontroleerde bewegingen maakt met zijn lichaam.

Lachend rent hij naar mij toe en ik zet me schrap voor zijn lichaam. Armen strek ik voor mij uit maar het mag, gelukkig, niet baten en hij omhelst mij waardoor ik tegen de auto aanval.

'Je wilt niet weten hoe heerlijk het is om hier te zijn na weken in die hotelsuite opgesloten te zitten.' Zegt hij zacht in mijn oor en ik krijg kippenvel. 'Heerlijk om hier te zijn met jou, bedankt,' voegt hij eraan toe.

Vlinders vliegen door mijn buik en het is maar goed dat hij zichzelf terug trekt. Ik heb geen idee wat ik zou hebben gedaan als hij mij langer vasthield.

'Deze kant op?' vraagt hij lopend naar een paadje.

Ik knik en loop achter hem aan. Samen lopen we door het bos en het zonnetje breekt door de wolken door. Als ik naast mij kijk, kijkt hij naar de boomtoppen en sluit even zijn ogen. Waarna hij zijn hoofd naar mij toe draait en mij begint aan te staren.

Waarom doet hij dat? Zo bijzonder ben ik niet. Kut, als ik zie dat hij mij aanstaart, ziet hij ook dat ik hem aanstaar bedenk ik me.

'Waarom ben je begonnen met zingen?' vraag ik vanuit het niets.

'Ben je daar benieuwd naar?' vraagt hij en knijpt zijn ogen tot spleetjes.

Ik rol met mijn ogen, 'anders vroeg ik het niet.'

Een klein lachje ontsnapt zijn lippen. 'Ik was altijd al bezig met muziek. Toen ik zes was, kreeg ik een gitaar en gitaarles. Ik was zo blij en oefende elke minuut van de dag. Met tien jaar begon ik met zingen. Pas toen ik twaalf was deed ik mee met plaatselijke talentenjachten. Ik vond het heerlijk om op het podium te staan.'

We lopen ondertussen op rustig tempo door het bos en ik geniet van het uitzicht en mijn gezelschap.

'Mijn moeder,' het zucht even en ik denk dat hij de juiste woorden zoekt, 'ze is echt zo trots op alles wat ik deed. Ze zag al vrij snel een toekomst voor mij liggen in de showbizz. Ik vond alles wat ik meemaakte geweldig en vond alle aandacht geweldig. Toen ik vijftien was kwam ik bij mijn platenmaatschappij en het ging allemaal zo snel.' Hij wrijft met zijn hand door zijn haar.

'Ik kan het nog steeds soms niet geloven dat dit allemaal gebeurd. Dat ik zo dankbaar mag zijn dat het allemaal goed gaat. Nu ben ik negentien en de helft van de wereld kent mij muziek.'

Hij kijkt mij aan of ik tevreden ben met zijn antwoord. Ik ben meer dan tevreden maar nieuwsgierig naar meer.

'En het acteren? Hoe ben je daar ingerold?'

'Dat is geen spannend verhaal,' zegt hij met een lach, 'een regisseur was op zoek naar acteurs en financieringen. Hij dacht dat mijn naam voldoende geld zou opleveren. En dat bleek ook. Eerst vond ik het niet leuk, later na een aantal acteerlessen ging het wel. Toch blijft mijn passie bij mijn muziek.'

'Ooit spijt gehad van je carrière? ' vraag ik en heb gelijk spijt van de persoonlijke vraag. 'Laat maar, ik had het niet moeten vragen.'

'Waarom niet?' hij kijkt mij vragend aan, 'denk je dat ik dit niet wil? Ik mag mijn hele leven met mijn passie bezig zijn. Wie wil dat nu niet?' vraagt hij.

'Ik bedoel,' ik begin te stamelen, 'toen ik je woensdag ontmoette, je was zo...' ik kan de juiste woord niet vinden.

'Ongelukkig?' vult hij aan en ik knik.

'Ja niet elke dag of elke week gaat mijn leven over rozen. Maar elke baan heeft zijn minkanten toch?' vraagt hij bij mij na.

'Ja denk ik het wel.'

Het blijft even stil terwijl we dieper het bos in lopen.

'Nog meer vragen?' vraagt hij en gaat voor mij staan en loopt achteruit zodat ik hem blijf aankijken.

'Heel veel zelfs, maar een brandende die ik heel graag wil weten.' Ik houd het expres spannend.

'Vraag,' commandeert hij.

Ik kijk hem indringend aan en zijn nieuwsgierigheid is gewekt.

'Wat deed je al die dagen in de hotelkamer om de dag door te komen?' vraag ik en hij begint te lachen van opluchting.

Hij is zo vrij in het bos met zijn armen zwaaiend in de lucht. Hij komt weer naast mij huppelen en beantwoord de vraag.

'Ik heb mij doodverveeld voordat jij kwam. Veel Netflix gekeken en geprobeerd nieuwe nummers te schrijven, maar had weinig inspiratie,' geeft hij toe.

'Maar nu ben ik zo vrij als de vogels hier. Dankzij jou,' en terwijl hij de woorden uitspreekt, zakt hij door de knieën en wikkelt zijn armen onder mijn heupen en tilt me omhoog. Een klein gilletje ontsnapt mijn mond.

Met grote ogen kijk in naar beneden in de zijne. Mijn hart gaat sneller kloppen en mijn hoofd begint weer kleurtje tomaat te worden. Onhandig en tergend langzaam laat hij mij naar beneden glijden tegen zijn lichaam aan.

We zijn alleen in het bos met geen mens in de buurt. Zal hij mij gaan zoenen? Is de enige gedachte die door mijn hoofd gaat. Maar als snel doet hij een klein stapje naar achteren alsof hij wist wat ik dacht.

'Is het raar dat ik zeg dat mijn beste vriend bent?' vraagt hij en zijn vraag overrompelde mij net zo erg als de spontane lift.

'Echt?' vraag ik waardoor hij gelijk mijn antwoord weet. Dit is erg raar.

Terughoudend strijkt hij met zijn hand door zijn haar. 'Ja, behalve Logan dan. Jij bent de enige die mij mag waar ik Joey kan zijn en niet Joe.' Hij kijkt naar zijn voeten en ontwijkt mijn blik.

'Ik ben blij dat jij mij een vriend noemt, ik zie je ook zo' en ik hoop nog meer te worden denk ik er stilletjes achterna.

Met een lach kijkt hij mij aan en hij zegt zijn vermommingsbril op. 'Klaar om weer terug te gaan naar de auto?' vraagt hij en ik knik en huppel naast hem het paadje weer af.