Hotel de Botel

H20 Troost

Ik zit op mijn eenpersoonsbed met een bed overtrek van paarden. Mijn kamer is klein en naast een bed staat er een kast en een bureau , meer paste er niet in. De kleuren zijn roze en limegroen, die vond ik toen ik tien was mooi maar nu moet ik ervan kosten.

Tranen stromen nog meer over mijn wangen en ik zit al vijf minuten boven. Ik begin te kalmeren of mijn tranen raken op, een van de twee. Iedereen weet nu hoe het zit en daar ben ik blij om. Thijs weet nu eens en voor altijd dat het over is. Ik hoop dat hij weg gaat met zijn ouders ik hoef hun niet meer te zien vandaag.

Mijn ogen gaan bewust naar de foto's die ik op het prikbord heb geprikt. De helft van de foto's zijn met Iris de andere helft met Thijs. Foto's nog voordat we verkering kregen en foto's van daarna. Mijn blije kop en zijn triomfantelijke lach maken de foto's vrolijk om naar te kijken. Het liefst wil ik ze verscheuren maar ik ben bang dat ik er later spijt van krijg. Ik besluit daarom om mij om te draaien en naar de muur te staren.

Nadat er weer vijf minuten verstreken zijn hoor ik iemand de trap op lopen. Degene blijft even staan op de overloop en klopt op de verkeerde deur.

'Hier,' zeg ik hard met een krakende stem en zachtjes gaat mijn slaapkamer deur open. Ik ga recht opzitten en kijk naar Joey die onzeker in de deuropening blijft staan. Starend naar zijn voeten.

'Was ik zo erg?' vraag ik hem. Hij durft mij niet eens aan te kijken.

'Het was niet zó erg,' zegt hij bemoedigend maar ik weet dat hij liegt en ga weer plat op bed liggen.

Joey loopt verder de kamer in en gaat op het rand van het bed zitten.

'Ze zijn weg, Thijs en zijn ouders,' zegt hij voor de duidelijkheid.

'Hoe gaat het met mijn ouders?' Ik heb echt geen idee hoe hun dit zullen oppakken.

'Je vader heeft Thijs bijna zelf handmatig verwijderd. Gelukkig kwam je broer binnen en suste de boel, wat een grote man,' voegt hij eraan toe.

Zelfs nu weet hij mij aan het lachen te krijgen. Adam is een boom van een kerel. Beveiliging is niet zomaar een vak waar je voor kiest. Hij is ruim twee meter lang en vrij breed.

Ik schuif iets tegen de muur aan en Joey komt naast mij liggen samen starend naar het plafond.

'Ik heb vandaag verpest,' sputter ik uit.

'Nee, dat heb je niet, je hebt het in interessant dagje gemaakt.'

'Interessant, is een raar woord om vandaag te omschrijven,' zeg ik en kijk naar hem, 'zeker voor een songwriter.'

Hij lacht en ik begin me al beter te voelen.

'Dacht je echt dat ik hem neer zou steken?' vraag ik hem denkend aan het moment dat hij mijn mes weghaalde.

Nu kijk hij mij ook aan. 'Nou, nee ik dacht dat je dat niet zou doen, maar je was goed over je toeren.'

Ik knik, dat kan ik niet ontkennen. Hij zag mijn ergste kant. Ik ben stil en staar.

'Is het waar dat ik je enige vriend ben?' vraag ik vanuit het niets. Deze vraag overvalt hem en ik zie hem fronsen.

Ik begin aan mijn haar te draaien en denk hoe ik eruit moet zien. Mijn hoofd bevlekt met rode plekken en rode ogen.

'Ja, naast mijn broer dan,' voegt hij er weer aan toe.

'Hoe denk je dat het zo komt?' deze vraag wilde ik eigenlijk stellen.

'Ik denk dat ik voor de meeste mensen Joe ben. Zoals bijvoorbeeld voor je nichtjes. Ze zijn aardig tegen mij maar ze weten zich geen houding te geven. Ze willen Joe als vriend niet Joey,' zegt hij op zachte toon.

'Waarom stelde je jezelf voor als Joey aan mij en niet als Joe?'

'Joe is mijn artiestennaam. In mijn privéleven heet ik Joey. Als ik niet op de spotlight sta word ik graag zo genoemd.'

'En ik wilde graag met je bevriend raken ook al ging het wat stroef,' zegt hij en er komt een glimlach op zijn gezicht.

Ik draai mij op mijn zij en om hem beter aan te staren. Hij doet hetzelfde waardoor onze hoofden dichter bij elkaar zijn.

'Best stroef,' zeg ik met een glimlach waardoor ik lef krijg om de volgende vraag te stellen. De vraag die onze dag kan maken of breken.

'Heb je ooit een vriendinnetje gehad?' vraag ik hem en bloos een beetje. Niet dat hij dat kan zien want mijn hoofd is nog rood van mijn huilbui.

'Nee, zoals ik al zei niet iedereen ziet mij als Joey,' herhaalt hij en mijn hart gaat sneller kloppen. Ik zie hem als Joey. Hij kan zichzelf zijn bij mij, ik weet dat hij dat is.

Zou hij aan mij gedacht hebben op die manier? Zou hij voor mij gevallen zijn? Een jonge Nederlandse dame met doorsnee uiterlijk, normaal donkerblond haar, groene ogen en een tikketje direct in de omgang?

'Ik ga je missen als je weer in Amerika bent,' beken ik aan hem.

'Ik ga je ook missen,' zegt hij en perst zijn lippen samen in een dunne lijn. Waardoor ik erop gefocust raak.

Heel langzaam beweeg ik mijn hoofd naar hem toe, bang om afgewezen te worden. Hij trekt zich niet terug en ik kijk in zijn ogen en kan ze niet peilen.

Dan gaan zijn rechterhand naar mijn zij en glijdt van mijn rug naar mijn nek. Ik kus hem lichtjes en trek mijn hoofd terug. Hij is het daar niet mee eens en duwt mijn hoofd weer naar hem toe.

Ik nam het initiatief maar hij heeft de controle. Hij opent zijn mond verder en ik doe het zelfde. Mijn hand gaat naar zijn haar en ik trek er lichtjes aan. We zijn op mijn kinderkamer hevig aan het tongzoenen en dit had ik vanochtend niet verwacht.

Hij zoent mij zoals ik dat nooit met Thijs heb gedaan. Ik snap niet waarom ik daar op dit moment aan denk, maar het is zo. Dit is passie en liefde en een beetje onmacht dat hij weer naar Amerika moet. Maar voor nu is hij bij mij en hebben we vandaag en de rest van de week tot hij weer naar huis gaat.

'Dit had ik niet zien aankomen woensdag,' zeg ik terwijl onze voorhoofden tegen elkaar gedrukt zijn.

'Ik ook niet,' zegt hij en kust mij gretig.