Hotel de Botel

H3 Normale werkdag??2

Nog steeds verward pofte ik neer op de stoel. Na de hele dag heen en weer rennen had ik geen puf meer om mij fatsoenlijk neer te zetten. Mijn voeten doen echt pijn.

Sander gaat achter Chantal staan die aan het bureautje zit. Hij kijkt naar beneden met als teken dat ze moet beginnen met het gesprek.

'Aafke we zien dat je gedreven bent en erg je best doet,' begon ze. Dat is een goed begin van een raar gesprek. 'We hebben op dit moment een situatie die we niet eerder hebben meegemaakt. En we weten niet goed hoe we erop in moeten spelen. We hebben al verschillende ideeën geprobeerd, maar niets lijkt te helpen.'

Ik weet nog steeds niets en kijk hun vragend aan. Wat willen ze in hemelsnaam van mij? Nog een kwartier en ik ben klaar voor vandaag.

'We hebben een speciale gast,' ging Sander verder, 'zoals Chantal al zei is deze situatie niet eerder voorgekomen. We mogen er bijna niets over zeggen en we zeggen nu al te veel.'

'Zeg wat jullie willen zeggen, ik begrijp er niets van.' Ik wil niet onbeleefd overkomen, maar hé ik heb ook een lange werkdag gehad.

Ik zag een klein lachje verschijnen op het gezicht van Chantal. 'We hebben een gast van rond jou leeftijd die niet van zijn kamer af mag. Dit mag je met niemand anders bespreken.' Voegt ze er nog eens voor de duidelijkheid aan toe en Sander knikte heftig mee.

'Hoe bedoel je, die niet van zijn kamer af mag?' Ik begin geïntrigeerd te raken, ze vertrouwen mij een geheim toe. Als ik dit goed afhandel mag ik hier vast voor vast komen werken als ik ben afgestudeerd.

'Het zou gevaarlijk voor hem kunnen zijn, maar op een kamer zitten brengt ook eenzaamheid met zich mee. We zien hem ongelukkig zijn en met onze hoge gasttevredenheid cijfers willen we hem graag gelukkig maken.'

Langzaam vallen de puzzelstukjes op hun plaats. 'Is hij bekend?'

'Daar mogen we niets over zeggen,' zegt Sander maar knikt instemmend.

'En jullie zijn bang dat als er iemand komt om hem gezelschap te houden dat ze hun mond voorbij praten?'

Nu knikt Chantal.

'Bedankt voor jullie vertrouwen, maar ik denk niet dat ik...' al snel werd ik onderbroken door Sander. voordat ik mijn twijfels kon uiten

'Hij heeft niet gevraagd voor iemand, maar hij zit al anderhalve week alleen op de kamer. We kunnen een professional sturen, maar dan kom je al snel uit bij een psycholoog. Dan gaan we onze plek voorbij als hotel. Een Escort zal het niet begrijpen en als het dan uitlekt dat hij hier zit, zijn de rapen gaar.'

'Dus jullie willen dat ik alleen met hem praat, en als hij er geen zin in heeft is het ook prima?' vraag ik bedeesd.

Ze knikken weer. 'Ik weet niet of ik het wel kan, jullie vragen erg veel van me,' beken ik en ik zie de wanhoop in Sanders ogen.

'Alsjeblieft, je mag morgen pas op tien uur beginnen als je nu even naar hem toe gaat zijn avondeten brengen. Probeer gewoon een praatje te maken, dan heb je al genoeg gedaan.' Radeloos keek hij mij aan. Hoe moet ik dit toch afslaan.

'Ik weet niet eens wat ik moet zeggen als ik daar ben en wie is het nu? Spreekt hij überhaupt Nederlands?'

'Je hebt een vlotte babbel dat komt wel goed. Jij spreekt ook prima Engels en je zult je wel redden.' Chantal staat op alsof ze mij persoonlijk naar de kamer wil brengen.

'Wil je het doen?' vraagt Sander terwijl hij een hand op mijn schouder legt.

Ik ben altijd al een pleaser geweest en kan het niet helpen om nu weer mensen te helpen. 'Ja, maar als hij verschrikkelijk is tegen mij neem ik morgen de dag vrij.'

Ik heb geen idee waar mijn brutaliteit vandaan kwam maar het maakte Chantal aan het giechelen en Sander stemde ermee in.

Met Sander liep ik mee naar de keuken om het eten op te halen en hij vertelde mij dat ik naar de President Suite moet gaan. De meest luxe kamer in het hotel die zo duur is dat ik daar drie jaar voor moet sparen om twee nachten te kunnen doorbrengen.

Met knikken de knieën beweeg ik mij naar de kamer toe. Waar ben ik in godsnaam aan begonnen? Naar wie ga ik heen en probeer ik te vriend te houden? Deze situatie had ik nog nooit eerder meegemaakt. Eenmaal bij de deur klop ik aan en laat mezelf naar binnen. Ik hap nog een keer goed naar lucht toen ik mij naar de jongeman toe draaide.

Ik had alles verwacht, maar niet dit.