Hotel de Botel

H11 Geheime werkdag

Het plan is duidelijk. Ik zal ochtends vroeg rond half zeven naar het hotel gaan en het ontbijt van Joey naar hem toe brengen met een kar. Waarop genoeg eten staat zodat niemand zich zorgen hoeft te maken als hij geen lunch of avondeten besteld. Rond tien uur avonds zouden we terug zijn en dan zou hij voor de schijn een pizza laten bezorgen.

Het plan moet voor zeven uur worden uitgevoerd voordat Sander en Chantal aan hun shift beginnen. Want dan zou het erg lastig worden. Ik zal uit de wasmand werkkleren pakken zodat Joey gecamoufleerd door de dienstdeur kan vertrekken. Waar ik de auto heb geparkeerd. We zullen dan via de toeristische route naar het oosten van het land rijden. Naar het dorpje waar mijn ouders wonen. Eenmaal in de auto kleed Joey zich om en zet een zonnebril en pet op die voor hem meeneem.

Klinkt allemaal logisch maar nu moet het nog allemaal lukken ook nog. De spanning die ik voel is niet alleen angstaanjagend maar ook bevrijdend als het zou lukken. Opgewonden voor de volgende dag lig ik te woelen in mijn bed.

Mijn ouders vonden het niet erg dat ik een ''collega'' meenam die hier geen familie of vrienden had. Ook stemde mijn vader toe ons op te halen in Zwolle waar ik de huurauto naar toe terugbreng. Dat zou nog wel spannend kunnen worden. Als Joey herkent zou worden in de drukke stad was alles voor niets geweest. De terugweg zouden we een taxi nemen die uiteraard betaald wordt door Joey want dat bedrag kon wel boven de tweehonderd eurokomen. Hij zei dat hij cash geld had liggen voor noodgevallen. Genoeg geld om drie weken te bivakkeren in een spa oord.

---

In de ochtend ging mijn wekker veel te vroeg namelijk om vijf uur. Gelukkig had ik de huurauto die terug moet naar zijn locatie gisteravond al opgehaald. Ik was klaar wakker en gespannen voor de missie. Wat ging ik toch in godsnaam doen? Ik ken mezelf bijna niet meer terug. Iemand die altijd alles volgens de regels wilt doen. Nu maakt alle regeltjes mij niet meer uit en kan ik alleen denken aan de dag met Joey.

Eenmaal aangekomen bij het hotel was het rustig, maar natuurlijk is er altijd bedrijvigheid te vinden. Niemand keek op of om toen ik mijn auto op de plek van manager zet vlak voor de personeelsingang. Als het goed was zou ik binnen een kwartier weer weg zijn. Als het goed zou gaan...

Binnen loop in naar de personeelsruimte en doorzoek de wasmand naar mannenkleding. Het was maar goed dat Joey vrij slank is en klein. Nou ja, klein voor Nederlandse standaard. Hij is denk ik iets langer dan ik, maar als ik hakken zou dragen zou hij kleiner zijn. Niet dat hij mij ooit in hakken zou zien. Man, hij gaat binnenkort weer weg hier moet ik mijn gedachten niet laten heen gaan.

Snel pak ik twee blousejes en bijpassende broeken. Joey had één taak namelijk om zes uur een bestelling doorgeven voor een groot ontbijt en alvast de lunch. Nu is het kwart over zes en ik haast mij naar de keuken om de bestelling op te halen.

'Ik kom de bestelling halen voor de president suite,' zeg ik met volle overtuiging hopend dat alles volgens plan verloopt.

De man die ik nog nooit eerder heb gezien kijkt mij vragend aan. 'De bestelling is bijna klaar,' zegt hij uiteindelijk, 'heeft Sander je opdracht gegeven om het naar de kamer te brengen?' vraagt hij nieuwsgierig.

Ik knik, 'ik ben de enige naast hem die naar de kamer mogen,' bluf ik. Ik nam aan dat hij zoiets zou hebben gezegd tegen de rest van het personeel dus misschien kwam ik ermee weg.

'Dat dacht ik al,' zegt hij en ondertussen maakt hij de kar klaar zonder een laken ertussen. Snel pak ik een laken en leg hem onderop de kar. De man kijkt mij vragen aan door zijn brillenglazen.

'De gast houd niet van een ongedekte tafel,' bluf ik weer en de man knikt.

De kar is klaar en ik trek hem bijna uit zijn handen en loop ermee de keuken uit.

'Bedankt!' roep ik nog na en ga naar de lift.

Ik kijk in de spiegel die in de lift hangt en zie mijn rode gespannen kop. Man, wat gaat mijn hart te keer. Alsof ik tien kilometer lang snel gefietst had. Ik zie een zweet druppel op mijn voorhoofd glijden. En er gaat een gedachte door mijn hoofd. Misschien moet ik de ''missie'' maar afblazen. Dit is te veel spanning. Wat doe ik mezelf toch aan? Maar dan zie ik Joey voor mij smekend op de grond met zijn handen in de mijne. Zijn bruine ogen die een verhaal vertelden. Misschien acteerde hij ook wel. Die gedachte maakte mij aan het lachen. Zo'n goede acteur was hij ook weer niet. In de film die we samen zagen was hij maar drie keer in beeld en had maar een paar zinnetjes. Genoeg zinnetjes om hele horde fans naar de bioscoop te lokken om hem te aanschouwen. En ik, ik mag de hele dag met hem doorbrengen.

Fase 1: Voorbereiding is gelukt, op naar fase 2: De ontsnapping.