Hotel de Botel

H44 ziekenbezoek 1

Terwijl ik op de grond lig krijg ik redelijk veel mee. Adam roept naar Wesley om een 112 te bellen en Joey zit naast mij gehurkt en houdt mijn hand vast.

'Ga weg,' zegt hij zacht tegen zijn moeder die waarschijnlijk nog steeds op haar plek staat.

'Ga maar gewoon weg,' zegt hij nadat ze zich nog niet heeft bewogen.

'Ik...' probeert ze nog iets te zeggen, maar Joey onderbreekt haar en zegt nogmaals dat ze de suite moet verlaten. Haar stem was anders, bezorgt misschien?

Adams handen voel ik over mijn hoofd glijden. Ik weet niet wat hij zoekt, maar hij slaat mijn hechtingen over. Hij zegt iets geruststellend tegen Joey, maar ik denk niet dat het helpt.

Dan word ik opgetild, dat gaat heel soepel dus ik denk dat Adam mij verplaatst.

Ik kreun iets en Adam drukt mij steviger tegen zich aan.

'We gaan naar het ziekenhuis, even onderzoeken waarom jij net in elkaar stortte en niet volledig bij komt.'

Ik voel wind langs mijn gezicht gaan en merk dat het komt omdat Adam grote passen zet.

'Joey?' vraag ik zacht.

Adam zucht, 'Hij wil graag mee, maar dat gaat niet. Ik wil mij kunnen richten op jou, niet de beveiliging van hem.'

Dat klinkt logisch dus ik laat het gaan. Ik laat alles gaan en val in slaap.

--

Voor mijn gevoel word ik niet veel later wakker. Adam tilt mij een auto uit, ik denk een taxi?

Snel loopt hij het ziekenhuis binnen met mij in zijn armen.

'Mijn zusje!' schreeuwt hij in de lobby. Jezus wat een aansteller.

'dramaqueen,' mompel ik, maar ik denk niet dat hij mij hoort.

'Iemand, help haar!' buldert hij uit.

Ik voel al snel zachte warme handen op mijn gezicht en open mijn ogen. Ik kijk de dokter recht aan. Ze ziet er niet heel oud uit. Eigenlijk vrij jong.

'Ik wil geen stagiaire, ik wil een echte arts,' zegt Adam tegen haar.

'Ik ben al twee jaar een volleerd dokter, nu zet je haar op de brancard en laat je mij haar helpen en anders zoek je maar een ander ziekenhuis.' Zegt ze met een duidelijke stem.

Ik grinnik terwijl Adam mij op de brancard zet.

'Ze heet Aafke.'

'Aafke, hoe voel je je?' vraagt de dokter.

'Zeer... hoofd. Dorst... moe,' weet ik uit te kramen.

'Oké, we nemen haar mee,' zegt ze duidelijk tegen Adam, 'jij blijft hier,' voegt ze er nog eens duidelijk aan toe.

Adam kust mijn hoofd en verteld dat hij zal wachten.

--

Na een aantal test en onderzoeken voel ik mij al wat beter. Vooral na het drinken van zoete ranja. De dokter die ik Amanda mag noemen, vertelde dat ik veel had meegemaakt de laatste dagen. Dat door mijn vele lopen in het hotel ik misschien te veel was afgevallen. Dat de drukke dagen van de afgelopen tijd misschien iets te veel was geweest. Ik had haar verteld dat ik met mijn hoofd op de een tafel was gevallen, maar ze vertelde dat ik geen hersenschudding had.

Ik had mij te druk gemaakt en waarschijnlijk was dat de druppel die de emmer deed overlopen. Ik gunde mezelf geen tijd om te eten en cijferde mezelf weg voor een stage. Dan word ik verliefd op iemand die meer problemen met zich mee brengt dan oplost. Oja, neem ik ontslag en wil ik met hem mee naar Amerika. Komt zijn moeder binnen terwijl we in bed lagen en ruzie.

Ik denk dat ik alles zo goed heb samen gevat. Genoeg om hoofdpijn van te krijgen. Amanda vertelde dat ik, met mijn migraine geschiedenis, goed moet blijven drinken en op mijn lichaam moet passen. Ze denkt ook dat ik een erge migraine aanval had gepaard met uitputtingsverschijnselen.

Ik denk niet dat ik uitgeput ben. Voel mij prima, maar in de migraine kon ik mij wel weer herkennen.

Amanda vertelde dat ze Adam ging halen, maar ze kwam terug met Adam én Joey.

'Hey,' zegt hij zacht en ik zag dat Joey het moeilijk vond om een houding aan te nemen.

Adam had geen enkele moeite en in twee grote passen stond hij naast het bed en gaf mijn een kus op mijn wang.

'Wat is het oordeel?' vraagt hij en ik begin maar gelijk in het Engels te vertellen om er in een keer van af te zijn.

'Migraine gepaard met nog andere dingen. Ik moet het rustig aan doen.' Zo vaag genoeg, maar toch duidelijk verteld.

'Adam leek opgelucht, Joey niet.' Ik lach maar naar hem.

'Hij heeft een taxi genomen naar het ziekenhuis,' zegt Adam afkeurend.

Ik strek mijn arm naar hem uit en hij komt eindelijk naast mij staan.

'Vertel mij iets leuk,' eis ik van ze.

Nu kijkt Joey nog meer verloren.

'Wat is er?' vraag ik.

'Mijn moeder,' hij zucht een keer ,'ze heeft iets besloten en laten we zeggen dat het onze laatste dagen in Nederland zal veranderen.'

Hij is terughoudend. Hij wil het mij vertellen maar mijn broze staat, maar ik moet het toch een keer weten.

'Vertel het haar gewoon, als ze instort zijn we in ieder geval op de goede plek.'

'Adam!' corrigeer ik hem. Ik richt mij gelijk weer tot Joey, 'vertel het me.'

Hij buigt zich voor over en fluistert de woorden in mijn oor alsof het de lading zal verzachten.

Joey trekt zich terug en kijkt mij aan. Ik kijk naar Adam en ik zie dat Joey geen grapje maakt.

'Ze heeft wat gedaan?' vraag ik nog een keer na en ik voel een traan over mijn wang glijden.