Hotel de Botel

H5 Normale werkdag??4

'Dus dit hoort eigenlijk niet tot je takenbeschrijving?' vraagt hij terwijl de hij de laatste hap naar binnen werkt.

'Nee,' antwoord ik kort en krachtig. Het is stil en ik hoor mijn buik rommelen. God wat heb ik een trek. Ik kijk op de klok en zie dat het nog maar vijf uur is. Met een uurtje kan ik vast wel wegglippen.

'Zo Roos, hoelang werk je al hier in het hotel?' hij eet de laatste frietjes op.

'Nu ongeveer een maand. Ik begon als piccolo, toen als roomservice ondersteuning en nu help ik Sander af en toe.'

'Divers,' zegt hij en drinkt van zijn cola en ik knik.

'Sander is een aardige man,' vertelt hij, 'ik denk dat hij het met mij te doen heeft.' Joe staart naar zijn bord.

'Dat weet ik wel zeker. Hij haat het als mensen ongelukkig zijn.'

'Ongelukkig, denk hij dat ik ongelukkig ben?' vraagt hij met een frons op zijn gezicht.

Kut, hoe red ik mij hier nu weer uit. 'Uhmm..' is mijn geniale reactie.

'Het is al goed,' stelt hij mij gerust, 'ik ben niet echt blij vandaag. En nu zeker niet, nu ik weet dat ik morgen weer een andere verschuilplek moet vinden.' Geïrriteerd slaat hij zijn armen over elkaar.

Zegt hij dat nu serieus nog een keer? Wat een lul zeg!

'Kappen nu!' en plots stond ik recht overeind.

'Ik heb je twee keer verteld dat ik niet ga vertellen dat je hier zit, en je beledigt mij door te zeggen dat ik dat wel ga doen.'

Ik loop weg bij de tafel en draai me nog een keer om voordat ik de deur open trek. 'Niet iedereen is er op uit om geld te verdienen aan roddels of populair te doen met nieuwtjes.' De woorden waren mijn mond al uit voordat ik er over na kon denken.

'Dit was een fout, ik had hier niet mee moeten instemmen.' Wat dacht ik wel niet, dat ik lekker kon praten met een ijdele popster?

Snel trek ik de deur achter me dicht en loop de gang in naar de lift toe. Sander staat daar op mij te wachten.

'Ik ben er morgen om tien uur.' Deel ik hem mee en hij knikt. Mijn stemming is van mijn gezicht af te lezen en ik doe geen poging om hem te verhullen.

'Hij vond het niet leuk dat je er was?' vraagt hij voor de zekerheid.

'Ik weet het niet, echt niet.' Ik schud mijn hoofd terwijl ik de lift in stap. Ik pak mijn telefoon en het is kwart over vijf toen ik het hotel verliet.

Eenmaal thuisgekomen bestel ik een pizza en laat ik mij op bed zakken. Wat was dit een vreselijke rare dag. Niet een vreselijke dag, maar zo ontzettend abnormaal.

Joe is in het Amstelhotel en zit daar de komende tijd nog wel even. Ik ben blij dat hij mij niet weer hoeft te zien, wat was dat een sfeertje ongemakkelijk.

Toch merk ik dat ik een kleine glimlach op mijn gezicht krijg als ik eraan terug denk. Met dé Joe van Iris en alle andere fans heb ik gesproken. Hij was best aardig als hij niet zo wantrouwend was. Wat zou hij de hele dag doen in de suite? Ik zag zijn gitaar staan in de hoek, misschien is hij nieuwe nummers aan het schrijven. Waar zouden ze over gaan?

Snel ga ik recht op zitten. Wat kan mij het schelen, hij was onbeleefd en ik hoef hem niet weer te zien.

Er wordt op mijn deur geklopt. 'Kom binnen,' roep ik snel.

Kim verschijn in de kier, 'je pizza is er,' en loopt weer weg. Ik heb niet zo'n goede band met de andere huisgenoten, maar we zijn en blijven beleefd en respectvol tegen elkaar. Sommige kunnen daarvan leren.

'Bedankt,' zei ik en loop naar de deur en betaal de koerier.

Met de een pizza pollo in mijn hand voel ik me een stuk beter. Ik moet echt beter en sneller eten als ik trek heb. Zeker nu ik zoveel kilometers afleg in het hotel. Ik zweer dat ik al twee kilo lichter ben.

Mijn telefoon begint te trillen en ik zie Thijs zijn naam in het scherm staan.

Grommend neem ik de telefoon op. Waarom doe ik dat toch? Waarom kan ik hem niet laten overgaan? O ja, omdat ik een pleaser ben en een dom kind.

'Thijs,' zeg ik kort, 'wat wil je?'

'Hoi Aafke, ik ehm.. ik wilde even je stem horen.' Is zijn antwoord en ik begin te kokhalzen.

'Die heb je nu gehoord, laat me met rust,' en ik wil ophangen.

'Wacht, ik ehm.. het spijt me.'

Dit neemt hij toch niet. Na alles?

'Het spijt je? Je denkt werkelijk dat dat genoeg is?'

Ik neem diep adem en begin rustig te vertellen waarom hij mij nooit meer mag bellen.

'Thijs, wat jij hebt gedaan is onvergefelijk. In ieder geval zoals ik dat nu zie. Ik wil je niet zien of spreken. Ik zal het zoveel mogelijk voor mij houden. Onze ouders hoeven het niet te weten wat jij mij hebt geflikt. Maar houd op mij lastig te vallen, het is echt over tussen ons. Begrepen?'

Het blijft stil aan de andere kant van de lijn. Ik wacht geduldig terwijl de pizza kleiner wordt.

'Ja, begrepen,' zegt hij en hangt op.

Met een zucht van opluchting begin ik mijn drinken op te drinken en maak me klaar voor de nacht. Ik zet mijn wekken voor negen uur ochtends. Heerlijk dat ik toch nog iets eraan heb overgehouden.