Hotel de Botel

H18 Ontmoeting met de familie

'Dit wordt hel,' zeg ik tegen Joey en vergeet even de andere twee in de schuur.

'Wil je weer weggaan?' vraagt hij bezorgt.

'Nee laten we maar doen, maar blijf bij me oké? Ik weet niet wat ik moet doen.'

'Natuurlijk,' zegt hij en pakt mijn hand vast. De ogen van Anne en Vera schieten naar onze handen.

Ze willen vast weten hoe dit allemaal zit, maar ik weet het zelf niet eens.

Ik loop met Joey de keuken in en weet dat mijn vader mijn moeder al heeft ingelicht over de ''mannelijke collega''. Gijs en mijn vader zitten in de kamer terwijl mijn moeder met Willie bezig zijn met het voorbereiden van het middageten.

'Mam,' ze draait zich om van het aanrecht en kijkt niet naar mij maar naar mijn ''collega'', 'dit is Joey.'

Ze maakt overdreven haar handen schoon en geeft Joey een hand.

'Fijn om de moeder van Aafke te ontmoeten.' Joey geeft mijn moeder een gulle glimlach en laat zijn stralende witte tanden zien. Hij sprak mijn naam perfect uit.

'Leuk om je te ontmoeten,' zegt moeder zo langzaam en hard alsof ze tegen een dove opa staat te praten. Ik kan niet anders dan even grinniken.

Ook Willie geeft Joey een hand en de twee uit de kamer komen nieuwsgierig kijken. Gijs schudt ook de hand van Joey en maakt een beleeft praatje. Hij is een vertegenwoordiger voor een of ander bedrijf en reist vaak de wereld over en spreekt Engels net zo goed als Nederlands. Ik zie dat Joey daar zichtbaar opgelucht is dat niet iedereen staat te hakkelen.

Ik schenk voor Joey en mij een kop koffie in en wat heb ik zin in cafeïne. Het is nog niet eens twaalf uur en ik ben al uitgeput. Samen nemen we plaats op de bank terwijl de rest van het gezelschap zich bij ons voegt. Er wordt beleeft in het Engels gepraat, maar het gesprek gaat al snel over in het Nederlands.

Ik fluister soms halve zinnen in Joey's oor zodat hij het gesprek kan volgen. Niet dat het een leuk of belangrijk onderwerp is, maar ik wil hem bij het gesprek betrekken. Mijn moeder loopt weer naar de keuken en ik sta op om haar te volgen.

'Ben zo terug,' zeg ik tegen hem en hij knikt. Zodra ik opsta is mijn plek ingenomen door Anne die zich op hem stort. Ik geef hem nog een ''het-spijt-me-blik'' en loop naar mijn moeder die de rollade in de pan omdraait.

'Waarom heb je de Brouwers uitgenodigd?' vraag ik en sta met mijn armen over elkaar tegen de koelkast aan.

Ze kijkt bedenkelijk en haalt haar schouders op. 'Ze komen meestal wel eens op een zondag,' is haar antwoord en ik word pissig.

'Je weet donders goed dat ik Thijs niet wil zien nadat het uit is gegaan. En nu ben ik eindelijk een keertje thuis en wat doe je? Je nodigt hem en zijn familie uit!' Ik probeer gedempt te praten zodat ze mij niet horen in de kamer maar ik heb het gevoel dat het mij niet goed lukt.

'Maar hij heeft zo'n spijt van wat hij heeft gedaan,' zegt mijn moeder op een smekende toon.

Ik schrik van haar reactie. 'Heeft hij verteld wat hij heeft gedaan?' Ik kan niet geloven dat hij dat verteld. Natuurlijk is het voor hem ook gênant, maar voor mij voelt het nog erger.

'Nee, maar dat hoeft hij ook niet. Hij wil het weer goed maken.' Gaat ze stug verder.

'Goed maken? Hoe weet je dat?' Ik laat mijn armen langs mijn lichaam zakken.

'Hij komt hier regelmatig,' geeft mijn moeder toe.

Ik rol met mijn ogen en kan het niet geloven. 'Zorg maar dat hij uit mijn buurt blijft, ik hoef hem niet te zien en zeker niet met hem te praten.' Deel ik haar mee en ze knikt. Ik weet dat ze er spijt van heeft maar afzeggen kan nu ook niet meer.

'Hoe zit het tussen jou en Joey?' vraagt ze nu de lucht een beetje geklaard is.

Ik kijk in haar ogen en zie dat ze oprecht belangstellend is. Ik besluit eerlijk te antwoorden.

'Ik weet het niet zo goed. Voor nu zijn we goede vrienden. Hij gaat binnenkort terug naar Amerika dus zullen we elkaar toch niet meer zien.'

Hoe moeilijk het ook is de woorden uit te spreken, weet ik dat dit de waarheid is. Mijn moeder knikt en we gaan weer naar de woonkamer. Joey zit naast Anne en Vera aan zijn andere kant. Geen ruimte meer voor mij. Vera lijkt plaats te willen maken, maar ik laat mij al zakken op één van de twee lege stoelen. Joey staat op en gaat naast mij zitten en vraagt of het goed met me gaat in mijn oor.

Ik weet dat hij doelt op mijn gesprekje in de keuken, maar met alles wat er gaande is weet ik niet meer waar hij op doelt. Ik haal mijn schouders op en leun iets tegen hem aan. Hij legt zijn arm over mijn stoel leuning en voel me veilig naast hem.

Het boeit mij niet hoe de ogen van Anne en Vera ons in de gaten houden en hoe ongemakkelijk mijn vader zich voelt. Ik zit naast Joey en niemand pakt hem van mij af, niet vandaag in ieder geval. Ik voel me moe en sluit maar voor heel even mijn ogen. Heel even op adem komen.