Hotel de Botel

H29 Werkdag met een lach

Ik klop op Joey's deur en wacht tot hij open wordt gemaakt. Ik werk vandaag niet, dus mijn sleutelpasje ligt in mijn kluisje. In plaats van Joey doet Logan de deur open en kijkt mij opgelucht aan. De klanken van een akoestische gitaar galmen door de kamer.

'Ik ben blij dat je er bent. Hij zit alleen maar te tengelen op dat ding, ik wordt er gek van.' Logan draaide met zijn ogen en liet mij binnen.

Ik kijk naar Joey die op bed zit met zijn gitaar in de handen en een pen tussen zijn lippen. Zijn ogen zijn dicht en focust zich op de klanken. Zijn zwarte lokken hangen voor zijn gezicht en luistert aandachtig. Over het bed liggen papieren verspreidt. Bladmuziek en teksten die half doorgekrast zijn.

'Heb je je inspiratie weer teruggevonden?' vraag ik hem toen hij eindelijk zijn ogen open doet en die van mij ontmoet. 'Mijn dichtkunsten nog nodig?' vraag ik en denk terug aan mijn roos en viooltjes gedicht van gisteren.

Hij houd een vinger in de lucht, als teken dat ik mij stil moet houden en krabbelt wat op de papieren.

Hij legt zijn gitaar naast zich neer en loopt naar mij toe en geeft mij een kus op mijn wang. Ik voel mij verlegen vergeleken met gisteren. Het leek zover weg, maar hij had daar geen last van. Zijn glimlach die volgde maakte dat ik weer terug gezogen werd in de liefde.

'Ja, jij bent mijn inspiratie,' zegt hij en Logan maakt een kokhals geluidje wat gelukkig de aandacht bij mij weghaalt.

'Je kunt ook gewoon naar je eigen kamer gaan,' zegt Joey bot en ik geef hem een por in zijn zij.

Hij slaat zijn arm om mij en trekt mij tegen zich aan. 'Mag ik eens horen wat je hebt geschreven?'

Hij maakt een ongemakkelijke grimas en ik voeg er aan toe, 'of mag ik het pas horen als het af is?'

'Ja, dat liever,' antwoord hij en loopt naar het bed om alle materialen bij elkaar te rapen.

'Wat wil je doen vandaag?' vraagt hij aan mij en ik haal mijn schouders op.

'Maakt mij niet uit,' en hij lacht half om mijn houding. Ik ga zitten bij Logan in de zithoek en Joey komt er ook bij zitten.

Ik vertel over Sander en Chantal die het nu weten en dat we niet meer stiekem hoeven te doen voor hen. Dat Sander net doet alsof hij van niet af weet als zijn moeder er naar vraagt. Joey is blij dat ik mijn baan mag houden en ik ben ook opgelucht

Logan zit ons aan te staren terwijl ik probeer in gebrekkig Engels iets probeer te vertellen over mijn moeders bloemenwinkel. Joey luistert geduldig en heeft mij al snel door en vult de woorden in die ik zoek. Geen interessant onderwerp, maar ik wilde hem graag vertellen dat ze een nieuwe leverancier heeft en ze gaat uitbreiden.

'O wacht,' zeg ik en pak mijn mobiel, 'wil je jouw nummer in mijn mobiel zetten? Ik wilde je vanochtend berichten dat ik eraan kwam, maar ik heb je nummer niet.' Ik heeft hem mijn mobiel en hij lijkt te twijfelen.

'Wil je niet met mij bellen?' vraag ik hem terwijl hij naar mijn mobieltje staarde.

Hij kijkt op en ik kijk in zijn bruine ogen. 'Jawel,' en zet zijn nummer in mijn mobiel.

'Waarom twijfelde je?' vraag ik en hij geeft geen antwoord.

'Als je een langeafstandsrelatie wil, moet ik je wel kunnen bellen toch?' vraag ik en hij kijkt mij met twinkelende ogen aan.

'Je hebt er over na gedacht?' ik zie de hoop in zijn ogen en hij gaat rechtop zitten.

Ik ga meteen in een verdedigende houding zitten en probeer hem te kalmeren door met mijn handen hem tot rust te gebaren.

'Ja, ik heb er over nagedacht en nee, ik ben er nog niet helemaal uit.' Zeg ik voorzichtig kijkend of hij alle informatie goed tot zich neemt.

Ik hoor Logan gniffelen en kijk hem met een dodelijke blik aan. Ik haat het als ik Joey kwets met mijn woorden en hij gaat daar over lachen? Joey kijkt sip, weet ook dat ik geen nee zeg.

Troostend leg ik mijn lippen tegen zijn wang aan en ik wordt door hem op schoot getrokken. Een kleine giechel ontsnapt wanneer hij zijn gezicht in mijn nek begraaft.

Logan excuseerde zich en zij dat hij nog iets moest afhandelen en verliet de kamer. Ik denk dat er een kwartier of een half uur verstreken was toen mijn telefoon afging en mij uit mijn ''Joey-wereldje'' haalde.

Ik kijk op het scherm en zie dat Iris mij belt. Ik laat de naam zien aan Joey en leg mijn vinger op mijn lippen en hij knikt dat hij het stilte gebaar begrijpt. Toch zie ik een ondeugende twinkeling in zijn ogen en ik kijk hem bedenkelijk aan.

Ik neem de telefoon op en heb een klein binnenpretje, als zij eens wist wie tussen mijn benen zat...

'Iris, hoe is het?' vraag ik en Joey probeert mij af te leiden door een spoor kleine kusjes in mijn nek te zetten. Ik sla hem als teken dat hij moet stoppen, dat was hij dus van plan.

'Hoe is het? 'vraagt ze boos, 'zeg dat het niet waar is!' schreeuwt ze door de telefoon en Joey hoort haar woede en kijkt mij vragend aan.

'het is niet waar?' antwoord ik haar onzeker.

'Geen grapjes, ik heb op de Instagram gekeken van Anne en Vera en jij gaat met ze naar Joe toe! Hoe kom je aan kaartjes en waarom vraag je mij niet mee?'

De boosheid gaat over in wanhoop. Ik weet hoe graag ze naar het concert wilde en dit was natuurlijk de ultieme verraad.

'Dat klopt ik ga zondag met ze naar Joe.' Ik geef Joey een knipoog en hij volgt het gesprek niet en kijkt mij warrig aan.

'Waarom?' vraagt Iris, 'waarom heb je mij niet meegevraagd? Heb ik je iets aangedaan?' vraagt ze verdrietig en ik hoor dat ze huilt.

'Huil je nu?' Waarom huil je?' vraag ik aan haar allang wetende wat het antwoord is.

'Ik wil heel graag naar het concert met jou...' zegt ze tussen de snikken door.

'Och meisje, dan ga je toch vrijdag gezellig met mij mee?' zeg ik met een grote glimlach op mijn gezicht en het blijft stil aan de andere kant van de lijn.

'W.. wat?' stamelt ze.

'Ik heb voor vrijdag backstage passen, maar als je niet wilt....' Ik werd meteen afgekapt door een enorme schreeuw door de telefoon en ik moet de telefoon van mijn oor weghouden.

Joey lacht en ik word weer met kusjes bedolven.

'Dus je gaat mee?' vraag ik aan Iris en ze is nog steeds aan het gillen.

'Je moet wel zelf naar de Ziggodom komen, dan haal ik je op bij de ingang.'

'Je bent echt mijn allerbeste vriendin! Hoe kom je aan de kaartjes?' vraagt ze en ik heb daar geen antwoord op.

'Dat is mijn geheim,' zeg ik snel.

'Geheim? Ach het maakt ook niet uit! Echt zo bedankt!' zegt Iris nog steeds huilend, ik denk nu van blijdschap.

'Geen probleem, alles voor mijn lieve meisie, maar nu moet ik gaan. Ik bericht je nog over de tijden en zo.' Ik nam afscheid en hang op en richt mijn aandacht weer op Joey.

De dag ging snel voor bij en we hebben voornamelijk de middag zoenend doorgebracht. Logan kwam met het avondeten zich weer bij ons zitten en we spraken over van alles en nog wat.

De volgende dag zal ik weer ''werken'' dus hopelijk dat ik dan weer bij Joey mag zijn.

Want wat wil ik graag niets liever. Misschien moet ik toch maar toestemmen met de langeafstandsrelatie gedoe. Ook al is hij ver weg, ook al is zijn leven hectisch, ik wil niets liever.

--------------------------

Meer dan 30.000 woorden geschreven ! Woep woep! Erg blij met het resultaat tot nu toe en ik denk dat ik op de helft ben. Nou ja, dat kan natuurlijk veranderen. Het verhaal is in grote lijnen in mijn hoofd af, nu nog de tijd vinden om het te schrijven en te delen met jullie!