Hotel de Botel

H40 Onder ogen komen 1

'Logan, doe open!' siste ik kloppend op de deur van zijn suite. Ik was hier nog niet geweest, maar weet zijn kamernummer.

'Ga weg, ik ben nog steeds boos op jou!' roept hij terug.

Shit, als hij de deur niet open doet moet ik Adam of iemand ander vinden om mij binnen te laten. Waarom kan er nou nooit iets normaal gebeuren.

'Logan, laat mij binnen. Je mag tegen mij schreeuwen en doen, ik kan nu toch nergens heen.' Het laatste zinnetje verlaat droevig mijn mond en ik voel een snik aankomen.

De deur wordt open gemaakt en door een kier zie ik een bruin oog die mij aandachtig aanstaart. Logan volgt de traan die mijn oog verlaat en hij doet zijn deur verder open om mij binnen te laten.

'Dankjewel, ik kon nergens anders heen.' Ik plof neer op een stoel die bij het raam staat.

Hij zucht en trekt zijn badjas over zijn boxershort en shirt heen.

'Wat heeft mijn domme broertje gedaan?' vraagt hij met een zucht en ik kijk hem met een frons aan.

'Heeft hij iets stoms gezegd? Je moet niet naar hem luisteren ik weet dat hij veel om je geeft.' Logan geeft een klein glimlachje om mij gerust te stellen. Hij weet dus niet dat zijn moeder er al is?

'Logan, je raadt nooit wie hier is.' Ik laat mij naar achteren vallen en trek mijn voeten op zodat ik comfortabel op de stoel zit.

Logan gaat juist rechtop zitten. 'Wie is hier?' hij kijkt mij niet begrijpend aan.

'Jouw moeder,' antwoord ik en zijn ogen worden groot.

'Mijn moeder,' zijn hand gaat naar zijn mond om zijn schrik reactie te verbergen.

Nouja dat dacht ik. Er komt een lach uit zijn mond en ik kijk hem niet begrijpend aan. Mijn huilbui heeft niet doorgezet, maar hij ziet toch dat ik verdrietig ben?

Mijn houding maakt zijn lachbui alleen maar groter en ik gooi een kussen naar hem toe.

'Kappen nu!' Ik word nog bozer en sta nu op met een boek in mijn hand. Klaar voor de aanval.

'Ho ho,' Logan laat zijn handen zien als gebaar dat ik moet gaan zitten.

'Ik lach alleen maar omdat zij de kamers heeft geboekt en waarschijnlijk met de tweede sleutel zonder aankondiging de kamer is binnen is gekomen.'

'Dat klopt, waarschijnlijk heeft ze minutenlang misschien wel uren naar ons zitten te kijken toen we sliepen.' Terwijl ik de woorden uitspreek kan ik niet anders dan mijn armen om mij heen slaan. Ik voel me bekeken en heel klein.

Logan buldert het uit en rolt bijna van zijn stoel af.

'O... Mijn... God.... Ze vond jullie in bed.... Samen?' vraagt hij tussen het lachen door.

Ik zucht diep en knik. Tranen lopen langs zijn wangen en ik voel mijn mondhoeken ook optrekken.

Ze dacht vast haar zoon aan te treffen na een traumatische gebeurtenis bedroeft en eenzaam naar alle dagen alleen in het hotel. Nu vond ze hem met een jonge dame in zijn armen. Hij heeft geen rockster imago en nooit echt een vriendinnetje gehad. Een paar dagen Amsterdam en ze vindt hem met mij in zijn bed.

Na een kwartier heb ik alles eindelijk aan Logan kunnen vertellen, zonder onderbroken te worden.

'Ik denk dat ze op social media jullie tripje heeft gezien,' Logan pakt zijn telefoon en laat mij de Amerikaanse berichten zien. Ook de press vond het geweldig en konden eindelijk weer over Joe schrijven en roddelen. Ik word gelukkig niet genoemd in de berichten. Ze dachten dat ik bij de groep met meiden hoorden en mee ging omdat ik gewond was. Ze moesten eens weten.

'Ik wilde niet, Joey wilde perse zitten eten. Hij kan zo koppig zijn.' Grom ik en Logan lacht.

'Denk je dat je de top bereikt door met alle winden mee te waaien? Nope, je moet weten wat je wil. En in dit geval was het erg verkeerd en had jij hem moeten mee sleuren.' Logan vertelt luchtig over eerdere gevallen waarbij Joey bijna in gevaarlijk situaties belandde door zijn houding.

Het is fijn om met iemand te praten die de situatie van mij herkent, maar toch objectief er naar kijkt.

Er wordt op de deur geklopt en Adam komt binnen met mijn mobiel in zijn hand.

'Bel onze moeder terug. Nu,' commandeert hij en ik word nog verder van de roze wolk afgetrokken.