Hotel de Botel

H32 Lunch

Gefrustreerd kijk in de ogen van Joey. Dat is nu mogelijk omdat hij zijn zonnebril heeft afgezet in de lunchzaak. Joey was niet te stoppen en wilde persé zittend lunchen. Gelukkig is het rustig in de zaak en zitten er alleen twee oude vrouwen koffie te drinken. Met mijn ogen blijf ik Joey scherp aan kijken.

'Stop dat,' zegt hij en neemt nog een hap van zijn nieuwe favoriete broodje ''kroket''.

'Logan wordt boos op mij als hij wist dat je nu zit te lunchen alsof er geen dreiging is.'

Joey kijkt overdreven om zich heen en haalt zijn schouders op. 'Waar is het gevaar?' vraagt hij met een spelende grijns op zijn gezicht. Zijn kuiltjes in zijn wangen worden zichtbaar.

'Eén persoon hoeft je maar te herkennen.'

'Komt goed,' zegt hij en neemt nog een hap van zijn broodje. Het lijkt wel alsof hij extra traag eet. Ik kijk op de klok en zie dat het bijna twaalf uur is.

'Schiet op, straks is het lunchtijd en wordt het drukker.'

Mijn stresslevel is extreem verhoogd en uit mijn ooghoek zie ik mijn angst voorbij komen.

Leerlingen, naar schoolgaande kinderen die nog maar net veertien zijn en groepjes studenten. Ze zoeken een lekkere lunch en natuurlijk was deze lunchzaak the-place-to-be.

'Kut, kut, kut,' weet ik uit te brengen. Joey weet van dit vloekwoordje af en kijkt in de richting waar ik ook heen kijk.

Snel pak ik zijn gezicht en draai hem naar mij toe.

'Zonnebril,' zeg ik en hij zet hem op. Gelukkig begint hij hem nu ook te knijpen.

Hij geeft mij geld op af te rekenen en hij kijk naar de grond om geen aandacht te trekken.

Twee groepen van ongeveer vijf meisjeskomen binnen en gaan zitten aan de tafeltjes.

De stomme medewerker schiet maar niet op en ik ben bijna geneigd om een briefje van vijftig euro neer te leggen en weg te lopen. Maar ja ik blijf een Nederlander. Tikkend met mij voet sta ik te wachten tot de serveerster eindelijk mijn richting op loopt.

Ik kijk naar achteren en zie dat Joey de aandacht heeft getrokken van twee oudere meiden van ik gok zestien jaar.

'Heeft het gesmaakt?' vraagt ze met een glimlach en ik geef haar snel het briefje van vijftig.

'Jaja,' zeg ik snel. Geen idee waar ik de tijd vandaan nam om de tweede ja toe te voegen.

Ik krijg mijn wisselgeld en sprint bijna naar Joey toe. De twee meiden zijn tegenover hem gaan zitten aan tafel.

'Ik spreek geen Nederlands,' zegt Joey en probeert mij tegemoet te lopen.

De twee meiden allebei blond en met een dik opgemaakt gezicht houden hem tegen.

'Ow, maar wij kunnen wel Engels praten hoor.'

De brutale legt een hand op Joey's borstkas en probeert hem op zijn plaats te laten.

'Laat dat!' zeg ik en pak Joey's hand klaar om hem de zaak uit te sleuren.

'Wacht, ken ik jou ook?' vraag één meisje van de andere groep en tuurt hem aan.

'O mijn god! Joe?' vraagt het meisje en haalt haar schoolagenda uit de tas met Joey's gezicht op de voorkant geplakt.

Ik ben nu echt in paniek en Joey ook. Tranen springen in mijn ogen en spontane migraine komt opzetten. Joey schrikt ook en we zeggen niets.

Op dat moment komen nog tien andere mensen binnen en de groepjes met meisjes beginnen te schreeuwen en te gillen. Joey zeg zijn bril en pet af en geeft het aan mij. Ik staar hem vragend aan.

'Ze gaan nu foto's van mij maken en filmen. Ik wil niet dat ze jou herkennen. De media komt er nu ook achter.' Hij blijft voor zijn doen rustig.

Hoe kan hij nu rustig zijn? Hoe kan hij nu niet schreeuwend naar buiten rennen?

'We gaan even met ze praten en verdwijnen. Bel een taxi en zorg dat we zo snel mogelijk vervoer hebben.' Zegt hij en ik kijk om mij heen en zie iedereen druk bellen en foto's maken. Dit wordt een gekkenhuis.

Ik probeer te bellen maar het is te druk en te schreeuwerig in de zaak. De serveerster staat er verloren bij. En ik loop naar haar toe.

'Kan ik even bellen bij jou in de keuken? Dit gaat niet goed komen zo.' Zeg ik en ik weet dat er paniek nog steeds op mijn gezicht geschreven staat. Ze kijkt mij vriendelijk aan en begeleid mij de keuken in.

Ik kijk achterom en zie Joey foto's nemen en zijn 'ding doen'.

Nog geen dertig seconden later is er een taxi geregeld en ik loop de keuken uit.

Wat ik niet had verwacht is dat niet alleen de zaak vol staat maar ook de straat. Joey ziet mij en wil naar mij toe lopen maar dat is onmogelijk.

Ik wurm mij door de drukte heen om naar hem te komen.

'Achteraan sluiten bitch,' hoor ik naast me en ik kijk haar boos aan.

'Geef mij ruimte,' hoor ik Joey eisen, maar gebeurd niet. 'Naar achteren nu!'

Er komt nu een kleine ruimte om hem heen en ik probeer mij naar hem toe te bewegen. God wat waren we dom. Stel dat we de winkel uit komen is ons probleem alleen nog maar groter. Een traan loop over mijn wang en Joey trek een arm uit naar mij. Hij zie er ook in paniek uit nu.

Nog twee rijen en ik sta naast hem. Op dat moment wordt er achter mij gedrukt en ik val in de kleine lege ruimte om Joey heen.

Met hoofd vast op de tafel en ik ben even de weg kwijt.

'Aafke!' hoor ik Joey roepen en staat naast mij en tilt mij overeind. Ik voel een warme vloeistof over mij gezicht lopen en voorzichtig voel ik aan de wond. De hoofdpijn wordt nu bonkend en alles begint te draaien.

'Au,' weet ik uit te brengen. De wond bloed hevig en Joey drukt mij beter tegen zich aan. Mijn pet zet hij weer recht op mijn hoofd en de serveerster in de verte gebaard dat we haar kant op moeten komen.

Na vijf minuten is het gelukt om ons tien meter vooruit te bewegen de keuken in.

Eenmaal in de keuken draai ik mij om in Joey's armen en begin te huilen als een klein kind.

'Het is goed, het is goed,' sust hij mij.

'Moet ik de politie bellen?' vraagt de serveerster en Joey haalt zijn schouders op.

Normaal komt deze situatie natuurlijk niet voor. Hij wordt omringt door bodyguards.

Bodyguards, dat is het. 'Wacht,' snik ik en haal mijn mobieltje te voorschijn.

Ik zoek de naam op van iemand die ons kan redden uit deze nachtmerrie. Iemand die al mijn angsten kan laten verdwijnen. Na twee keer overgaan wordt er opgenomen.

'Ja?' vraagt de stem aan de andere kant van de lijn.

'Adam, met mij? Ik zit in de problemen.'

'Zusje?' vraagt hij.

'Hoeveel man heb je nu op kantoor en kan je naar de stad komen? Het gaat verschrikkelijk mis.'

Ik begin weer heftig te huilen en Joey neem het gesprek over en ik vul af en toe informatie aan.

Adam zal zo komen. Hij neemt alle mannen mee die bij hem op kantoor lunchen en hij zal ons komen redden.

'Meisje, je ziet er bleek uit. Zal ik je wond afplakken?' vraagt de serveerster

'Nee,' zeg ik en zie mijn wond in de spiegel, 'dit moet gehecht worden.'

Een brede diepe jaap is te zien en ik word een beetje misselijk.

'Adam zal hier zo zijn,' zegt Joey en ik weet dat hij gelijk heeft.

'We zijn echt zo de Sjaak,' mompel ik en stort me weer in zijn armen.