Hotel de Botel

H37 Naschok 2

Aangekomen bij het hotel staat Kai zo als gewoonlijk bij de hoofdingang. Verbaasd kijkt hij naar mij en mijn aanhangsels.

'Vraag maar niet,' zeg ik terwijl ik hem passeer. Adam en Wesley nemen hun taak als bodyguard iets te serieus waardoor we worden aangestaard in de lobby. Eenmaal in de lift neem ik diep adem. Ik moet vandaag Sander en Chantal onder ogen komen. Eerst naar Joey en kijken wat de situatie precies is.

Ik doe de geheime klopje van Logan en de deur wordt onmiddellijk open gedaan door Joey. Voordat ik het besef heeft hij zijn armen om mij heen geslagen en neemt mij mee naar het zitje.

'Het gaat goed, het valt allemaal mee,' vertel ik hem maar hij laat mij niet los. 'Joey, wil je me even loslaten, mijn rib is gekneusd, je doet mij zeer.' Meer dan die woorden was niet nodig voor hem om mij los te laten.

Ik kijk om mij heen en nu pas zie ik alle andere mensen staan zijn kamer. Logan zittend op het bed met een zuur gezicht. Adams medewerkers en Sander staat met zijn armen over elkaar in de hoek. Hij ontmoet mijn blik en ik loop met lood in mijn schoenen naar hem toe. Joey niet wijkend van mijn zijde.

'We moeten praten,' zegt ik tegen Sander en hij knikt instemmend. Met zijn drieën lopen we de kamer uit. Ik stuur Joey niet weg omdat ik weet dat hij mij toch niet alleen wil laten. Hij weet hoeveel deze baan voor mij betekend en hoe graag ik hier ooit wil werken. Ook stuur ik hem niet weg omdat hij toch geen Nederlands verstaat en ik zijn steun nu erg nodig heb. Ik ben uitgeput, maar moet nog even volhouden en de naschok van vanmiddag voelen.

Sander opent een voorraadkast die nu gaat figureren aan tijdelijke kantoor. Daar staan we dan. De boze baas, de verslagen medewerker en die popster die nu een vreselijk ongemakkelijk gesprek gaan voeren.

'Voordat u iets gaat zeggen, wil ik zeggen dat het mij spijt. Ik had Joey niet mee mogen nemen' Zo het hoge woord is eruit.

'Daar heb ik nu niets aan Aafke, je hebt voor ontzettend veel problemen gezorgd en nu kan ik het oplossen.' Boos sprak hij mij toe en Joey hoeft de taal niet te spreken om te weten dat dit niet goed is.

'Dat weet ik, het spijt mij erg.' Meer dan dat kan ik niet zeggen ik weet dat ik het verknalt heb. Dat ik zijn vertrouwen heb beschaamd.

'Aafke, hoe zeer ik ook zou willen dat je bij ons blijft, je hebt een fout gemaakt en deze is te groot om door de vingers te zien,' zegt hij duidelijk.

'Dat weet ik, ik zal morgen contact opnemen met mijn school en alles regelen. Deze week breng ik mijn werkkleding langs.'

Sander zegt dat ik zelf mag weten wanneer ik mijn uniform langsbreng en verlaat het 'kantoortje'.

'Wat is er gebeurd?' vraagt Joey en we staan nog steeds op dezelfde plek.

'Ik ben ontslagen,' zeg ik monotoon. Het is net of ik het nog niet besef. Ik zag er zo tegen op om ontslagen te worden, maar nu het zover is, voel ik mij verlost. Geen idee waarom, misschien omdat Joey belangrijker voor mij is dan een stomme stageadres. Mijn moeder heeft gelijk het is een stage geen echte baan. Ja, mijn reputatie is verkloot, maar ik weet dat ik ergens anders ook een kans kan krijgen. Misschien niet bij dit hotel, maar vast wel bij de volgende.

Joey en ik blijven nog even staan knuffelen in de voorraadkast. In onze eigen moment. Even met zijn tweeën tot dat ik de volgende teleurgestelde blik onder ogen moet komen. Dit keer van Logan.

'Klaar voor ronde twee?' vraag ik Joey en kijkt mij niet begrijpend aan.

'Logan wil vast ook zijn ongenoegen uiten,' voeg ik eraan toe. Joey knikt en wel open weer naar zijn suite toe.