Hotel de Botel

H7 Gezellige werkdag

De eerste uur leek wel op een sollicitatiegesprek. Joey vraagt naar mijn schoolopleiding en mijn werk in het hotel. In geuren en kleuren vertelde ik over mijn opleiding en de droom om later echt in het Amstelhotel te werken.

Ik vroeg weinig. Niet omdat ik niet geïnteresseerd was in zijn leven, want wat een vol leven heeft hij, maar hij had steeds een vervolgvraag klaarliggen.

Ik vertelde over Kai die nog steeds koffers aan het sjouwen is en dat ik nu al verschillende stappen heb gemaakt. Over mijn kleine kamertje in Amsterdam en mijn familie in het oosten van het land.

'Dus je gaat in de weekenden weer terug naar huis?' vraagt hij geïnteresseerd.

'Dat was wel de bedoeling, maar ben al een tijdje niet meer thuis geweest. Ik heb geen zin om na een hele week werken ook nog te reizen. Ook werk ik veel op zaterdagen, de maandag ben ik wel vrij, maar dan hebben mijn ouders het wel druk met de ondernemingen.' Bekende ik.

'Ondernemingen?' vraagt hij voor verduidelijking.

Ik kan niet ontkennen dat ik het ondertussen het erg naar mijn zin had. Joey is anders dan ik mij had voorgesteld. Hij is aardig en luistert naar mijn ''levensverhaal''. Hoe zou zich wel echt verveeld hebben als hij mijn leven interessant vind.

'Ja, mijn moeder Ali heeft een bloemenzaak in de dichtbij zijnde stad. Mijn vader Wim is freelancer en werkt als timmerman voor verschillende bedrijven. Mijn broer Adam heeft een eigen beveiligingsbedrijfje en heeft vijf man onder zich werken.' Vertel ik met trots.

'Drukke familie,' zegt hij en glimlacht als reactie op mijn enthousiaste.

'Ja, eerder was het niet altijd leuk. Ik was veel alleen thuis, maar nu vind ik het erg leuk. Geen standaard gezin, maar dat kan ook saai zijn.' Ik glimlach terug en word beloond door zijn brede grijns.

'Maar ik denk dat jou familie ook verre van standaard is?' vraag ik een beetje verlegen. Ik wil niet mijn plaats voorbij gaan.

'Nee, dat klopt,' zegt hij nuchter, 'sinds mijn doorbraak is er veel veranderd. Mijn moeder is mijn manager en regelt alles voor me. Mijn vader ondersteunt haar en heeft zijn werk ervoor opgezegd. Logan heeft het er soms wel moeite mee dat alles om mij draait,' zegt hij met een bedroefd gezicht,' maar hij geniet ook van de aandacht ook al zegt hij van niet.' Joey lacht weer.

Is het raar dat ik het fijn vind dat hij lacht? Wat is er toch met me?

'Dat knikt een beetje ingewikkeld inderdaad. Dat kan nooit altijd goed gaan.' Zeg ik zonder er over na te denken.

'Hoe bedoel je dat?' vraagt hij en gaat op het puntje van zijn stoel zitten.

'Nou, dat je hele familie ingespeeld is op jou. Jou ouders zijn je werknemers als ik het goed heb begrepen...' Ik kijk hem vragend aan en hij knikt. 'Dus jij bent de baas van je ouders, dan kan ik mij voorstellen dat het soms tot problemen leidt.'

Hij denkt even na voordat hij antwoord geeft. 'Toch hebben we nooit echt problemen gehad. Mijn moeder regelt en bepaald alles. Ik vind het heerlijk om bezig te zijn met zingen en acteren. Ze geeft mij advies waar ik mij het beste op kan focussen de komende maanden en daar ga ik dan ook voor.'

Nu moest ik even nadenken. Zijn moeder bepaald dus alles. Straks is het zo'n pusher die hun kind in de schijnwerper heeft gestuurd zonder aan het kind te denken. Maar daarbij komt dat Joey het leuk vind wat hij doet. Het zou wel meevallen.

'Fijn dat het dan goed gaan.' Zeg ik dan maar.

'Hoe vind je Nederland tot nu toe? Was je hier al eens eerder geweest?' vraag ik snel om van onderwerp te veranderen.

'Dit is mijn eerste keer, maar ik vind het een erg mooi land.' Zeg hij politiekcorrect.

'Ja? Waar ben je allemaal geweest?'

'Ehm, het vliegveld en daarna gelijk door naar het hotel.' Biecht hij op.

Ik begin te lachen. 'Dan heb je helemaal niets gezien, Amsterdam is niet te vergelijken met de rest van Nederland.'

'Wat heb ik niet gezien? Ik vind de mensen aardig en zie iedereen fietsten door de stad.' Hij fronst zijn wenkbrauwen waardoor er een rimpel ontstaat in zijn voorhoofd. Snel houd ik op met lachen.

'Je hebt de koeien in de weide niet gezien die in de weilanden aan het grazen zijn. De Lege velden en landbouwgrond rondom de dorpen. O, en de ouderwetse dropjes die goed gerenoveerd zijn. En de steden die niet rondom toerisme zijn gebouwd zoals Amsterdam.' Ik rol met mijn ogen bij de laatste zin.

Hij geeft mij een glimlach en laat zijn stralende witte tanden zijn.

'Ik zou graag jouw Nederland een keer willen zien.' Zegt hij terwijl hij weer treurig naar de dichte gordijn kijkt.

'Dat gaat niet he?' vraag ik voor de zekerheid.

'Nee, als mijn fans me zien, kunnen er gevaarlijke situaties ontstaan. Ik heb de opdracht gekregen om binnen te blijven tot dan mijn concerten beginnen.' Hij laat zijn hoofd vallen.

'Jammer, ik had het je graag willen laten zien. Wanneer beginnen je concerten?'

'Het is nog steeds niet helemaal duidelijk, maar ik blijf hier niet langer dan nodig is. Hopelijk volgende week vrijdag, zaterdag en zondag. Dan ben ik er gelijk vanaf.'

'Dat klinkt niet echt optimistisch.' Zeg ik en sla snel mijn handen voor mijn mond, maar mijn woorden hebben mijn mond al verlaten.

'Nee, dat is het ook niet.' Hij grijnst weer.

'Je bent erg direct, weet je dat?'

'Ja, Nederlanders zeggen wat ze vinden. Nou ja, bijna altijd dan.'

Na nog even gepraat te hebben. Bestelt Joey lunch voor ons beiden. Hij eet een uitsmijter en ik een stokbrood met verschillende soorten beleg.

Nadat we hadden besproken over Joey's Amerika en zijn woonplaats Los Angeles werd er op de deur geklopt.

Joey doet de deur open. 'Hi, Sander,' zegt hij en trekt de deur verder open zodat ik in de ogen van Sander kijk.

'Alles naar wens hier?' vraagt hij aan Joey, maar ik weet dat hij mij controleert.

'Ja hoor, prima.' Joey ziet er inderdaad beter uit.

'Aafke, alles goed?' vraagt Sander in het Nederlands.

'Ja hoor, ik vind het niet erg.' Was mijn antwoord. Ik vind het niet erg, man ik heb het heerlijk naar mijn zin met Joey. Eindelijk weer eens met iemand praten die niet zeurt of probeert mij over te halen hem weer te daten. Thijs is nooit ver uit mijn gedachten. Nu nog niet.

'Heb je mij nodig?' vraag ik en sta op uit de stoel. De klok geeft aan dat het alweer vier uur middags is.

'Nee nee, blijft rustig zitten.' Met twee handen gebaard hij dat ik niet moet bewegen.

Joey lijkt opgelucht dat ik niet opgehaald wordt en Sander verdwijnt weer door de deur.

'Dat was apart,' zegt Joey.

Ik lach, 'hij controleert alleen of het goed met mij gaat.'

'En gaat het goed?' vraagt hij en neemt weer plaats tegenover mij.

'Kan niet beter.' Antwoord ik hem sarcastisch. Of was het toch niet sarcastisch?