Hotel de Botel

H10 smekende werkdag

De volgende dag loop ik gelijk door naar Joey's kamer. Dat had ik met Sander afgesproken gisteren. Het begon op te vallen dat ik er wel was, maar niet stond ingepland.

Ik klop twee keer aan en laat mezelf naar binnen. Joey is druk aan het bellen en gebaard dat hij nog één minuutje nodig heeft. Ik neem plaats in de zithoek bij het nog steeds gesloten gordijn. Ik probeerde hem niet af te luisteren dus begin ik mezelf bezig te houden met mails lezen op mijn telefoon. Natuurlijk hoorde ik wel iets van het telefoongesprek zoals de woorden: mama, concert en hotel. Na vijf minuten hangt Joey zijn telefoon gefrustreerd op.

'Gaat het goed?' vraag ik aan hem terwijl hij zijn telefoon door de kamer op zijn bed gooit.

'Nee, gaat niet goed.' Zegt hij met een harde stem. 'Ik moet hier nog zitten tot en met volgende week. Ik had gehoopt om nog naar een andere locatie te gaan. Om een gedeelte van jouw Nederland te zien, maar volgens mijn moeder is dat te gevaarlijk.' Gefrustreerd trekt hij aan zijn haar terwijl hij voor mij heen en weer loopt.

'Ik word echt gek van het binnen zitten weet je dat?' Ik knik ik zie het aan hem.

'Ik vind het heel vervelend voor je, ik kan niet voorstellen hoe het is.' Ik voel met hem mee, hij zit hier al ruim twee weken.

'Ik ben blij dat jij bij mij langskomt Roos,' zegt hij met een glimlach waardoor zijn kuiltjes te zien zijn, 'jij maakt mijn dag.'

Ik begin te blozen. OMG ik begin te blozen, begin ik nu verliefd op hem te worden? Dat kan niet! Hij gaat weer terug naar Amerika. Dit is niet mogelijk, ik moet ermee stoppen! Spreek ik mezelf toe.

Snel kijk ik weg van zijn vriendelijke gezicht en kijk naar mijn schoenen. Mijn lelijke maar zo o comfortabele schoenen.

'Zal ik je dan maar uitbreken?' vraag ik voor de grap, 'zondag ga ik naar mijn ouders toe met een auto van een verhuurbedrijf, je mag mee.' Ik kijk nog steeds naar mijn schoenen en verwacht een lachgeluid van hem. Die komt niet.

Ik kijk op naar zijn gezicht. 'Zal dat mogelijk zijn?' vraagt hij bloedserieus.

'Wat? Het was een grapje, je weet dat je niet over straat kan lopen.' Wat denk hij nu wel niet.

'In de auto zitten, snel bij je ouders naar binnen en weer weggaan is geen gevaar voor mij.' Nog steeds een stalen gezicht.

'Jij weet niet hoe ik auto rij,' zeg ik in de poging er nog een grapje van te maken.

Hij lacht maar kijkt daarna weer serieus. Hij loopt naar mij toe en gaat op zijn knieën zitten.

'Alsjeblieft,' smeekt hij, 'ik word gek hier.' Hij gebaard naar de muren alsof ik niet weet wat ''hier'' betekende.

Als ik in zijn ogen kijk, zijn mooie bruine ogen waar al zoveel meisjes voor zijn gevallen, kan ik niet dan het zelfde doen. Hij is zo knap en hij heeft mij nodig. De pleaser in mij wil hem gelukkig maken, maar mijn verstand zegt dat het nooit goed kan aflopen.

Maar hij heeft mij ook geholpen met Thijs. Ik heb bij hem uitgehuild. Nee, dit kan ik niet doen.

'Hoe moet ik het aanpakken dan? Moet ik je onder een kar met eten stoppen met een laken erover en zoals in de slechte films? Een uniform regelen met een hoed zodat je naar buiten kunt lopen? Een bordje op je deurhangen met de tekst ''niet storen''?'

'Ja,' zegt hij alleen maar. Hij zit nog steeds op zijn knieën voor mij en pakt nu mijn handen in zijn handen. 'Alsjeblieft,' vraagt hij nog een keer. 'Gewoon een paar uurtjes, ik neem zelf wel de taxi terug.'

'Ik krijg zoveel problemen als dit verkeerd gaat.' Constateer ik, 'ik kan mijn stageplek verliezen en mijn toekomst in gevaar brengen.'

'Je mag mij onder de bus gooien, zeggen dat ik je gechanteerd heb. Dat ik je geen keuze gaf en je bedreigde.' Zijn ogen schreeuwen naar mij terwijl zijn stem op een smekende rustige toon spreekt.

Ik denk na. Zo hard na, dit kan niet goed aflopen. Mijn ouderen weten niet wie Joe de zanger/acteur is. Heel misschien weet mijn broer het, maar de kans is groot dat hij op een of andere festival moet werken.

Ik trek mijn handen uit de zijne en loop naar het raam en doe de gordijnen een stukje opzij. Een paar uur kan toch niet zoveel uitmaken? Ik wil hem heel graag Nederland laten zien, nog liever wil ik meer tijd met hem doorbrengen voordat hij weer terug gaat. Het liefste wil ik om zijn nek hangen en hem de hele dag zoenen, maar dat kan niet. Ik kan niet toegeven aan mijn gevoelens, laat staan dat ze beantwoord worden.

'Waar denk je aan?' vraagt de fluwelen stem nog steeds op zijn knieën bij het zitje.

'Ik denk aan een manier hoe ik jou uit het gebouw krijg zonder in de problemen te komen.' Zeg ik met een zucht en na een paar seconden voel ik dat ik vanachteren wordt opgetild.

'Echt, echt je gaat het proberen?' vraagt hij voor de duidelijkheid.

Ik draai mij om en hij laat me los. Ik sta heel dichtbij hem. Dichter kan niet. 'Ja,' zegt ik met en brok in mijn keel en ik slik hem weg, 'ja, ik ga het proberen. Je moet echt er even tussenuit.'

Zijn lach klinkt zalig alleen hiervan wil ik al een album kopen. Ook al heb ik nooit echt goed geluisterd naar zijn muziek.

Hij begint hyper te worden en ik wordt meer enthousiast.

'Laten we een plan maken,' zeg ik en loop naar het bureau waar kladpapier ligt en ga zitten op de linker stoel van het zitje. Joey komt bij mij zitten en we besteden de rest van de zaterdag aan het plan om Joey te laten ontsnappen.