Ponad prawem || ZAKOŃCZONE

Rozdział 1

To nie jest zwykła historia. To nie było tak, że spotkało się dwoje ludzi i zakochali się w sobie. Nie tym razem.

-Witam, witam koledzy - nagle w kawiarence pojawił się Caleb, wykładowca od doktryn.- A czarnej nie było? - spytał, podchodząc do mnie i z obrzydzeniem patrząc na zawartość papierowego kubka z kawą.

-Zły dzień, Smith? - spojrzałem na niego z politowaniem.

-Nie tak zły jak mój - czekałem, aż mi odpowie, ale nagle przerwał nam Samuel. Po prostu się przysiadł i walnął aktówkę na stół, prawie przewracając mój napój.

-Stacy cię rzuciła? - zasugerował zabawnym tonem Caleb, wciąż nie dając spokoju.- A może zdradziła?

-Nic z tych rzeczy, geniuszu - rzucił tajemniczo, po czym przeczesał ręką swoje niemal czarne włosy. Zawsze mu ich zazdrościłem. Moje oscylowały coś koło ciepłego blondu, przez co balansowały na cienkiej granicy bycia i nie bycia rudym. Nie raz przysporzyły mi problemów.- Wracam od Fieldsa - mruknął, aż wywracając oczami.

-Powiesz w końcu coś więcej? - nasz kolega postanowił nie dawać za wygraną, a widziałem, że mój przyjaciel chyba nie jest chętny do dzielenia się tym z tym walniętym profesorkiem.

-Caleb, nie masz przypadkiem teraz jakichś zajęć? - spytałem, dyskretnie spoglądając na zegarek.

-No tak! Zupełnie zapomniałem! - potwierdził i zaczął się śmiać. Następnie opuścił kawiarenkę, wymachując swoim plecaczkiem.

-Dajesz, stary - poklepałem Samuela przyjacielsko po plecach w nadziei, że w końcu rozwinie temat.- Nie mam całego dnia. Zaraz zaczynam zajęcia z pierwszakami.

-Patrick odchodzi na emeryturę. Wcześniej niż planował.

-Ale... - przerwałem mu.- Jak to? Miał zostać do przyszłego roku.

-Wyprowadza się do Nebraski, do syna. Podobno uznał, że nie ma po co zwlekać i odszedł sam. Fields chciał go tu trzymać jak najdłużej. Teraz wlepił mi po nim wykład i wszystkie zajęcia, które do tej pory prowadził, rozumiesz?! To jest jakiś absurd! Stacy mnie zabije! Już i tak widujemy się teraz raz na tydzień, w przerwie moich zajęć i dyżuru.

-Stary, tak mi przykro - posłałem mu współczujące spojrzenie.- Zawsze myślałem, że Fields wszystko ogarnia, a tu masz... Nie mogą zatrudnić drugiego logika na miejsce Patricka?

-Nie, bo uczelni na to nie stać. Poza tym w obrębie stanu nie ma ich zbyt wielu.

-Ale popatrz na to z innej strony - na pewno dostaniesz ekstra pensję - pocieszałem go, jak tylko mogłem, jednak sytuacja rzeczywiście nie przedstawiała się zbyt kolorowo.

-Którą Stacy wyda na ubrania. Ja prędzej nabawię się bezsenności lub dostanę zawału od tej kawy - spojrzał na kubek, po czym zabrał mi go i wypił łyka.- Dzięki, Martin - poklepał mnie w ramię.- Widzimy się w piątek u Brooksa?

-Jak zawsze - potwierdziłem, posyłając mu pokrzepiający uśmiech.

    Niedługo potem przyszedł czas na moje pierwsze w tym roku akademickim zajęcia z pierwszakami. Niby nic wielkiego, ale zawsze ciekawi mnie, ilu z nich zdoła utrzymać się do końca studiów i osiągnie coś w tym kierunku.

-No dobrze, moi państwo. Przedmiot nazywa się prawoznawstwo, a ja jestem doktor Alexander Martin - przedstawiłem się, gdy moja grupa zajęła miejsca w sali. Było ich całkiem sporo, w większości chłopcy.- Dzisiaj zaczniemy od zagadnień wstępnych, ale najpierw sprawdzę listę obecności - wziąłem z biurka wydrukowaną kartkę.- Pan Adams? Pani Darnell?... - czytałem i rozglądałem się po sali, żeby zidentyfikować każdą osobę i postarać się zapamiętać chociaż kilkoro z nich, co zawsze przychodzi mi z wielkim trudem.- ...Pani Wilson? - kontynuowałem, a rękę podniosła drobna brunetka w okularach. W pewnym momencie nasze spojrzenia się spotkały. Siedziała w drugim rzędzie, dokładnie na przeciwko mojego biurka. Nie wiedziałem, co się dzieje, ale nie mogłem przestać się na nią patrzeć. Przez sekundę czas tak jakby stanął i zamarłem, ale w porę zdołałem się opanować, żeby nie wyjść na idiotę i niekompetentnego doktora prawa.- ...Ekhem, Pan Woods? - czytałem nazwiska dalej, czując, że z tego wszystkiego w sali zrobiło się jakoś tak gorąco. Postanowiłem więc otworzyć okno.

-Mógłby pan doktor zamknąć? Jestem przeziębiony - odezwał się jakiś student z pierwszego rzędu.

-Oczywiście - przytaknąłem najsłodszym i najprzyjemniejszym tonem, w duchu czując rosnącą frustrację.- Teraz powiem państwu o planie naszych zajęć i zasadach zaliczenia - usiadłem przy biurku, ale wtedy uświadomiłem sobie, że jestem na przeciwko brunetki. No nie. Znowu się na nią spojrzałem i wtedy uświadomiłem sobie, o co chodzi. Ona wygląda jak Agnes. Tak. Jestem pewien. Mają coś wspólnego. Włosy, układ twarzy...

-A ile można mieć nieobecności? - nagle głos zabrała blondynka siedząca w przeciwległym końcu sali.

-Eee... Jedną nieusprawiedliwioną i... - nie dokończyłem, bo mojej brunetce, znaczy się studentce, upadł długopis. Musiała się po niego schylić, a ja wtedy mogłem bezkarnie się jej przyjrzeć. Kolor włosów zdecydowanie przypominał ten Agnes. Tak mniej więcej. Jednak te były jakby bardziej... ciekawe? -... I potem zwolnienie od lekarza - dokończyłem swoją wypowiedź.

   To były najgorsze, a zarazem najlepsze zajęcia, jakie przyszło mi poprowadzić. Do końca nie mogłem przestać się na nią gapić. Shylene to naprawdę ładne imię.

SMS od: Agnes

Kochanie, co z dzisiejszą kolacją?

  O cholera! Całkiem bym zapomniał. Jakoś tydzień temu umówiliśmy się na kolację w drogiej restauracji w centrum. Miała to być rekompensata za to, że w dzień naszej rocznicy musiałem siedzieć do późna na uczelni. Niech to szlag!